Acht dagen zonnen en zuipen voor 100 piek? Zo doe je dat!

Wij van Panorama hebben in de loop der jaren heel wat legendarische zomerreportages gemaakt die allemaal dezelfde ingrediënten bevatten: zon, zee, drank, vrouwen en een hoog Pietje Bell-gehalte. Zo gaven we drie verslaggevers eens de opdracht om voor 250 euro een week lang op vakantie te gaan naar een willekeurige plek in Europa, met maar één voorwaarde: één iemand moest met de ferry (naar Engeland), eentje moest met de bus (dat werd een ritje naar het Duitse Trier) en de derde moest vliegen (voor een prikkie met een prijsvechter naar Sardinië, waar de rest van het weekbudget er al doorheen werd gejaagd bij de eerste de beste strandtent en bij de bowlingbaan waar een pizza weliswaar goedkoop was, maar het bowlen – niet per uur, maar per spelletje! – een godsvermogen kostte).

In 1999, toen ze in Spanje nog met peseta’s betaalden, gaf onze toenmalige verslaggever en huidige eindredacteur Niek Stolker een lesje in hoe je voor 100 gulden wél een week lang plezier kon hebben op vakantie in Spanje, of beter gezegd: op weg daarnaartoe. Met een rantsoen van onder andere tien bolletjes kaas, drie pakjes shag, een fles water en met een 100-guldenbiljet en zijn paspoort in de binnenzak stak hij zijn duim op bij stadion Galgenwaard in Utrecht. Hij stapte in bij drie Franse drugstoeristen die hem achter Breda bij de Nederlands-Belgische grens dropten, waarna hij na een paar korte liftjes ergens in Vlaanderen bij een Amsterdamse effectenhandelaar instapte die hem helemaal naar Bordeaux reed. Gratis ritjes dus, ook die daarna van een Tunesiër die in Marseille de boot naar zijn vaderland nam, maar niet nadat hij op de splitsing Marseille- Barcelona Niek een paar Franse francs toestopte en een pakje Marlboro.

“Bedank mij niet, maar Allah,” zei hij voordat hun wegen zich scheidden. Liften, hoe makkelijk kon het toentertijd zijn. Amper 28 uur na zijn vertrek in Utrecht stond Niek al in het walhalla der geslachtsziekten, Lloret de Mar, met nog bijna al zijn geld op zak. Niet lang trouwens: na een dronken avond (Niek werd gerekruteerd als propper wat nauwelijks geld opleverde, maar wel gratis bier) haalde hij een flinke hap uit zijn budget door in beschonken toestand snackbar De Koe binnen te rollen om zich te laven aan een veel te duur patatje oorlog en een geïmporteerde kaassoufflé. Een gat in zijn budget dat hij in de volgende dagen in de Spaanse zon moeiteloos dichtte met propperklusjes die wel geld opleverden, maar dat hij ook weer net zo snel opzoop en rookte. Maar… méér dan 100 gulden kostte hem die week aan de Spaanse costa niet. Op de terugreis – weer liftend – had Niek nog precies 100 Belgische francs over. Wat hij daarvoor kocht? Een lolly.