Hoe Panorama’s Sven van der Meulen een pedo ontmaskerde

De undercoverafspraak

10 JULI 2021

Ik zit in een restaurant van een hotel in Antwerpen. Ik heb een cappuccino besteld en ben aan het wachten op een goede vriend van mij. Althans, hij denkt dat we vrienden zijn. Ik weet wel beter.

De man op wie ik wacht, is de bekende acteur Jan Van H. Een acteur die speelt in producties van voornamelijk Studio 100 en onlangs nog een hoofdrol insprak voor een grote Disney-film. Daar kent de wereld hem van, waar ik hem van ken, is mijn tien maanden durende undercoveronderzoek naar kindermisbruik, waarin Van H. al snel het hoofdonderwerp werd.

Van H. (1970) is namelijk in het diepste geheim pedofiel, hij heeft een voorkeur voor uiterst jonge kinderen en vandaag zal ik hem ontmoeten. Ik hang vol met verborgen camera’s en geluidsapparatuur en achter het tafeltje waar ik ben gaan zitten om deze ontmoeting vast te leggen, zit mijn cameraman. Hij doet zich voor als een doodnormale man die rustig een kopje koffie komt drinken, naast hem staat een goed verstopte camera gericht op mijn tafel. Het is aan mij vandaag om bekentenissen over kindermisbruik uit zijn mond te krijgen. Zenuwachtig ben ik niet, gefocust wel. Ik zit al een half uur te wachten, omdat ik er per se eerder wilde zijn dan Van H. Even later loopt een man het restaurant binnen. Het is de Belg Jan Van H., hij is écht komen opdagen en staat bij mijn tafeltje. Hij is blij, opgelucht en geeft mij een hand terwijl hij tegenover mij gaat zitten.

“Ja, ik ben het echt dus,” zegt hij opgewekt.

Maandenlang onderzoek

EIND 2020, BEGIN 2021

Ik ken Jan Van H. door een onderzoek en had al maanden voor onze eerste fysieke afspraak contact met hem via internet. Op een chatplatform dat in sommige kringen bekendstaat als vrijplaats voor criminaliteit ging ik op zoek naar volwassenen die in contact proberen te komen met minderjarigen. Dit om in kaart te brengen hoe groot kindermisbruik eigenlijk is én om aan te tonen dat dit ‘aan de oppervlakte’ ligt. Wie denkt dat kindermisbruik plaatsvindt zoals je vroeger door je ouders werd verteld, die heeft het mis. Er zit niemand in de bosjes met een zakje snoep te wachten tot hij je meeneemt in een busje. Kindermisbruik is zichtbaar en openbaar voor iedereen, we doen er alleen niet zo heel veel aan.

Ik log in op een chatsite die bedoeld is voor seksueel contact tussen homoseksuelen. Op chatsites en apps die specifiek voor homo’s zijn, zoeken wij in dit onderzoek naar tekenen van kindermisbruik. Ik log in onder een valse naam en zet in mijn profiel dat ik een voorkeur heb voor jong en dat ik zoek naar gelijkgestemden. Binnen enkele seconden is het raak: mijn inbox overstroomt direct. Er melden zich tientallen mannen die direct vertellen dat ze het liefst seks hebben met minderjarigen, ze vertellen over ervaringen die ze daarmee hebben en of er mogelijkheden zijn om af te spreken om daarover te praten.

Eén profiel valt nogal op, het is een man die zegt veel ervaring te hebben en hij vertelt al lang op zoek te zijn naar een maatje, een goeie vriend met dezelfde voorkeuren als hijzelf. Ook zegt hij open te staan voor contact met kinderen. We wisselen contactgegevens uit en ik doe mij voor als Pieter. Ik bel hem op en dan volgen er direct de meest vreselijke uitspraken over kinderen. Zo spreekt hij zijn voorkeur uit: “Net voordat ze in de puberteit gaan, echt 11 of 12 jaar. Misschien zelfs 10 jaar, maar ook jongens van 5 of 6 jaar. Dat is ook geil natuurlijk, maar dan kunnen ze veel minder, dan hebben ze nog een klein piemeltje.” Ik probeer zoveel mogelijk over hem te weten te komen en een dossier op te bouwen, maar wie hij is, is mij op dat moment nog volkomen onduidelijk. Hij vertelt dat hij veel ervaring heeft met jongens van rond de 14 jaar. Ook laat hij weten naaktstranden te kennen waar veel gezinnen met kinderen komen. Hij ziet daarin mogelijkheden om veel naakte kinderen te kunnen begluren.

En dan zegt hij iets wat mij direct op scherp zet. Ik probeer te achterhalen wie ik hier nou aan de lijn heb en dus vraag ik naar zijn werk. Hij zegt net iets te nerveus dat hij daar later op terugkomt, als we elkaar hebben ontmoet. Het enige wat hij kan zeggen is dat hij in de ‘creatieve sector’ zit.

Het is reden voor mij om niet meer los te laten. Mijn gevoel geeft mij twee opties. Optie 1 is dat hij werkt met kinderen en dan moet hij gestopt worden. Optie 2 is dat hij werkt in de media en dan is mijn nieuwsgierigheid dusdanig gewekt dat loslaten ook niet meer mogelijk is.

Even later bellen we nog eens. Om bij te kletsen, maar de uitspraken van de man worden per gesprek heftiger en heftiger. De man droomt van het hebben van kinderen en noemt daar wel heel heftige redenen voor. “Omdat je dan met andere gelijkgestemden je zoon of dochter kan uitwisselen. Dat gaat dan wel makkelijker denk ik.”

“Zou je dat doen?” vraag ik rustig. Terwijl ik alles stiekem opneem.

“Ja, dat denk ik wel. Als ik zelf kinderen had, zou ik dat wel proberen.”

IK BEL HEM OP EN HIJ SPREEKT ZIJN VOORKEUR UIT: ‘NET VOORDAT ZE IN DE PUBERTEIT GAAN, 11 OF 12 JAAR. MAAR OOK JONGENS VAN 5 OF 6. DAT IS OOK GEIL NATUURLIJK’

En zo praten we enkele weken met elkaar verder, waarin hij andere strafbare toekomstvisioenen deelt, zoals het in de douche misbruiken van zijn eigen, toekomstige kinderen. Ook zegt hij open te staan om een relatie te beginnen met iemand met kinderen, maar de spraakzaamheid lijkt daarna sterk af te nemen. Ik vertel zelf natuurlijk weinig over mezelf en zit vooral te luisteren en vragen te stellen. Dat wekt enige argwaan op – ben ik wel te vertrouwen? Hij wil een video-call via de computer én snel. Dit om elkaar te verzekeren dat we elkaar kunnen vertrouwen. En daarom ga ik in op zijn verzoek, want ik heb nog altijd geen gezicht bij de persoon met wie ik al een tijdje praat. Wie is deze man en wat heeft hij te verbergen? Waarom deed hij nou zo geheimzinnig over zijn werk?

Een gezicht

BEGIN 2021

Op de afgesproken tijd zit ik klaar achter mijn laptop. Hij belt. Hij komt dus echt opdagen om zijn gezicht te tonen. Ik druk op het groene telefoontje om het videogesprek via mijn laptop aan te nemen. Mijn webcam staat aan, zijn webcam ook. Een vrolijke, blanke, ietwat grijze man zit met een glimlach voor zijn webcam.

Hij is nerveus, voorzichtig en heel duidelijk. Er moet een fysieke ontmoeting komen voor hij nog verder over het kindermisbruik wil praten. Hij moet eerst weten of ik te vertrouwen ben en kom opdagen als het er echt op aankomt. Wat hij natuurlijk niet weet, is dat we elk woord, elk telefoontje en elk berichtje documenteren en vastleggen in een groot dossier. We kennen zijn gezicht en dus laat ik twee goed getrainde rechercheurs kijken naar de videobeelden die we van zijn gezicht hebben gemaakt. Ik stel ze slechts één vraag. Zoek deze man en vertel mij wie het is, want er klopt iets niet.

Eén dag later krijg ik een Whats- App-bericht van een van de rechercheurs: “Je gaat dit niet geloven.” Er zit een link bij. Als ik erop klik, kom ik op de Wikipediapagina met een foto van diezelfde man die ik heb gesproken via de videoverbinding. Ik schrik en zie een indrukwekkend cv staan, hij is een bekende acteur.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.