We gaan naar Rome, München, Bilbao en Sexbierum toe...

Ha die Davidse

Vraagje: weet jij waar volgend jaar de finale van het EK voetbal wordt gespeeld? Na het interlandvoetbal van afgelopen vrijdag en maandag kwam ik opeens tot de conclusie dat we kwalificatiewedstrijden spelen voor een toernooi waar we eigenlijk maar heel weinig van weten. Althans, ik. Dat was ooit anders. Toen het WK van 2018 aan Rusland werd verkocht, wist je: finale in Moskou. EK 2016 in Frankrijk? Finale in Parijs. EK 1988 in West-Duitsland? Olympiastadion in München. Maar nu?

Ik kan me herinneren dat ik al jaren vóór het WK voetbal van 2014 zin had in het toernooi, omdat het in Brazilië werd gehouden met een finale in Maracanã in het vooruitzicht. Veel meer tot de verbeelding spreekt een voetbaltoernooi niet. Een half jaar daarvoor reisde ik voor Panorama af naar Rio de Janeiro om bij het strand van Ipanema te kijken in welk hotel Oranje zou verblijven, met uitzicht op het Christusbeeld en vrouwen in minuscule bikini’s en tangaslipjes. Daarna bezocht ik met gevaar voor eigen leven een voetbalschool in een sloppenwijk, ver weg van de stranden van Ipanema en Copacabana, waar kinderen in een afgesloten hal met kogelgaten in de deur moesten voetballen, omdat het buiten te gevaarlijk was. Toen ik dat had overleefd – ik hoorde dat een Belgische journalist een week na mij in diezelfde sloppenwijk onder vuur werd genomen en doodsangsten uitstond achter een muurtje – vloog ik door naar Salvador om het stadion te bezoeken waar het Nederlands elftal Spanje met 5-1 zou gaan vernederen. ‘De wraak van Oranje’ schreef ik een paar maanden daarvoor in onze WK-special, doelend op de verloren WK-finale van 2010 tegen Spanje. Op dat moment een redelijk utopische kop, maar inmiddels weten we wel beter.

Ik wil er maar mee zeggen: de UEFA heeft er een zooitje van gemaakt door het EK van volgend jaar in maar liefst twaalf steden, kriskras door Europa, te laten plaatsvinden in plaats van in één of maximaal twee landen. Allemaal leuk en aardig, een openingswedstrijd in Rome met daarnaast krakers van wedstrijden in Dublin, Glasgow, Kopenhagen, Amsterdam, München, Boedapest, Boekarest, Bakoe, Bilbao en Sint-Petersburg, maar voorpret begint bij het fantaseren over de finale. Weet je het inmiddels al?

Ha die Jacobs

Terneuzen? Sint-Michielsgestel? Sexbierum?

Al sla je me dood.

Ik heb wel even uitgezocht hoe dat precies gegaan is destijds, met die toewijzing van het EK 2020. De hele opzet ervan hebben we te danken aan het 60-jarig bestaan van het EK, maar dat aanstaande jubileum zag zeven jaar geleden blijkbaar nog niemand aankomen. Niemand bij de UEFA althans.

Tot het voorjaar van 2012 was Turkije nog de enige kandidaat, tot op de valreep ook Azerbeidzjan en Georgië zich gezamenlijk kandidaat stelden. Die plotselinge verwarring werd door toenmalig UEFA-baas Platini aangegrepen om iets nieuws te opperen. Want als voetbal daadwerkelijk verbindt en verbroedert, zo filosofeerde hij hardop, hoe mooi zou het dan zijn om het EK voor het eerst in de geschiedenis in héél Europa te spelen? Bovendien zaten er volgens hem ook – hij zei het echt – grote financiële voordelen aan een dergelijke opzet. Dat die grote financiële voordelen vooral persoonlijk van aard waren, dat zei de schaamteloze Franse zakkenvuller er dan weer niet bij.

Platini werd in 2016 voor vier jaar geschorst wegens corruptie, maar zijn krankzinnige gedachtescheet hield stand, waardoor we nu zitten opgescheept met een gedrocht van een EK dat geen identiteit heeft, geen uitstraling, maar wel heel veel praktische haken en ogen. Niet in de laatste plaats voor de fans. Vroeger zong het Oranjelegioen ergens halverwege de kwalificatiecampagne nog vastberaden dat ze naar Engeland gingen, of naar Duitsland, of naar Polen, maar dat wordt nu wel een erg ingewikkeld lied: ‘We... gaan... naar... Rome, Dublin, Glasgow, Kopenhagen, Amsterdam, München, Boedapest, Boekarest, Bakoe, Bilbao en Sint-Petersburg en Londen toe! We gaan naar Rome, Dublin, Glasgow, Kopenhagen, Amsterdam, München...’ Daar mag je wel een spiekbriefje bij hebben. Komt nog bij dat je als trouwe supporter al snel een half Amazone-woud moet bijplanten wanneer je aan het einde van het toernooi je airmiles bij elkaar optelt.

Afijn, ik moest het dus googelen: zowel de twee halve finales als de finale van EURO 2020 worden gespeeld in Londen. Je weet wel, op de plek waar ze de Europese gedachte zo’n verschrikkelijk warm hart toedragen.