Misdaadcolumn: 'Gedoe aan de grens'

Van alle landen die ik in mijn leven heb bezocht staat Israël qua frequentie op nummer één. Het verblijf is er altijd prima, maar dat kan helaas niet worden gezegd van de heen- en terugreis. Dit heeft uiteraard alles te maken met de zeer uitvoerige security-checks. Ik onderga het altijd maar gelaten, want dat gewroet in koffers en tassen is natuurlijk ook in mijn belang, ook al leidt het altijd tot het nodige oponthoud. Maar de rij waarin ik bij mijn laatste reis van Tel Aviv terug naar Amsterdam terechtkwam, was wel érg lang. En dat had niets te maken met de virusuitbraak die toen net de reiswereld op z’n kop had gezet.

Ik zag dat een ouder Aziatisch echtpaar nogal treuzelde, de eigen koffer niet open kreeg en geen enkele taal machtig leek. Maar die koffers móésten en zouden open, dat was wel duidelijk. Blijkbaar had de scan iets laten zien wat om een nadere en grondige inspectie vroeg.

Loos alarm, zo bleek, want na wat gehannes met de koffer mocht het nerveuze echtpaar verder. Er waren inmiddels twintig minuten verstreken. Kostbare minuten die ik dolgraag op het toilet had doorgebracht, want daar was het onderhand hoog tijd voor. Ik mopperde inwendig, kwaad om al die sukkels die door ‘verdachte’ voorwerpen in hun koffer zorgen voor nóg meer vertraging. En toen was ik aan de beurt. Ik zou als ervaren reiziger weleens laten zie hoe je vlot en soepel door zo’n controle gaat. Haast achteloos beantwoordde ik de vragen van de securitymedewerkster. Want ik ken het riedeltje zo langzamerhand.

Nee, ik had geen wapens in mijn bagage. Ja, ik was voor vakantie en familiebezoek in Israël geweest. Nee, ik had van niemand iets aangenomen en in mijn koffer gestopt. Ja, ik was vaker in Israël geweest. Nee, ik had geen Palestijns gebied bezocht. En ja, ik had zelf mijn koffer ingepakt. Dat laatste was een leugentje. Want niet ik, maar mijn vrouw had de koffer tot barstens toe volgepropt en eerlijk gezegd had ik geen idee met wat allemaal. En toen ging de loodzware Samsonite door de scan. Een vrouw tuurde aandachtig naar een monitor, fronste de wenkbrauwen en trok de koffer resoluut van de band. “Meneer,” klonk het streng, “u moet de koffer daar nogmaals laten bekijken.” Het schaamrood vloog me naar de kaken. En het zou alleen nog maar erger worden. Want bij het volgende loket ging de koffer open en werd er aan de hand van de röntgenbeelden doelgericht naar iets gezocht. Ik keek gespannen en licht nerveus toe en had eerlijk gezegd geen idee waarom mijn bagage plotseling verdacht was geworden. Totdat ik de vrouw behoedzaam twee flesjes tussen de kledingstukken vandaan zag trekken. Het ene bevatte witte korrels, het andere een blauwe vloeistof… Ik herkende het setje meteen; mijn vrouw had de Body Shop-spulletjes tijdens haar verjaardag in Israël cadeau gekregen van een vriend. Mijn uitleg had evenveel effect als het gebrabbel van een kind en pas nadat een ingewikkeld apparaat de inhoud had geanalyseerd als zijnde badolie en badzout mocht ik verder. Tja, het is wat met die sukkels die door verdachte voorwerpen in hun koffer de boel ophouden…