Crime to Go - In gesprek met John van den Heuvel: 'Ik ga nog lang niet met pensioen' (+VIDEO)

Deze week in aflevering 5 John van den Heuvel, misdaadverslaggever bij De Telegraaf en bekend van tv-programma’s als RTL Boulevard en Ontvoerd. In oktober zit hij dertig jaar in het vak: “Ik heb een boodschap voor de onderwereld: ik ga nog lang niet met pensioen.”

Wat doe je als je de best beveiligde misdaadverslaggever van ons land wilt interviewen, rondrijdend in een elektrisch karretje door Amsterdam? Nou, dat is onmogelijk. Plan B: op een parkeerterrein dan? NEEN, te gevaarlijk! Plan C, D en E worden ook afgeschoten door de beveiligingsexperts. Wat kan dan wel? De Biro op een geheime, geluids- dichte en ‘kogelvrije’ locatie naar binnen rijden in een niet nader te noemen gebouw. Zo geschiedt. Ik kom samen met mijn cameraman aan op het afgesproken adres. John van den Heuvel is er nog niet, maar een klein deel van zijn beveiliging wel. Op de vraag hoe laat onze grote kale vriend arriveert, wordt niet gereageerd. Oké, het is duidelijk, this is serious business, er is geen ruimte voor geintjes of gebbetjes. Deze mannen zijn in hoogste staat van paraatheid.

John komt aan op de locatie en wordt onopvallend en snel naar binnen geloodst. Van den Heuvel wordt al sinds 2017 zwaar beveiligd door de DKDB (Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging). Is deze zware beveiliging eigenlijk nog nodig en hoelang nog? Ridouan Taghi is inmiddels opgepakt. “Ik ga niet over de beveiligingsmaatregelen. Politie en het Openbaar Ministerie maken iedere keer opnieuw een dreigingsanalyse. Het ligt in hun handen en daar conformeer ik me aan. Maar je denkt toch niet dat er zoveel inspanningen worden verricht om mij veilig mijn werk te kunnen laten doen als er niet hele serieuze doodsbedreigingen zouden zijn? Wat dat betreft ben ik echt door het oog van de naald gekropen. Daarbij, de aanhouding van Taghi betekent niet per definitie dat de mensen waar hij zijn pijlen op richt, veilig zijn. Het verhaal gaat over Taghi dat hij links en rechts met moordopdrachten strooide. Hij zou opdrachten hebben verstrekt en daar ook al op voorhand voor hebben betaald. We moeten ons geen zand in de ogen laten strooien en denken: hij zit vast dus het loopt wel los.”

Onder de radar

De arrestatie van Ridouan Taghi afgelopen december in Dubai ziet John dan ook niet als een slag die hij gewonnen heeft. “Nee, want dat zou impliceren dat het iets persoonlijks is tussen hem en mij en dat is het wat mij betreft helemaal niet. Ik probeer mijn werk zo goed mogelijk te doen en dat is in dit geval verslag doen van bijzondere ontwikkelingen in de onderwereld. Taghi is lang onder de radar gebleven omdat hij het slim heeft gespeeld. Veel grote boeven maken meteen de fout om in grote auto’s te gaan rijden en in grote huizen te wonen en met geld te smijten. Taghi niet. Hij heeft zijn organisatie strak geleid. Iedereen binnen zijn club wist dat zijn naam nergens genoemd mocht worden, anders zouden er hele vervelende dingen gebeuren. Pas toen Nabil B., de kroongetuige, in 2017 een politiebureau binnenliep en zei dat hij een boekje open wilde doen, werd er pas duidelijk wat voor monster er gecreëerd was.” De naam van Taghi is in 2015 eerder genoemd door Ebrahim B., ook wel bekend als ‘De Slager’. Hij had in 2015 volop verklaringen afgelegd over Taghi, Saïd R. en hun groep. Die gingen volgens de kroongetuige op USB-sticks rond. In onderschepte berichten is het volgens justitie Taghi die meldt ‘aan het jagen’ te zijn en ‘bloed nodig te hebben’. En: ‘Beter maakt die slager dood.’

Op de vraag of Van den Heuvel nu levenslang met deze zware beveiliging moet leven (zelfs als hij stopt met werken) en of het opgeven van je vrijheid – het hoogste goed – het allemaal waard is, reageert John heel stellig. “Het is me het in ieder geval zéker wel waard om niet met vijf kogels in m’n lijf ergens in de goot te eindigen. Ik zie het maar als een offer. En mijn werk neerleggen vanwege een criminele dreiging zou toch een beetje voelen als de mensen die daar verantwoordelijk voor zijn, hun zin geven. Ik leef van dag tot dag. Maar ik heb een boodschap voor de onderwereld: ik ga nog lang niet met pensioen.”

Marokkaans bloed

Willem Holleeder heeft ooit onthuld dat Johns biologische vader Marokkaans is. Hoe wist hij dat? “Van Bas van Hout (collega- misdaadverslaggever, red.). Ik heb het zelf een paar jaar eerder bij de Amsterdamse zender AT5 gezegd, alleen sloeg niemand erop aan. Maar toen Holleeder het zei, kreeg ik meteen belletjes van vrienden, kennissen en de media: is het waar? Ik heb het nooit aan de grote klok gehangen, maar het ook nooit verzwegen.”

John heeft geen contact met zijn biologische vader en de behoefte om naar hem op zoek te gaan, heeft John niet. Toch vreemd voor iemand die zelf waarheidsvinding hoog in het vaandel heeft staan en er zijn werk van heeft gemaakt om ontvoerde kinderen terug te brengen bij de ‘rechtmatige’ vader of moeder. Hoe zit dat? “Ik heb er gewoon geen behoefte aan. Misschien de vrees voor het onbekende. Ik ben ook jaren boos geweest dat hij mijn moeder in de steek heeft gelaten toen zij zwanger was. Mijn biologische vader heeft daarna ook nooit enige moeite gedaan om mij te vinden, terwijl hij wél van mijn bestaan afwist.” Van den Heuvel zegt zich wel echt Marokkaans te voelen, maar op de vraag welk Marokkaans gerecht zijn favoriet is, moet hij wel erg lang nadenken. Te lang. Uiteindelijk antwoordt hij: “Tajine.”

Stoppen met werken

Een van de grootste journalistieke klappers die John van den Heuvel maakte in zijn carrière was de onthulling van Willem Endstra als bankier van de onderwereld. Een verhaal dat hij optekende uit de mond van wijlen topcrimineel John Mieremet. Maar Mieremet had ook zo zijn redenen om met dit verhaal naar buiten te komen. Hoe kies je in een smerige onder- wereldoorlog waarin iedere crimineel een ander belang heeft, als journalist een kant? “Tuurlijk hebben we daar destijds samen met de hoofdredactie van De Telegraaf goed over nagedacht. Ik heb, vind ik, geen kant gekozen, maar Mieremets verhaal opgetekend.” Op de vraag in hoeverre hij persoonlijk betrokken kan raken bij een verhaal, antwoordt hij: “Het foutste dat je kunt doen in mijn vak is een kant kiezen. Maar ik ben wel een betrokken journalist en ga misschien wat verder daarin dan de gemiddelde verslaggever. Dat klopt.”

In oktober is John dertig jaar werkzaam in de misdaadjournalistiek. Aan stoppen denkt hij nog lang niet. Wel is het een droom om ooit op een tropisch eiland te gaan wonen en boeken te gaan schrijven over de misdaad of over de wereld van de advocatuur. Bestsellerauteur John Grisham is zijn grote voorbeeld. “Die boeken verslind ik. Ik weet het, het is nogal hoog gegrepen om me te meten met iemand die wereldwijd 60 miljoen boeken heeft verkocht, maar je moet blijven dromen in het leven.”