Bij de politierechter: 'Onsympathieke handelingen'

Liefdevol laat Ruben* (45) zijn hand over de rug van zijn vriendin gaan, waarna hij de laatste meters naar zijn stoel alleen aflegt. Een jaar geleden kneep hij met diezelfde hand nog haar keel dicht, en drukte hij een kussen op haar gezicht. Maar dat was toen. Inmiddels zijn de twee weer dolgelukkig samen. Ze zijn onlangs verhuisd en hopen vurig op gezinsuitbreiding om hun liefde te bezegelen.

Ruben zit er tiptop bij. Een zwart overhemd omspant zijn sportschoolschouders. Zijn stoppelbaard is zorgvuldig getrimd. Hij is een geslaagd man. Zijn werk op de beurs in Amsterdam levert hem jaarlijks een inkomen op van meer dan een ton. “Aan salaris,” haast hij zich erbij te vermelden. Alsof hij zeggen wil: om over de bonussen nog maar te zwijgen.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Op een avond komt Ruben laat thuis na een etentje met collega’s in de stad. Het is gezellig geweest. Hij heeft flink wat gedronken en hij is voorlopig nog niet van plan om zijn bed in te duiken. Hij snakt naar een lijn cocaïne, maar er is één probleem: het nummer van de dealer staat sinds kort niet meer in zijn eigen telefoon, maar in die van zijn vriendin.

“Dat was bedoeld als een soort zelfbescherming,” legt Ruben uit.

“Kunt u dat nummer niet beter helemaal verwijderen?” oppert de rechter.

“Uiteraard,” erkent Ruben, “maar zo werkt de logica van een verslaafde niet.”

Tot zijn grote frustratie weigert zijn vriendin hem het nummer van zijn cokedealer te geven. Ook wanneer hij briesend tegenover haar staat, houdt ze voet bij stuk. Ze staat haar telefoon niet af.

Dan pakt Ruben haar bij de keel, gooit haar op het bed en duwt een kussen op haar gezicht. Uiteindelijk weet ze hem van zich af te trappen, maar Ruben geeft nog niet op. Hij grist ergens een plastic zak vandaan en komt er dreigend mee op haar af. Bang om alsnog de verstikkingsdood te sterven, vlucht zijn vriendin het huis uit. Buren brengen haar in veiligheid.

“Iemands keel dichtknijpen en een kussen op iemands gezicht drukken zijn handelingen die op papier al snel onsympathiek overkomen,” begint Rubens advocate haar pleidooi met het nodige gevoel voor understatement, “maar in werkelijkheid hoeft dat niet heel heftig te zijn...”

Met name de duur van het een en ander blijft in het dossier volstrekt onduidelijk, benadrukt ze. Sterker nog, uit het feit dat zijn vriendin aan het incident geen enkele vorm van lichamelijk letsel overhield, zou je eerder moeten concluderen dat het allemaal reuze meeviel.

En die visie deelt de rechter. In haar vonnis weegt ze bovendien mee dat Ruben nog dezelfde avond uit eigen beweging professionele hulp zocht, dat hij zijn verslaving inmiddels onder controle lijkt te hebben en dat de relatie tussen de twee geliefden sindsdien weer koek en ei is. “Wat zou ik nog willen bereiken met een voorwaardelijke of een onvoorwaardelijke straf?” vraagt ze zich hardop af. “Wat is het nut daar nog van en voor wie?” Dat Ruben schuldig is aan het mishandelen van zijn vriendin staat voor haar buiten kijf, maar een straf legt ze hem niet op. Zichtbaar opgelucht komt Ruben overeind uit zijn stoel. Bij het verlaten van de zaal slaat zijn vriendin een arm om hem heen.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.