Sportcolumn: 'Het jaar van Hassan en Jakobsen'

Micha Jacobs

Op het NOC*NSF Sportgala, waar in tegenstelling tot vorig jaar wél de Sportman, Sportvrouw, Sportploeg en Coach van het Jaar werden gekozen, ontbrak één naam op de shortlist van Sportman, die ik met tien namen nog behoorlijk lang vond: Fabio Jakobsen. Natuurlijk, Max Verstappen, Mathieu van der Poel en olympische helden als Harrie Lavreysen, Kiran Badloe en Abdi Nageeye waren de te verwachten namen, maar ik had ook een plek op die lijst gereserveerd voor wielrenner Jakobsen.

Jakobsen won dit jaar vier etappes in de Ronde van Spanje en het puntenklassement, twee ritten in de Ronde van Wallonië en nog twee minder beduidende eendagskoersen in België, en dat terwijl hij in augustus vorig jaar meer dood was dan levend. Dat duwtje van Dylan Groenewegen tijdens de Ronde van Polen, die val in de hekken en tegen een paal, die plas bloed waarin hij lag, zijn eigen bloed waar hij bijna in stikte, die operatie van vijf uur, dat aan elkaar schroeven van alle botten in zijn gezicht die gebroken waren, de tanden die hij kwijt was, die angst of hij die horrorcrash wel zou overleven. En dan die wederopstanding dit jaar, precies een jaar nadat zijn leven voorbij leek. Sport gaat over winnen en verliezen, maar Jakobsen won dit jaar meer dan in prijzen is uit te drukken: een nieuw leven als sportman. Een van de mooiste sportmomenten van het jaar vond ik die omhelzing van Jakobsen en zijn mekaniekers op een troosteloze parkeerplaats voor een hotel in Spanje, waar Jakobsen per auto aankwam nadat hij zijn eerste van vier etappeoverwinningen in de Vuelta had binnengefietst.

De omhelzing was innig en emotioneel, iedereen wist hoeveel meer betekenis deze overwinning had dan zomaar als eerste over de streep komen. Je kunt er zo veel metaforen op los laten als je wilt, maar het was ontroering tot op het bot, en dat is waar het in de sport over gaat. Ik kreeg kippenvel van teen tot kruin toen Mathieu van der Poel in de finale van de Strade Bianche op de steile flanken van Siena zijn motor aanzwengelde en alle medevluchters, onder wie de wereldkampioen, te kakken zette.

Ik zat ademloos te kijken naar de apotheose van het Formule 1-seizoen dat van intriges en een web van onnavolgbare regels aan elkaar hing; en naar Sifan Hassan in Tokio natuurlijk, maar het was Fabio Jakobsen voor wie ik dit jaar niet één maar zes petten afdeed. Hoeveel petten heb jij dit jaar afgezet, en voor wie de meeste?

Mario Wisse

Mijn sportmoment van het jaar was op 7 augustus, op de Route National ergens tussen Lille en Lens. Met mijn gezin was ik op weg naar onze vakantiebestemming, een eilandje voor de Franse westkust, en ik stelde voor om even via de smartphone op Radio 1 af te stemmen om naar de finale van de olympische 10 kilometer te luisteren. Sportliefhebbers weten dat televisie wat live-sport betreft niet op kan tegen radio. Dat bleek maar weer eens te kloppen. Vanaf het eerste moment dat Radio 1 aanstond, was zelfs onze 3-jarige dochter, normaal gesproken alleen maar geïnteresseerd in haar knuffel en het scoren van zoveel mogelijk zoetigheid, samen met Sifan Hassan op jacht naar goud. Met z’n vieren schreeuwden we Hassan vooruit. Terwijl zij in de laatste ronde in het olympisch stadion van Tokio haar concurrentes Kalkidan Gezahegne en Letesenbet Gidey van zich afschudde, haalden wij op een provinciale weg in Noord- Frankrijk solidair de ene na de andere vrachtwagen plus Peugeots en Citroëns vol Franse gezinnen in. Op het moment dat verslaggever Andy Houtkamp ‘De vliegende Nederlandse, fantastisch!’ door onze auto brulde, reden wij joelend 160.

Dat goud van Hassan was ook voor ons, zo voelde het. Want zonder onze aanmoedigingen had ze het natuurlijk nooit gered. Nog vol euforie maakten we een tussenstop om even bij te komen. In het dorpscafé dat we binnenliepen, zat een man of tien zwijgzaam aan de pils, terwijl op de grote tv-schermen paardenraces aan de gang waren. Als triomfators liepen we naar binnen. Met de borst vooruit ging het naar de toiletten, van die traditionele Franse exemplaren in de vorm van een gat in de grond. Niet echt een manier van naar de wc gaan die past bij kersverse goudenmedaillewinnaars, maar alla. In een overwinningsroes kun je veel hebben, zullen we maar zeggen.

Het lukte in elk geval om te voorkomen dat het net omgehangen eremetaal in het Franse riool zou verdwijnen. Het rondje Fristi, Orangina, Pernod, Hoegaarden smaakte vervolgens als champagne. Inmiddels kregen we ook vriendelijke hoofdknikjes en glimlachjes van de aanvankelijk wat chagrijnig kijkende stamgasten. Als je wint, heb je vrienden, zongen Henny Vrienten en Herman Brood lang geleden al. Het overwinningsgevoel zakte pas toen onze 3-jarige erachter kwam dat ze haar knuffel in de auto had laten liggen. Er volgde een huilbui van olympische proporties. Na het haastige afrekenen gingen we weer als normale stervelingen naar buiten.