Ook wielrenners hebben honger naar de bal

Edwin Struis

In mijn niet-aflatende honger naar de (voet)bal stuitte ik in de prachtige documentaire over Wham! op een paar weergaloze acties van Andrew Ridgeley die gekleed in een klassiek blauw-wit shirt van Queens Park Rangers soepel langs een paar Chinezen slalomde. De band was daar in 1985 als eerste westerse pop-act ooit neergestreken, vandaar.

George Michael was ook opgesteld, maar hield zich een beetje op de vlakte, een jaar of dertig later wisten René van der Gijp (‘Voetbal is geen sport voor homo’s’) en Frank de Boer (‘Homo’s zijn a-sportief en hebben een andere motoriek’) haarfijn uit te leggen waarom. De zanger zat meer aan z’n groene legerpetje dat z’n zorgvuldig gecoiffeerde kapsel beschermde, dan aan de bal, maar had er wel een hoop lol in.

Dat enthousiaste gedrag zie je ook vaak bij (niet-voetballende) sporters als ze eenmaal in de buurt van het leder belanden. Ik kan me nog een wedstrijd herinneren van deelnemers aan het Hoogovens-schaaktoernooi op het veld van Telstar. Waar wereldkampioen Magnus Carlsen zich ook een grootmeester toonde in balbeheersing. Zelfs voor een pass achter het standbeen draaide de Noor zijn hand (been) niet om.

En zo kom je om de haverklap sporters tegen die zich eenmaal ontworsteld aan het keurslijf van hun eigen sport zich uitleven aan de bal. Zo wordt aan de vooravond van de GP van Monaco door sommige coureurs traditiegetrouw een potje voetbal gespeeld, waarbij de laatste keer vooral het gestuntel van Charles Leclerc opviel, die over alles struikelde met name over zijn eigen voeten. Max Verstappen daarentegen kan naast het beroeren van het gaspedaal ook fatsoenlijk tegen een bal trappen, zo bleek meermalen.

Maar hij moet het denk ik afleggen tegen de laatste onverwachte balsensatie. Op een filmpje zag ik Mathieu van der Poel langskomen, de alleskunner op de fiets, maar ook behendig met een bal. In het kader van de Tour van Tietema werd er een hooghoudcompetitie gehouden met renners uit de huidige editie van de Tour de France. Een jaar eerder probeerde Van der Poel het ook, maar had daarbij buiten zijn wielerschoentjes gerekend, waardoor de bal al na enkele omwentelingen in het water belandde.

Nu had de pedaleur steviger schoeisel uitgezocht en dat leidde meteen tot een nieuw record: 35 keer, en dat nog wel voor de poorten van voetbaltempel San Mamés in Bilbao. Een nieuwe gele trui zat er dit jaar niet voor hem in, maar het prachtige shirt van Athletic Bilbao, wat hem als winnaar ten deel viel, zal hem ook goed staan.

Micha Jacobs

Dat wielrenners chronisch honger hebben, dat is misschien wel het understatement van het jaar. En dan heb ik het natuurlijk niet over honger naar de bal. Diezelfde jongens van Tour de Tietema, de grootste YouTube-helden van het wielrennen, stonden twee jaar geleden, toen het moegestreden peloton over de finish op de Champs-Élysées kwam, al eens klaar met honderd pizza’s die renners als Chris Froome, oud-wereldkampioen Mads Pedersen en de halve Jumbo-Vismaploeg maar al te graag in ontvangst namen. Liever een pizza na meer dan 3000 kilometer fietsen dan een fles champagne waar je spontaan maagzuur van krijgt.

Maar de grootste vreetkoning van het peloton moet wel Sepp Kuss zijn, de Amerikaanse luitenant van Jonas Vingegaard bij Jumbo-Visma. Drie jaar geleden al schreef ik hier over de anekdote die Bram Tankink uit zijn mouw schudde tijdens Vive le vélo, de Vlaamse tegenhanger van De Avondetappe. Over Sepp Kuss, zijn oud-ploeggenoot bij toen nog LottoNL-Jumbo, die na de Tour de France altijd steevast naar een McDonald’s-filiaal ging om een McGangbang te bestellen. Nu denk ik bij een gangbang aan heel andere dingen, maar het kwam ongeveer op hetzelfde neer: Sepp bestelde elke burger op de menukaart en propte alles tussen de boven- en de onderkant van het broodje waarna hij zijn tanden zette in die vleestoren en het calorieënverlies tijdens de Tour met elke hap compenseerde. Ik zie het voetballers nog niet doen tijdens hun vakantie, behalve Jack Grealish en Erling Haaland.

Tijdens het WK voetbal van1998 kon Harry Vermeegen nog weleens een geintje uithalen met de selectie van Oranje die zich stierlijk zat te vervelen in Zuid-Frankrijk. Zo wist hij Jaap Stam zo ver te krijgen om uit het spelershotel te ontsnappen via een zijuitgang tussen de karretjes met vuile was, gewoon om eventjes de zinnen te verzetten met een klein wandelingetje in dat slaperige dorp. Tijdens datzelfde WK had hij ook een weddenschap met bondscoach Guus Hiddink, toen nog de bezitter van een indrukwekkende borstelsnor. Die zou eraf gaan als we wereldkampioen zouden worden, de baard van Harry zou sneuvelen als dat niet zou gebeuren. Dat Harry sindsdien baardloos door het leven gaat doet nog altijd pijn, maar de pijn dat de meeste voetballers en trainers door alle zaakwaarnemers, streng clubbeleid en eurotekens in hun ogen zijn veranderd in humorloze wezens doet misschien nog wel meer pijn. Een oprechte hartenkreet aan alle wielrenners: word alsjeblieft niet zo, blijf lekker hooghouden na een etappe.