Goochelaar Steven Kazàn: ‘Ik wilde nooit goochelaar worden’

Misschien denken mensen, na al die gekke bekken van je gezien te hebben: die Steven is een aparte vogel. Merk je dat weleens?
“Ik snap wat je bedoelt. We maken van die rare filmpjes, maar het rare is ook: mensen vinden dat ook wel weer leuk. Ik kom heel vaak mensen tegen die dat zeggen. Maar het is inderdaad totaal anders dan wat iedereen van de familie Kazàn gewend is.”

Je bent wel van de gekkigheid?
“Ja, dat past wel bij mij. Ik was altijd een beetje de jongen met de grote ogen. Mensen moesten altijd wel om me lachen, maar ik wilde eigenlijk nooit het podium op. Ik werkte achter de schermen bij mijn broers, bij Magic Unlimited, en ik moest daar de kaarten oppikken en de kisten opduwen. Het publiek had altijd een beetje medelijden met me, zo van: die kleinste, die altijd de rotklusjes moet doen. Maar ik vond het hartstikke leuk. Dat was juist precies wat ik wilde. Ik wilde op de achtergrond blijven, maar op een gegeven moment hadden mijn broer Renzo en schoonzus Mara een act voor mij bedacht. Eerst wilde ik dat niet, maar het was leuk en ik zou jongleren met doekjes. Toen heb ik het een keertje uitgeprobeerd en ze hadden gelijk. Mensen vonden het leuk.”

‘Het publiek had altijd een beetje medelijden met me, zo van: die kleinste, die altijd de rotklusjes moet doen’

Maakte dit dat je toch het podium op wilde?
“Ja. Na de show kreeg ik dan complimentjes, want ik deed vroeger de merchandise van Magic Unlimited, dus terwijl mijn broers handtekeningen uitdeelden, stond ik boekjes en dvd’tjes te verkopen. Dan kwamen mensen naar me toe en zeiden: Ik vond jouw act ook zo leuk. Op een gegeven moment kwam er nóg een act en nóg een van me. Ik was vroeger heel verlegen, echt verlegen, en dat heeft me uiteindelijk ook over mijn verlegenheid heen geholpen, dus dat is wel heel leuk. En die gekkigheid was er altijd wel, die zat er bij mij wel in. Ik deed altijd gekke dingen. Jongleren met doekjes, een hoedje vouwen, met rare dingen en rare muziekjes.”

Je moet het niet zozeer hebben van je handigheid als goochelaar, meer van de humor erbij?
Zijn vrouw Jamie, tevens manager, breekt in. Ze roept: “Hij kan wel goochelen, hoor!”

Net zo goed als je vader?
“Ik zal het nooit zo goed doen als Hans, maar ik kan wel degelijk goochelen. Alleen: mensen vinden het leuk als het fout gaat, daar moeten ze om lachen. Maar ik doe altijd wel iets waardoor die fout extra leuk is. Snap je wat ik bedoel? Hans is een rasgoochelaar, die wilde al van kleins af aan goochelaar worden. Ik wilde geen goochelaar worden. Ik wist eigenlijk niet goed wat ik wilde. Uiteindelijk ben ik er natuurlijk een beetje door de familie ingerold en lag de komische kant mij beter, maar het goochelen had ik wel onder de knie. Ik heb een goede timing voor goochelen, zegt mijn vader altijd.”

De trucs van Hans, neem je die dan over?
“Hans heeft zoveel gedaan... Je moet altijd een beetje zoeken naar wat bij je past. Dus heel veel dingen van Hans, daar kan ik gewoon niks mee, dat past niet bij mij, weet je. Er is een truc, in goochelaarsland heet dat een ‘egg bag’. Dan heb je een zakje, daar stop je een ei in en dat laat je verdwijnen. Uiteindelijk laat je een toeschouwer het ei weer tevoorschijn toveren. Dat is een truc die mijn vader bijvoorbeeld heel erg leuk vindt, maar die gewoon niet bij hem past als ie hem doet. Bij mij wel. Dat is gewoon een kwestie van zoeken. Op een gegeven moment weet je het wel een beetje.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.