Hoe een callgirl onze columniste werd

U weet natuurlijk dat onze columnisten altijd vogels van diverse pluimage zijn geweest, van Bobbi Eden tot Peter R. de Vries, van Willibrord Frequin tot Kim Holland en iedereen die daartussen zit. Zelfs Willem Holleeder wilde in 2012, nu precies tien jaar geleden, columnist van Panorama worden en bood zijn ‘diensten’ bij ons aan, een aanbod waar we welgeteld vier minuten en 32 seconden over nadachten om tot de logische conclusie te komen dat we dat maar beter niet konden doen. Niet omdat het ons dun door de broek liep van Holleeder, maar omdat we liever onafhankelijk óver hem en zijn misdadige praktijken schreven dan dat hij zelf een kolom in ons blad vulde. Bij onze collega’s van Nieuwe Revu vond hij uiteindelijk wel onderdak, 26 columns lang, voordat daar de stekker uit werd getrokken en hij voorgoed achter de tralies verdween, maar dat allemaal terzijde.

Ach, het zou een stunt zijn geweest, Holleeder als Panorama-columnist, maar we hadden toen al zoveel stunts achter de rug dat de krantenkoppen ons gestolen konden worden en dat onze sensatiedrang het aflegde tegen onze realiteitszin. We hoefden ook niet, want we hadden Tanja al gehad.

Tanja, niet haar eigen naam, was een paar weken callgirl in New York waar ze op commando de rijken der aarde plezierde en daar smakelijk een boekje over opendeed in ons blad. In zes weken tijd streek ze als callgirl naar eigen zeggen ‘anderhalve ton’ op, toen nog in guldens en ook nog zo zwart als de binnenkant van een schoorsteen, want prostitutie was destijds in Amerika nog net zo illegaal als door rood licht rijden. Precies 24 jaar geleden publiceerden we haar eerste column, over waarom ze het deed (zij, een keurig meisje uit een christelijk dorp op de Veluwe, was het zat dat haar leven werd gedomineerd door ‘kortzichtige mensen’ en wilde de wereld haar middelvinger laten zien), maar vooral over hoe ze zich voor het eerst prostitueerde, à 1000 dollar voor drie uur aan ene John: “Volgens Johnnyboy ben ik de mooiste vrouw van de hele wereld, hij vertelt mij herhaaldelijk hoeveel geluk hij heeft dat hij mij heeft getroffen. Kan ik je ook voor een heel jaar huren? fluistert hij in mijn oor.

Dit is erg goed voor mijn ego. Eigenlijk word ik er een beetje giechelig van.” Tanja was onze eigen Pretty Woman, onze eigen Julia Roberts. Daar schaamde zij zich niet voor, zei ze toen we haar voor het eerst ontmoetten in een Amsterdams café. Ze was er zelfs trots op, vertelde ze. Ze was een high endescort, niet iemand die ‘voor 50 gulden een vent gaat pijpen’: “Dat vind ik zielig.” Met terugwerkende kracht zijn we zeer benieuwd wat wij haar destijds betaalden voor haar pennenvruchten. Waarschijnlijk het tienvoudige.