Bij de politierechter: een huis vol Poolse plantjes

Hij heeft het al op allerlei manieren geprobeerd, maar het lijkt er sterk op dat er op heel de aardkloot geen mens rondloopt die de leegstaande koopwoning van Marcel (43) wil huren. Als laatste poging hangt hij een briefje op bij de plaatselijke supermarkt. Binnen een week is de deal rond. De Poolse eigenaar van een schoonmaakbedrijf zoekt met spoed woonruimte voor twee van zijn werknemers.Het is voor een halfjaar.

“Wat was zijn naam?” vraagt de rechter.

“Zijn echte naam? Wist ik dat maar,” zegt Marcel, die strak in pak, inclusief stropdas, en met een minutieus gestyled kapsel voor de rechter is verschenen.

“En de naam van zijn bedrijf?”

“Daar heb ik niet naar gevraagd.”

Achteraf bezien overhandigt Marcel zijn huissleutels aan een volslagen onbekende. Een man die sindsdien met geen mogelijkheid te traceren valt. En dat is jammer omdat Marcel nu een winstontneming van bijna 20.000 euro boven zijn hoofd heeft hangen. Nog geen twee weken na de sleuteloverdracht beginnen buren een eigenaardig luchtje te ruiken. De politie treft in het huis 213 wietplanten aan plus aanverwante zaken. Vooral die aanverwante zaken zijn een probleem. Droogrekken met plantenresten, zakken vol potgrond en wortels van oude planten, knipscharen, potten met kalkafzetting, vieze koolstoffilters... Bij het OM zijn ze niet gek. Alles wijst op een eerdere oogst. Een oogst dus van voor de datum dat Marcel zijn woning zou hebben verhuurd.

@backlink(160081)

Knip- en plakwerk

De officier van justitie heeft de rekensom al gemaakt. Behalve een taakstraf van tachtig uur eist zij een bedrag van 19.874,66 euro, het bedrag dat een oogst van 213 wietplanten volgens de tabellen van het OM oplevert.

Marcel zit inmiddels te snikken. Hij werpt een korte blik op zijn vriendin die achter hem zit. Ze zijn al 29 jaar samen, ze hebben twee kinderen. Als zelfstandig taxichauffeur heeft hij over inkomsten niets te klagen. Hij leek het zo goed voor elkaar te hebben. Tot hij dat verdomde briefje ophing bij de Albert Heijn.

“Als die woning verhuurd was, hoe kan het dan dat buren u daar nog vrijwel dagelijks zagen?” vraagt de officier zich af.

“Ik ben nooit meer in het huis geweest,” verdedigt Marcel zich. “Ik leegde regelmatig de brievenbus, maar die stond buiten.”

De officier van justitie gelooft van het hele verhaal geen woord. Volgens haar is er nooit een Poolse huurder geweest. Marcel kan nog zo’n mooi pak aan hebben en nog zo hard huilen, maar die planten waren van hem en van niemand anders. Er is wel een huurcontract, maar dat rammelt volgens de officier aan alle kanten. Het is opgemaakt in vier of vijf verschillende lettertypes en lijkt vooral het resultaat van wat haastig gegoogle en slordig knip- en plakwerk. Achteraf, wel te verstaan.

“Ik heb dat contract niet opgesteld,” snikt Marcel. “Dat heeft de huurder gedaan. Ik had nog nooit een huis verhuurd. Ik heb geen verstand van huurcontracten. Ik was blij dat ik  eindelijk een huurder hád.” 

“Een Poolse huurder legt u een contract voor en dat ondertekent u klakkeloos?”

“Ik ben misschien naïef geweest,” zegt Marcel, “veel te naïef, maar moet ik daar zo hard voor boeten?”

De rechter vindt van niet. Er is genoeg om hem te verdenken, maar ook genoeg om aan zijn schuld te twijfelen. Huilend en hand in hand met zijn vriendin loopt Marcel met vrijspraak de deur uit. 

@backlink(159909)