Misdaadjournalist ontmaskert 'coach' die fysiek contact zoekt met minderjarigen

Op internet zijn er zogeheten pro-ana-groepen. ‘Pro-ana’ staat voor professional anorexia. Het is een beweging die anorexia promoot als levensstijl. Ja, ze bestaan echt: groepen waarin het juist wordt gestimuleerd om een eetstoornis te behouden. Vaak gaat het om onzekere meisjes die zoveel willen afvallen dat het levensbedreigend is en daarboven staan zogenaamde afvalcoaches die dat juist aanmoedigen. Het gaat om volwassenen die erop uit zijn om meisjes op die manier in hun macht te krijgen. Ze promoten alles om hen zo dun mogelijk te laten worden, maar vooral ook zo te blijven. Van de verkoop van afslankpillen aan deze meisjes tot aan het adviseren of het geven van bizarre voedingsschema’s. En daartussen manoeuvreren ook nog eens volwassenen die niet uit zijn op het afvallen, maar zich voordoen als sportcoach om seks met deze meisjes te verkrijgen.

In dit soort gevallen gaan deze zelfbenoemde sportcoaches dus over tot seksueel misbruik, maar de wereld van de malafide afvalcoaches is groter dan dat. Sommige coaches maken er een sport van deze meisjes juist verder te duwen in een eetstoornis. Dan is het doel vooral dat meisjes zieker worden, anorexia behouden of krijgen. Zo zijn er talloze fora en websites waarbij ze elkaar moet stimuleren tot het verergeren van hun anorexia. Van het overgeven na het eten, afvalwedstrijdjes onderling en bizarre eetschema’s die, mits je die echt volhoudt, zo gevaarlijk zijn dat de dood de enige uitkomst voor deze meisjes zal zijn.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Op deze fora zitten honderden meisjes in een leeftijd van ongeveer 15 tot 25 jaar die allemaal één ding willen: anorexia, zo erg mogelijk. Ze lijken allemaal vriendinnen van elkaar te zijn maar ze zien zelf niet hoe bizar en ziekelijk de gesprekken zijn. Toen ik jaren geleden is rondkeek op een groot Nederlands anorexia-forum sprak ik ook met de eigenaresse, de hoofdcoach, terwijl ik mij voordeed als meisje met een eetstoornis. Ze verkocht aan honderden meisjes afslankpillen, verpakt in inpakpapier. Op deze manier kregen de meisjes het thuis gestuurd, maar konden ze tegen hun ouders zeggen dat het pakketje gewoon een cadeautje was van een vriendinnetje. Deze vrouw was zelf ook ziek en dan druk ik mij zachtjes uit. In haar armen stonden tientallen snijlittekens en ze beheerde meerdere groepen met in totaal honderden meisjes die ze de afgrond in hielp. Het was een soort leger aan meisjes die écht denken dat ze elkaar helpen.

Binnen no-time raak

Terug naar 2024. Ik log in op een website waarvan ik het vermoeden heb dat er veel van dit soort personen aanwezig zijn en inderdaad in no time is het raak. Een vrouwelijke collega op de redactie logt in als Veerle, 15 jaar, die lijdt aan een eetstoornis. Ze wil afvallen en kan daar wel wat hulp bij gebruiken. Binnen enkele minuten krijgen we al berichten van mannen die beweren goed te kunnen helpen met een sportschema, voeding en alles wat daarbij hoort.

We kiezen, om verder in deze wereld te kunnen kijken, één man uit om nauw contact mee te behouden. We wisselen contactgegevens uit en er volgt een telefoongesprek. Dat de man iets doet wat absoluut niet door de beugel kan, wordt snel duidelijk. Het contact moet namelijk geheim en de berichten moeten van hem steeds worden verwijderd. Dit doen we uiteraard niet, maar het zegt veel over deze wereld. De ouders van ‘Veerle’ mogen er volgens de man absoluut niet achter komen dat zij een zogenaamde sportcoach heeft. Tijd voor een telefoontje.

“Hallo?” zegt mijn vrouwelijke collega die zich dus voordoet als Veerle een beetje voorzichtig.

De man: “Hai schatje, hé meisje! Ik zie het al zitten hoor, om met jou aan het werk te gaan, om je te coachen. Weet je, de meeste therapeuten en coaches, die blijven zich beperken tot wat voedingen en wat dingetjes die op papier staan. Maar mijn ervaring is gewoon dat als je echt live samen in het echt aan de slag gaat en dan echt met de technieken die ik voor ogen heb, ja dat heeft gewoon het meeste resultaat.”

Veerle: “Oké, ja ik wil gewoon echt afvallen, ik wil echt van dit lichaam af, echt gewoon mijn droomlijf hebben.”

De man: “We gaan wel zorgen dat je gewoon mooi strak wordt, maar ook dat je tevreden gaat worden met je lichaam. En er horen wat ongebruikelijke technieken bij inderdaad, zoals dat fysieke contact dat je samen hebt. Maar je zal merken, en dat hangt af van als we kennis maken of je dat wil. Kijk, als je zegt: ik vind je eng en lelijk en weet ik veel, ja daar houdt het op natuurlijk. Maar stel dat je toch zegt: nou, ik ben er wel toe bereid...”

Veerle: “Maar zijn het heel speciale technieken dan?”

De man: “Ja, eigenlijk wel, het is een soort, zeg maar, een soort tantra. Dus je begint echt met elkaar te strelen en op een bepaalde manier liefde hebben.”

Sommige coaches maken er een sport van deze meisjes verder te duwen in een eetstoornis. Dan is het doel dat meisjes zieker worden, anorexia behouden of krijgen

‘Eentje was veertien’

Wellicht denkt u als lezer nu dat dit een uitzondering op de regel is, maar het internet staat vol advertenties en berichtjes met dit soort zaken. Ze verpakken het als ‘sport’ en ‘lichaamscoaching’ en zodra je met ze verder praat, laten ze uit het niets weten dat er ook lichamelijk contact bij hoort. Dat zou je stofwisseling verbeteren, je lichaam sterker maken. Intussen heeft het meisje al haar nummer gegeven of andere contactgegevens uitgewisseld. Elke twijfel of onzekerheid die mijn collega uitspreekt wordt direct de kop in gedrukt. Het hoeft niet, maar is wel beter voor je: dat is altijd een beetje de strekking in dit soort gesprekken.

De man: “Het is ook niet iets wat heel het land, zeg maar, als therapie ook doet. Omdat het gewoon best wel omstreden is. Daarom zeg ik: je moet het echt zeker weten. En ook niemand mag het weten.” Op de vraag of deze man dit vaker doet heeft hij een verassend antwoord: “Eentje was veertien en er was er eentje ook vijftien. Net als jij.”

Wij voelen aan alles dat dit helemaal foute boel is en daarom schakelen we ook direct de politie in. Je moet er toch niet aan denken dat de man in kwestie vervolgens weer vrolijk naar huis kan rijden om daar in alle rust al het bewijsmateriaal van deze zaak, en mogelijk de andere meisjes waar hij het over had, te kunnen verwijderen. We melden de kwestie, overhandigen de chats en het opgenomen telefoongesprek en ook de politie vindt het een kwalijke en mogelijk strafbare kwestie. Ik geef aan dat ik, wanneer er een afspraak zal komen met de man, de politie zal inlichten. En tot een afspraak komt het daadwerkelijk. De man wil graag afspreken om kennis te maken en de therapie, het bijzondere sporttraject, te kunnen starten. Voorwaardes zijn dat niemand het mag weten, berichten moeten worden verwijderd en de minderjarige Veerle, wat natuurlijk mijn collega is, moet klaarstaan op een parkeerplaats waar niet te veel mensen zijn.

Tijd voor confrontatie

Op afstand sta ik in een auto met zicht op de parkeerplaats klaar, ook andere collega’s staan verdekt opgesteld en dan komt er plotseling een auto aanrijden. Er zit een man op leeftijd in, die zijn raam van zijn auto naar beneden doet. Hij spreekt haar aan en vraagt direct of ze wil instappen. Zover laten wij het niet komen en dus zegt mijn collega dat ze nogal nerveus is om zo met een vreemde af te spreken en of het niet beter is eerst even te kletsen buiten de auto.

De man stribbelt wat tegen maar uiteindelijk parkeert hij zijn auto en loopt enthousiast naar Veerle toe. Net iets te dichtbij ‘keurt’ hij haar met zijn ogen en laat meteen weten dat ze er goed uitziet en dat ze niet bang hoeft te zijn. Dan is het toch echt tijd voor een confrontatie. Ik stap uit de auto en spreek hem aan. Intussen wordt de politie gebeld en die zijn onderweg.

De man stribbelt wat tegen maar uiteindelijk parkeert hij zijn auto en loopt enthousiast naar Veerle toe. Net iets te dichtbij ‘keurt’ hij haar met zijn ogen

“Hallo, mag ik mij even voorstellen?” Nog voordat ik de kans krijg om mijn eerste zin uit te spreken, holt de man in hoog tempo terug naar zijn auto. Ik leg hem uit dat hij een groot probleem heeft en dat ik echt met hem wil praten. Hij blijft staan en ik stel mij voor.

“Hallo, ik ben Sven. Ik ben journalist. En wij doen onderzoek naar afvalcoaches.

Zoals u pretendeert te zijn. U haalt zichzelf nogal wat op de hals. Of niet? U lijkt heel erg te schrikken?”

De man schrikt zich rot, zo kan ik direct aan zijn gezicht zien. Hij stottert wat en komt moeilijk uit zijn worden. Dit had hij natuurlijk van tevoren ook niet gedacht, vermoed ik. De man vertelt dat hij inziet dat zij nog minderjarig is en dat er waarschijnlijk echt niets gebeurd zou zijn. Dat valt natuurlijk moeilijk te geloven. Ik houd hem zijn eerdere uitspraken voor, maar elke keer in het gesprek stelt de man onzeker aan mij zijn vragen:

‘’Maar wat is de bedoeling nou?’’

‘’Wat gaat er nu gebeuren?’’

‘’Komt de politie ook straks, of..?’’

‘’Ik wil echt niet in de problemen raken’’

Geen enkele zin

Hij laat weten dat ie bang is dat hij geen pensioen meer krijgt en een scheiding met zijn vrouw tegemoet gaat. Hij wil absoluut niet in grote problemen verzeild raken. Zo vertelt hij meerdere keren wanhopig. De man probeert nog uit te leggen dat hij haar echt met haar voeding en beweging wilde helpen. Zo beweert hij wel degelijk een serieus programma voor haar te hebben, puur om te helpen. Ze zit nog in de jonge doelgroep. Dat betekent dat haar stofwisseling nog niet constant is. En dat houdt dus ook in dat ze niet goed toegeven aan de fluctuatie in de eetlust met... En zo gaat het nog even door. Hij deed nog een verwoede poging om er een serieus verhaal van te maken maar ik denk dat de man ook halverwege dacht: dit heeft geen enkele zin om vol te blijven houden.

Nadat we bijna een halfuur met elkaar praten begin ik mij sterk af te vragen wanneer de agenten nou komen maar precies op dat moment zie ik in mijn ooghoek een politieauto aanrijden. Er zitten twee agenten in de auto. Wanneer de politieauto de parkeerplaats op komt rijden kijkt de man geschrokken om, het is het moment dat hij beseft dat het spel over en uit is. De man stamelt, staat vol verbazing naar mij te kijken. “Oh nee, alsjeblieft! Nee… dit is niet waar… oh nee oh nee.”

“Ja, we gaan het toch doen,” zeg ik terwijl ik naar de politieauto wijs. “O nee, alsjeblieft…”

Twee agenten stappen uit, ze vertellen dat ze de zaak kennen en dat de man niet tot antwoorden verplicht is. “U bent bij deze aangehouden voor grooming,” krijgt de man te horen van een van twee agenten. Zedenmisdrijf dus. Hij kijkt vol ongeloof. De man legt zijn handen op de politieauto, wordt gecontroleerd en stapt dan vol verbazing in de politieauto. Hij kijkt nog even naar mij met een blik van: maar waarom?

Maar een antwoord krijgt hij niet van mij. Daarvoor is het te laat.

Zaak voor de politie

De politie laat weten dat ze inmiddels in de afrondende fase zitten van het onderzoek. De man is na de confrontatie direct opgepakt en meegenomen. Op het politiebureau is de man verhoord en daarna is de man weer vrijgelaten. Zodra het is afgerond wordt de zaak overgedragen aan het Openbaar Ministerie.