Horrorontvoeringen

Het zal je maar gebeuren: ontvoerd worden en zo lang worden vastgehouden dat iedereen denkt dat je dood bent. In deze serie beschrijft Panorama horrorontvoeringen die de wereld schokten, maar waarvan de slachtoffers het wonder boven wonder konden navertellen.

Deel 6 (slot): de ontvoering van Natascha Kampusch. Duur: tien jaar.

De kleine Natascha Kampusch loopt in de vroege lente van 1998 in een buitenwijk van Wenen naar school. Ze is pas tien, maar mag sinds kort de twee kilometer naar school alleen lopen. Natascha heeft het niet makkelijk thuis. Ze is een nakomertje, haar ouders zijn gescheiden, maken voortdurend ruzie, haar vader drinkt te veel en haar moeder rookt haar ontevredenheid weg met twee pakjes sigaretten per dag.

Natascha is vanmorgen met ruzie van huis gegaan. Dat zit haar nu dwars. Ooit hebben moeder en dochter elkaar beloofd nooit uit elkaar te gaan zonder het eerst goed te maken en dat is vandaag niet gebeurd. Onzeker loopt ze nu over de stoep: een klein, mollig meisje in een knalrode jas. Natascha weet dat ze te veel snoept en dat ze te dik is, maar ze kan er moeilijk vanaf blijven. Zowel haar moeder als haar oma houdt de koekjestrommel goed gevuld. Snoepende meisjes zeuren niet.

Honderd meter verderop ziet Natascha naast een versmalling van de stoep een witte bestelbus staan. Ernaast staat een man een beetje doelloos om zich heen te kijken, alsof hij wacht op iets. Het meisje vertraagt haar pas. Oversteken, zegt haar intuïtie. Als ze doorloopt, moet ze echt vlak langs hem. Ze bekijkt hem eens goed. Hij ziet er vrij normaal, zelfs een beetje triest uit. De gruwelijke verhalen over het monster Dutroux hebben haar twee jaar geleden nachtmerries bezorgd, maar deze man lijkt niet op de Belgische pedofiel. Bovendien grijpen kidnappers slanke blonde meisjes, geen dikkertjes met bruin haar. Ze slaat haar blik naar beneden en vervolgt haar weg.

Geluidsdichte cel

Wolfgang Priklopil, de wachtende man, is alles behalve doelloos. Zijn hart bonst in zijn keel en al zijn zintuigen staan op scherp. Vandaag is de dag. Jarenlang heeft hij in het grootste geheim gezwoegd aan het aanleggen van een verborgen en geluidsdichte cel onder zijn garage. In de smeerkuil heeft hij een onzichtbare kluisdeur gemaakt van ijzer en gewapend beton en daarachter een ruimte uitgegraven waarvan hij een volledig geïsoleerde kamer heeft gemaakt. Het is een cel waar alleen hij het bestaan van kent en die zo goed verborgen en hermetisch afgesloten is dat het een behoorlijke krachtsinspanning en veel tijd kost om er alleen maar te komen. Die cel is bedoeld voor zijn toekomstige levenspartner. Gaat het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Wolfgang Priklopil heeft geen vrienden en in de weekenden eet hij bij zijn moeder. Een vriendin heeft hij nooit gehad. De vrouwen waar hij op valt, blond, slank, stijlvol en verzorgd, zien hem niet staan. Hij is eenzaam en verbitterd en vindt de meeste mensen dom en slecht. Maar hij kan niet altijd maar alleen zijn. Hij heeft een metgezel nodig. Iemand die precies doet wat hij wil. Iemand die hij kan vormen. En die komt er nu aan. Een makkelijke prooi in een rood jasje, onzeker, beetje te dik, goed te breken en om te buigen naar zijn perfecte model. Hee, waarom gaat ze nu langzamer lopen? Ze gaat toch niet oversteken? O nee, gelukkig, ze komt naar hem toe. Ze is van hem.   

Het gaat allemaal in een flits. Hij grijpt het meisje bij haar middel, stapt met haar in zijn armen de bus in en schuift de deur achter hen dicht. “Als je gilt, maak ik je dood,” gromt hij. Hij rolt haar in een blauwe deken en zegt dat ze moet blijven liggen. Hij gaat achter het stuur zitten en rijdt weg. “Blijf op de grond liggen, dan gebeurt er niets,” zegt hij. Natascha doet haar mond open om te schreeuwen, maar haar gil klinkt alleen in haar hoofd. Er komt geen geluid over haar lippen.

Bang diertje

Thuis aangekomen draagt Wolfgang Priklopil zijn vangst de smeerkuil van zijn garage in en legt haar op de tegels. “Blijf liggen,” beveelt hij. Natascha hoort hem met dingen schuiven, kreunen en hijgen en dan wordt ze door de kleine kluisdeur van iets meer dan een vierkante meter van een trap af gesleept, door twee houten deuren naar een piepkleine, met hout betimmerde, ruimte gebracht. Het is er bedompt, vochtig en het stinkt. Priklopil beveelt haar op te staan en met grote bange ogen kijkt ze om zich heen. Hij bekijkt haar tevreden, zoals je een nieuw huisdier bekijkt. Zo praat hij ook met haar, alsof ze een bang diertje is dat gerustgesteld moet worden. “Shhhht, alles komt goed, niet bang zijn. Rustig maar.” Dan staat hij op en loopt naar de deur. “Ik moet nog even een matras halen bij mijn moeder,” zegt hij. Natascha vraagt waarom ze niet mee mag, waarom hij haar niet meeneemt naar dat andere huis. “Te dunne muren, te veel buren,” antwoordt hij. Hij kruipt achterstevoren de kelder uit en ze hoort hem wel vijftien minuten bezig om alles achter zich op z’n plaats te krijgen. Met een zwaar geluid valt de kluisdeur in het slot. Als hij een uur later terugkomt met een dunne matras, vraagt ze met een bibberend stemmetje of hij haar alsjeblieft een verhaaltje wil voorlezen en een nachtkusje wil geven. “Dat doet mijn mama ook altijd,” zegt ze. Priklopil leest haar voor uit het sprookjesboek dat ze bij zich heeft. Het verhaaltje van de prinses op de erwt. Daarna kust hij haar voorhoofd en gaat weg.

Dat Wolfgang Priklopil geen pedofiel is, is het enige goede nieuws dat er over zijn karakter te melden is. In de jaren waarin Natascha’s gevangenschap zich voortsleept, ontpopt hij zich als een gefrustreerde, ontevreden, narcistische, paranoïde, aan smetvrees lijdende sadistische machtswellusteling die elke frustratie – en dat zijn er veel – op zijn gevangene botviert. De eerste paar jaar – als Natascha nog een kind is – gedraagt Priklopil zich nog enigszins menselijk. Natascha krijgt genoeg te eten en drinken, boekjes en spelletjes. Hij begint dan wel al met zijn ‘psychologische hervormingen’: “Je ouders zoeken je helemaal niet. Ze houden niet van je. Ik bescherm je tegen die nare buitenwereld. Iedereen is je al vergeten en niemand heeft het nog over je. Ik ben je enige vriend.”

Wil je het hele artikel over de horrorontvoeringen lezen?  De nieuwe Panorama ligt nu in de winkel met daarin nog veel meer moois! Ook is die hier te bestellen.  Alleen benieuwd naar dit artikel? Lees dit artikel dan op Blendle..