Verona van de Leur: 'Een pannenkoekje met Pinny S.'

Het was vroeg in de ochtend ergens in het voorjaar van 2010. M’n vriend en ik zaten in de auto op een parkeerterrein in een Haagse buitenwijk. Achter ons kwamen plots van twee kanten dikke auto’s op ons af. Mijn vriend zat meteen rechtop in z’n stoel. “Kutzooi,” riep hij en nog voordat ik ook maar kon plaatsen wat er aan de hand was, werden de ruiten ingeslagen en keek ik in de loop van een pistool... “Politie! Politie!”

Wat volgde was een hoofdstuk uit mijn leven dat ik liever wil vergeten, maar voor mijn re-integratie na het turnen als normaal mens wel z’n nut heeft gehad. Ik belandde voor een paar maanden op de vrouwenvleugel. Het regime in de bajes is eigenlijk te vergelijken met m’n turntijd en misschien op veel vlakken zelfs stukken relaxter. Er zijn een boel regels, maar geen verplichte dertig uur trainen in de week. En het vier keer per dag op de weegschaal staan werd vier zakken chips eten per dag.

Mijn medegevangenen waren heel aardig. Niemand was iemands concurrent. Je zit immers in hetzelfde schuitje.

Ik leerde zoveel meiden met verschillende zaken kennen. Van de draaideurcrimineel en de bolletjesslikkers tot Lucia de B., ‘de Engel des Doods’. Mijn buurvrouw was ook geen onbekende voor de Panorama-lezer. Pinny S. was de enige vrouwelijke verdachte in het Passage-proces en stond een paar weken geleden op de cover van dit blad. Pinny was reinigster op de vleugel en zo’n beetje het moedertype voor ons. “Wil je nog wat gekleurde hagelslag, Verona? Als je postzegels of wc-papier nodig hebt, dan roep je maar.

Kan je ons hier op de vleugel niet wat ochtendgymnastiek leren? We willen hier straks wel met een killerbody de poort uitgaan.”

Misschien klinkt het gek, maar de mensen in hechtenis zijn recht. Als er verdriet was, dan leefde je met elkaar mee en troostten we elkaar door een telefoonkaart weg te geven of een magnetronpannenkoek te delen. Het is niet belangrijk wie of wat je bent, als je maar beseft dat alles in het leven betrekkelijk is en iederéén hier kan belanden. In mijn jeugdjaren dacht ik ook dat elke crimineel een slecht mens zou zijn. De bajes is een wijze les voor mij geweest.

Je moet niet zomaar je oordeel over anderen klaar hebben voordat je in hun schoenen hebt gestaan. Vorig jaar was ik bij het concert van Depeche Mode, en bij hun nummer Try Walking In My Shoes ging ik compleet uit m’n dak. Daarom dus!