Over en sluiten maar

De politie heeft nogal de smoor in over het communicatiesysteem C2000 en terecht. Het gesloten communicatienetwerk dat in 2004 landelijk werd ingevoerd wil maar niet genezen van de ‘kinderziektes’, zoals de problemen in het begin werden genoemd.

De grootste klacht: hulpverleners kunnen elkaar soms in heetst van de strijd niet bereiken. Een paar weken geleden leidde dat tot levensgevaarlijke taferelen, toen het communicatiesysteem zich tijdens een klopjacht op drie vuurwapengevaarlijke overvallers in West-Brabant het lelijk liet afweten. Voor de politiebonden was de maat vol. Ze eisten in een brandbrief een snellere invoering van de opvolger NOOVA waaraan volgens het ministerie van justitie en veiligheid ‘hard wordt gewerkt’.

Zelf heb ik ook zo mijn redenen om dat C2000 te vervloeken. Het maakte zo’n twintig jaar geleden namelijk op slag een einde aan een diep gekoesterde guilty pleasure. Toen ik in de jaren 90 nog in het centrum van Rotterdam woonde stond er steevast een politiescanner op mijn nachtkastje. Ja, lach maar. Het was voor mij de ultieme nachtradio en ik wist na verloop van tijd de stemmen van de centralisten van elkaar te onderscheiden. Ik had zelfs mijn voorkeuren. De ene diender was de rust zelve en stuurde de auto’s naar brandhaarden alsof er even een pak melk moest worden gehaald, de ander klonk wat meer verhit en wist van een ‘kat in de boom’ een bloedstollende spoedopdracht te maken. Maar wie er ook dienst hadden, altijd was er die onderkoelde Rotterdamse humor en directheid. Als agenten van het district centrum aanboden om (waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid) ‘even mee te rijden’ naar een spannend incident in een naastgelegen district, kon het zo gebeuren dat ze werden teruggefloten.

“Niet nodig, u blijft in uw gebied.”

Ik geef toe, het meeluisteren met een politiescanner is een aparte hobby. Er zijn vast spannendere activiteiten te bedenken om de slaap te bevorderen. Ik heb me weleens afgevraagd wat er nou eigenlijk zo leuk aan was. Het antwoord werd me in 1996 in de schoot geworpen bij het zien van de film Up Close &Personal met Robert Redford en Michelle Pfeiffer. Redford speelt de nieuwsjager Warren Justice die thuis een politiescanner op zijn dressoir heeft staan. Het leidt tot een verbaasde blik bij zijn tegenspeelster.

‘Mijn scannerhobby beperkte zich tot de slaapkamer. Het leidde er niet toe dat ik mijn jas schoot om naar meldingen toe te rijden. Anderen deden dat wel. Persfotografen, sensatie zoekers en… criminelen’

“Het versterkt het gevoel van het veilige thuis,” zo verklaart Warren zijn hobby, terwijl het toestel een stroom aan verontrustende noodmeldingen uitbraakt. “Buiten is de grote boze wereld, binnen ben je safe.” Ik vond het een rake typering, te vergelijken met het genoegen van hagel tegen de ruiten en wind om de schoorsteen terwijl je lekker in je mandje ligt. Mijn scannerhobby beperkte zich tot de slaapkamer, hoe suf dat ook mag klinken. Ik bedoel, het leidde er niet toe dat ik mijn jas schoot om naar meldingen toe te rijden. Anderen deden dat wel. Persfotografen, sensatiezoekers en… criminelen. Dat laatste luidde het einde in van het open kanaal. Want het was evident dat de onderwereld driftig meeluisterde en daardoor de politie soms net de slim af was. Het zal ergens rond 2002 zijn geweest toen oud-politiewoordvoerder Anne Geelof me vertelde dat er een gesloten communicatiecircuit aan zat te komen. Het heette C2000 en beloofde een grote technische vooruitgang. Ik bleef echter hangen bij het woordje ‘gesloten’. Betekende dit het einde van mijn scannerhobby, vroeg ik angstig. “Jawel jongen,” klonk het gedecideerd, “dat apparaat kun je aan de straat zetten.”

Het was dus over en sluiten. Er staat nu een gewone radio naast mijn bed. Maar die haalt het niet bij mijn oude, spannende en slaapverwekkende Uniden-politiescanner van weleer.