/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2021%2F02%2F4YBGVtJtVtAA3h1612183438.jpg "Bij de politierechter: 'Een driftig kopje'")
De 30-jarige Antilliaan Steve* heeft een afgetraind sportschoollijf en een blinkend oorbelletje in elk oor. Volgens zijn ex-vriendin Agnes zou hij haar zeker twee keer in het gezicht hebben geslagen omdat zij weigerde om seks met hem te hebben. Eén keer met zijn vlakke hand en één keer met zijn vuist. Volgens Steve is dat de grootst mogelijke onzin.
“Wat is er volgens u dan wel gebeurd?” wil de rechter van hem weten.
“Nou, ik had nooit mijn hartje aan haar moeten geven,” zegt Steve.
“Daar kan ik niet over oordelen,” zegt de rechter. “Maar wat is er nou precies gebeurd die avond?”
“Nou,” zegt Steve, “we lagen dus in bed en ik lag met mijn rug naar haar toe.”
“En toen?” vraagt de rechter na een halve minuut stilte, wanneer ze uit Steve’s houding opmaakt dat zijn antwoord wat hem betreft compleet is.
“Nou,” zegt Steve, “en toen begon ze ineens hysterisch te gillen.”
“Zomaar ineens?” vraagt de rechter.
“Nou, ja dus,” beaamt Steve.
“Waarom zou ze dat doen?”
“Nou, dat is mij dus ook een raadseltje,” zegt Steve. “Misschien dacht ze dat ik iets verborgen hield voor haar. Misschien was ze jaloers. Ik weet het niet precies. Ze is geen slecht persoon of zo, maar ze kan soms wel een driftig kopje zijn.”
Geen schrammetje
Steve bedient zich van een vreemd soort taalgebruik. Het veelvuldig gebruik van verkleinwoorden heeft iets komisch, vooral uit de mond van zo’n breedgeschouderde man. Verder begint hij elke zin met het woord ‘nou’.
Het eigenaardige aan zijn zaak is dat zijn vriendin Agnes direct na het voorval aangifte deed van mishandeling terwijl de agenten met de beste wil van de wereld geen letsel bij haar konden ontdekken. Geen schrammetje, geen bult, geen blauwe plek, niets.
Bovendien hadden de klappen, als die al ooit waren uitgedeeld, blijkbaar weinig indruk op haar gemaakt. Nog geen uur na haar aangifte stond ze alweer bij Steve op de stoep. Dit keer met een vriendin. Zonder verdere escalatie had Steve hen weten af te wimpelen. Desondanks zou er van slapen die nacht weinig komen. Hij lag nog niet onder de dekens of daar ging de deurbel alweer. Dit keer stonden er vier agenten voor zijn neus. Totaal overrompeld liet Steve zich door hen afvoeren naar het bureau.
“Woonden u en Agnes samen?” vraagt de rechter.
“Nou, nee,” zegt Steve. “Het is misschien schamend om te zeggen, maar het pand waarin ik een kamer huur is eigenlijk een beetje onbewoonbaar verklaard. Ik ben bang dat ik er ziek van word. Daarom ga ik elke dag naar de sportschool. Daar kan ik lekker douchen.”
“En heeft u sindsdien nog contact met haar gehad?”
“Nou, niet meer,” zegt Steve. “Ik heb haar niet geslagen, daar steek ik mijn hand voor in een vuurtje, maar dit is wel een eye catcher voor me geweest. Het is beter als we elkaar niet meer zien, ook al heb ik haar mijn hartje gegeven.”
De zaak van Steve raakt kant noch wal. Samen met de officier van justitie moet ook de rechter concluderen dat het dossier geen enkel bewijs tegen hem bevat. Vrijspraak is de enige optie.
* Alle namen in deze rubriek zijn vanwege privacy-redenen gefingeerd.
- Petra Urban