Ronaldo en Noa Lang: evenveel waard

Micha Jacobs

Weet jij hoe de transfer van Ronaldo van PSV naar Barcelona tot stand kwam? Door een blikje cola. Ik las ooit een prachtige anekdote over Joan Gaspart, de voormalige president van Barcelona die werkelijk alles deed om de handtekening van Ronaldo te bemachtigen. Zo ook in de zomer van 1996 toen Ronaldo in Brazilië was voor een paar wedstrijden met het nationale team en Gaspart met zijn gevolg naar het spelershotel toog. Haast was geboden, want als Ronaldo niet voor een bepaalde datum zou tekenen, dan zou het contract ongeldig worden verklaard. Ronaldo, zo gaat het verhaal, zat opgesloten in zijn hotelkamer met twee lijfwachten voor de deur. Zelfs iemand als Gaspart kon niet bij hem in de buurt komen, dus de Barcelona-president moest het over een heel andere boeg gooien.

“Ik liep een ober tegen het lijf die zei dat Ronaldo een colaatje had besteld,” vertelde Gaspart ooit tegen Sky Sports. “Ik heb mij toen vermomd als ober en ben met dat colaatje op een dienblad naar zijn kamer gegaan. Hij had geen idee wie ik was en belde zijn manager dat er een vreemde kerel in zijn kamer met een contract stond te zwaaien. Die stelde hem gerust en zei dat hij moest tekenen. Dat deed hij vervolgens, op de rand van het bed. Vervolgens ben ik met dat contract onder mijn jas, zodat niemand het kon zien, uit het hotel vertrokken.”

Barcelona betaalde uiteindelijk 34 miljoen gulden aan PSV, omgerekend zo’n 15 miljoen euro, een recordbedrag in die tijd. Laatst las ik wat PSV nu betaalt aan Club Brugge voor Noa Lang: ook 15 miljoen euro. Appels met peren natuurlijk en bovendien een geheel andere tijd, maar ik vond het wel een grappige overeenkomst. Al is het ook echt de enige als je bedenkt hoe Noa Lang wordt verwelkomd in Eindhoven: ‘arrogant’, ‘etterbak’, ‘sta-in-de-weg in de kleedkamer’, en ‘maniertjes’ zijn nog wel de meest vriendelijke reacties op zijn komst. Eén PSV-supporter, die al meer dan vijftig jaar een seizoenkaart heeft, schijnt zijn club de rug toe te keren vanwege deze transfer. En natuurlijk heeft René van der Gijp, oud-PSV’er nota bene, ook zijn mening klaar in een podcast met Michel van Egmond: “Het is natuurlijk ook een beetje een rare jongen. Komt hij mensen op de gang tegen, gaat hij zo met de hand voor zijn mond praten. En hij is ook echt niet te verstaan: hij ligt zichzelf de hele dag te filmen.”

Ik vind Noa Lang ook een bloedzuiger die ik een enkeltje naar de maan gun, maar maakt dat de eredivisie niet juist weer een tikkie leuker?

Edwin Struis

“Ze zoeken bij PSV nog een speler die Kous heet,” grapte een vriend laatst op een verjaardagsborrel. “Want dan kunnen ze daar de aanval Pepi-Lang-Kous opstellen.” Ik verslikte me bijna in mijn Brand-biertje van het lachen. Ja mensen, voetbal is een doodserieuze zaak, maar er mag af en toe ook gelachen worden. Zoals die foto die rondging uit een wedstrijd van Feyenoord-Ajax uit vroeger tijden. De Wolf valt De Boer aan.

Of Noa Lang zelf de grap begrijpt, valt te bezien. Hij oogt niet als iemand die in zijn kleutertijd de boeken van Astrid Lindgren verslond, hij maakt zelfs de indruk dat de uitvinding van de boekdrukkunst een nogal overschatte gebeurtenis is geweest. Op internet zag ik een filmpje waarin hij pratend langskwam, althans zijn lippen bewogen, maar de woordenbrij die hij daarmee ontsloot, kwam mij niet als heel Nederlands voor. Hij murmelde wat over TikTok, panna’s en panenka’s en af en toe meende ik ook een naam van een voetballer te ontwaren, maar pin me er niet op vast.

En natuurlijk, we moeten een voetballer beoordelen op zijn daden, ook Maradona en volzinnen waren niet de grootste vrienden en Messi zal ook niet de verzamelde werken van Jorge Luis Borges tot zich genomen hebben, maar je hoopt bij voetballers altijd dat er wat meer is. Een pianospelende Stefan de Vrij, ik noem maar wat. Ooit zag ik in de mixed zone na afloop van Liverpool-Real Madrid Xabi Alonso voorbijlopen met in plaats van het gebruikelijke mobieltje een boek in z’n handen (nee, geen telefoonboek). Oké, het bleek hier te gaan om een ordinaire thriller van Stieg Larsson, maar toch, het gaf hoop. Sommige voetballers kijken verder dan het veld Lang is.

Waarbij we vanzelf weer bij onze Noa zijn aanbeland. Ik zie meteen weer dat beeld voor me uit het bekerduel Telstar-Ajax, toen Erik ten Hag nog aan de touwtjes trok. “Je moet je mond houden. Je moet luisteren. Het is niet jouw wedstrijd, het is onze wedstrijd,” beet de Ajax-trainer zijn ietwat egocentrische aanvaller toe. We zijn nu drieënhalf jaar verder, maar iets zegt me dat Lang nog niet veel verder gekomen is in zijn ontwikkeling. Die maniertjes, die mouwen tot over z’n handen, die tattoos, die aandachttrekkerij (op zijn eerste PSV-training al meteen strompelend naar de kant met een ingebeelde blessure); ik weet niet of ze in Eindhoven nu heel blij moeten zijn met deze aankoop. Als je dan toch een solist wil aantrekken, zou ik eerder aan Lang Lang hebben gedacht, de virtuoze Chinese pianist. Zit veel meer muziek in.