Bij de politierechter: 'Een hardhandige herder'

Wilfried* (66) heeft geen advocaat meegenomen, wel een woordenboek Nederlands-Frans. Voor de zekerheid. Hij is een geboren en getogen Senegalees die al twintig jaar in Nederland woont en de taal behoorlijk machtig is, maar soms zijn er nog woorden die hem zo 1-2-3 niet te binnen schieten.

“Als papa ben je een schaapscheerder,” betoogt hij.

“Sorry?” vraagt de rechter.

“Als papa ben je een schaapsscheer... of nee... wacht even. Hoe zeg je dat?”

Driftig bladert Wilfried door zijn woordenboek.

“Een schaapsherder?” probeert de rechter. “Een schaapsherder ja!” roept Wilfried bevestigend. “Als papa ben je een schaapsherder! Je waakt over je kinderen, je doet er alles aan om ze op het rechte pad te houden.”

Wilfried deed er volgens het OM iets te veel aan. Of veel te veel. Na een ramadanmaaltijd mishandelde hij zo goed als zijn hele gezin. Het begon met zijn jongste dochter van 9 die de opdracht had de tafel af te ruimen, maar dat in de ogen van haar vader zo tergend langzaam deed dat het op zijn zenuwen werkte. Haar broertje van 14 die het voor zijn zusje opnam, was de eerste die een klap kreeg. Huilend rende hij naar zijn moeder die zich elders in het huis bevond. Toen die verhaal ging halen, pakte Wilfried haar hardhandig bij haar haren en keel, waarop de oudste dochter (16), in een poging haar moeder te ontzetten, haar vader te lijf ging met een schoen. Ook zij kreeg klappen, waarna ze huilend het huis uit rende en heel hard riep: “Bel de politie, bel de politie!”

Te hard gereden

Dat is althans de lezing van zijn gezin en van het OM. Zelf herinnert Wilfried zich de gang van zaken net iets anders, al ontkent hij de uitgedeelde klappen niet. Waar hij wel moeite mee heeft is de term ’mishandeling’, die de officier van justitie nu al een keer of vier in de mond genomen heeft. Hij heeft in totaal negen kinderen en hij heeft het OM niet nodig om hem te vertellen hoe hij die moet opvoeden. Hoezo mishandeling? Hij is toch hun papa? Als een vader zijn kinderen al niet meer mag slaan, wie mag dat dan wel?

“Meneer, niemand mag...” probeert de rechter hem te onderbreken maar wanneer Wilfried eenmaal op zijn praatstoel zit, valt hij er moeilijk van af te krijgen. Door zijn dikke accent is hij niet altijd even goed te verstaan, maar duidelijk is wel dat zijn betoog kant noch wal raakt. De heilige profeten, de wetten van de kungfu, de politieke situatie in Algerije, zijn reis naar Mekka, van alles en nog wat sleept hij erbij.

“Meneer, nu gaat u even naar mij luisteren...” probeert de rechter streng, maar Wilfried dendert nog even door:

“Ik heb geen rijbewijs, ik heb geen auto, en toch krijg ik een boete van 500 euro in de brievenbus omdat ik in Frankrijk te hard gereden zou hebben. Zegt u het maar, hoe kan dat?”

“Meneer, als u nu niet naar mij luis...”

“HOE KAN DAT!” brult Wilfried met zijn handen moedeloos ten hemel geheven. Hij is nauwelijks nog voor rede vatbaar. Pas bij haar uitspraak, een taakstraf van 60 uur, lijkt de rechter zijn aandacht weer terug te hebben.

“Taakstraf?” vraagt Wilfried, terwijl hij naar zijn woordenboek grijpt.

“Dat betekent dat u moet werken,” verduidelijkt de rechter.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd