Wendy's stoel bleef leeg

Voor sommige mensen kunnen de kerstdagen om uiteenlopende redenen niet snel genoeg voorbij zijn. Jason Whitehead uit het Engelse Leeds weet daarover mee te praten. Op Tweede Kerstdag 2001 verdween zijn moeder Wendy Whitehead (45) plotseling uit haar appartement in Hilversum, zonder ook maar het geringste spoor achter te laten. Het was het begin van een mysterie dat nu al ruim twintig jaar voortsleept. Jason heeft in die jaren alles gedaan om zijn moeder op te sporen. Hij sprak met Engelse media en bezocht de plaatsen in Nederland waar Wendy had gewoond en gewerkt. Een speurtocht die niets opleverde, zoals ook zijn dramatische oproep in een uitzending van AVROTROS Vermist zonder resultaat bleef. “Ik heb in ieder geval kunnen zien waar het zich allemaal heeft afgespeeld,” vertelde de teleurgestelde Jason me destijds. “Verder heb ik eigenlijk vooral dingen gehoord die ik al wist. Maar ik blijf hopen dat mijn moeder ooit zal worden gevonden. Al besef ik dat de kans daarop steeds kleiner wordt.”

Naar de politie gaan om de vermissing op te geven, ach, daar was het volgens de bouwvakker gewoon nog niet van gekomen

Terug naar die die donkere dagen van december 2001. In de flat aan de Nieuwe Doelenweg in Hilversum weet iedereen dat Wendy en haar vriend Steve Oldman (47), een Engelse bouwvakker met wie ze samenwoont, regelmatig flink met elkaar overhoop liggen. Wendy, die Steve’s was nagereisd vanwege zijn werk op een bouwplaats bij Schiphol, heeft haar draai niet kunnen vinden in de mediastad. Ze voelt zich eenzaam en heeft moeite met de Nederlandse taal. Drank moet zorgen voor troost en tijdverdrijf. Ook Steve weet ’m flink te raken en de gezamenlijke slemppartijen draaien soms uit op ruzies om niets, die vaak gepaard gaan met ordinair geschreeuw en klappen over en weer. “Bij één van die ruzies heeft Wendy Steve met een kapot wijnglas in de rug gestoken,” weet een buurvrouw me te vertellen. De vrouw is ‘blij’ dat het stel uit de flat is verdwenen, al betreurt ze het mogelijk fatale lot van Wendy.

“Het ging daar gewoon niet goed en je kon erop wachten dat het een keer mis zou gaan.”

En dat is precies wat er gebeurt, al duurt het lang voordat het wordt opgemerkt. Nederland is nog in de ban van de aanslag op het WTC in New York, slechts drie maanden eerder. Pas begin 2002 zien buren dat er iets loos is in het appartement van Wendy en Steve, wanneer mannen in witte pakken er onderzoek doen. De reden van het forensische onderzoek wordt snel duidelijk: Wendy is spoorloos verdwenen. Haar vader John Allison heeft alarm geslagen omdat hij geen vaderdagkaartje heeft ontvangen, iets wat Wendy nooit overslaat. Ook vindt hij het maar vreemd dat hij zijn dochter al maanden niet meer aan de telefoon heeft kunnen krijgen. Steeds is het Steve die opneemt en elke keer komt hij met een andere smoes waarom Wendy ‘even niet beschikbaar’ is. Naar de politie gaan om de vermissing op te geven, ach, daar was het volgens de bouwvakker gewoon nog niet van gekomen. “Ik heb het druk en de dagen gaan hard.”

Het rechercheonderzoek levert niets op. En de kans dat er ooit nog licht komt in de kerstvermissing is nihil. Want als Steve Oldman inderdaad verantwoordelijk is geweest voor de verdwijning van Wendy, dan heeft hij dat geheim letterlijk meegenomen in zijn graf. Want op maandag 22 september 2003 pleegt de bouwvakker zelfmoord, door zich op een verlaten industrietrein in zijn thuisland in zijn auto te vergassen. Op de bijrijdersstoel wordt een afscheidsbriefje gevonden; Steve Oldman heeft er een einde aan gemaakt ‘omdat zijn nieuwe Nederlandse vriendin hem heeft verlaten’. Over Wendy rept hij met geen woord. Wendy’s zoon Jason beseft maar al te goed dat hij wellicht nooit zal weten wat er met zijn moeder is gebeurd. “Ik zal me erbij neer moeten leggen, hoe moeilijk dat ook is. Want zo’n lege stoel, dat went natuurlijk nooit.”