Bij de politierechter: 'Gebrekkige baasjes'

Zichtbaar zenuwachtig zitten de twee geliefden Stefan* (34) en Eline* (32) voor de rechter. Een advocaat hebben ze niet. Eline plukt onophoudelijk aan een van haar grote ronde oorbellen. Stefans rechtervoet, die uit een driekwart camouflagebroek steekt, wipt onder tafel driftig op en neer. Ondertussen rommelt hij wat in een halfvergane papieren Vodafone-tas die voor hem op tafel ligt en uitpuilt van de paperassen.

Samen heeft het stel een jonge dochter en drie honden, al wonen die laatsten al enkele maanden niet meer thuis omdat er door justitie beslag op is gelegd. Toen zij Darko, een huskyachtige hond, vrijwillig naar het asiel brachten omdat hij agressief zou zijn, werd er onmiddellijk alarm geslagen. Het beest was volgens een dierenarts dusdanig ‘uitgemergeld en verwaarloosd’ dat het volgens haar nog maar zeer de vraag was of hij de eerstvolgende nacht zou overleven. De twee honden die Stefan en Eline nog thuis bleken te hebben, de twee witte herders Simba en Diva, waren er iets minder slecht aan toe, maar zagen er eveneens allesbehalve vrolijk, gezond en goed doorvoed uit. De stinkende buitenkennel waarin ze verbleven, was duidelijk al enige tijd niet meer schoongemaakt. De dieren leefden in hun eigen uitwerpselen.

Stefan, die namens het stel het woord voert, vindt die conclusies overdreven. Darko was ‘van pups af aan’ altijd al een magere hond. Dat de voederbakken op een plek stonden waar de honden er niet bij konden, had te maken met hun dochter die de brokken minstens zo interessant vond als de honden. Dat het buitenverblijf een puinhoop was, had te maken met Diva’s epilepsie. Die liet soms alles lopen en dat ging plakken. Bovendien was de timing ongelukkig. Was de inspectie een dag later gekomen, dan hadden ze een brandschone kennel aangetroffen, verzekert Stefan. Het stel zat middenin een verhuizing. Het waren hectische tijden. Dan schoten de honden er weleens bij in, zo eerlijk wil hij best zijn, maar het woord ‘verwaarlozing’ wil hij niet horen. Hij hield van zijn honden. En nog steeds. Om zijn verhaal te illustreren, duikt hij een aantal verfomfaaide A4’tjes op waarop fletse foto’s zijn geprint, waaronder eentje van Darko die ongeïnteresseerd naast een volle etensbak ligt.

“U vond niet dat hij er ongezond uitzag?” informeert de rechter. “Ongezond niet,” zegt Stefan. “Wel wat mager, maar dat is ie altijd geweest.”

‘Het doet me zo’n pijn om dit allemaal te horen. Ik mis ze. Die honden zijn ons alles’

De rechter pakt de bevindingen van de dierenarts er nog maar eens bij. Hij citeert: “De hond was uitgemergeld...

Aan beide zijden van de hond staken de ribben en de heupbeenderen uit... Bij zijn achterpoten stak het bot bijna door de huid... De vacht op de rug was in ernstige mate verklit en vervilt... De snuit rond de neus was kaal... De hond stond zwak op zijn poten... De hond maakte een timide indruk... De hond woog amper zestien kilo, waar dertig kilo voor een hond van dit ras en deze leeftijd normaal zou zijn.”

“Misschien hadden we hem iets vaker kunnen borstelen,” oppert Stefan, die in tegenstelling tot zijn partner nog altijd weigert de ernst van de situatie in te zien. Naast hem zit Eline inmiddels onbedaarlijk te snikken.

“Waarom moet u zo huilen?” vraagt de rechter haar.

“Omdat het ook mijn dieren zijn,” snikt ze. “Het doet me zo’n pijn om dit allemaal te horen. Ik mis ze. Die honden zijn ons alles. Ik weet niet eens hoe het nu met ze gaat. Ik weet niet eens waar ze zijn. Of ik ze ooit nog zie... We mogen niets weten. Waarom hebben we niet eerst een waarschuwing gehad of zo?”

Die laatste vraag wil de officier, die zelf ook honden heeft, wel beantwoorden: omdat Darko bij binnenkomst in het asiel op sterven na dood was en men het met de andere twee honden zover niet wilde laten komen. Een waarschuwing hadden zij wellicht niet overleefd. Nu, zes maanden later, is dat anders. Simba en Diva zijn opgelapt en aangesterkt en Stefan en Eline hebben hun leven stukken beter op orde. Bovendien wonen ze groter. Om die redenen zal de officier zich niet verzetten tegen teruggave van de beide honden, zegt ze. Wel eist ze een boete van 2000 euro voor zowel Stefan als Eline. In beide gevallen voor de helft voorwaardelijk. De rechter oordeelt even later conform de eis. Simba en Diva mogen terug naar huis. Het lot van Darko, die vrijwillig aan het asiel werd afgestaan, blijft ongewis.

*De namen van de verdachten zijn om privacyredenen gefingeerd.