Radio-dj én hoofdagent Rob van Someren (60): 'Mocht het nodig zijn, dan schiet ik'

Vol gas met Rob van Someren
Rob van Someren is een veelzijdige man die de balans zoekt tussen zijn werk als radio-dj en zijn betrokkenheid bij de politie. Geboren in Amsterdam op 3 november 1963 begon hij zijn loopbaan bij Radio Decibel, om in 1992 te starten met zijn inmiddels befaamde programma Somertijd, waarmee hij tweemaal de Gouden RadioRing won. Kenmerkend is zijn veerkracht en gedrevenheid om, ondanks vele tegenslagen, telkens opnieuw met enthousiasme zijn weg te vinden, zowel op de weg in de snelle interventievoertuigen van de politie, als in de ether.

Naast je middagshow op 100% NL zit je nog altijd bij de politie. Wat doe je daar precies?
“Ik ben hoofdagent bij Team Verkeer van de afdeling Infrastructuur en probeer daar nuttig te zijn op de weg en in het water. Ik vaar met de RHIB, een kleine, wendbare en snelle motorboot, en ik ben chauffeur van de SIV’s, de snelle interventievoertuigen. De Audi’s die je op de snelweg weleens voorbij ziet flitsen.”

Jij racet met 200 kilometer per uur, met zwaailicht en sirene aan, over de snelweg?
“200 kilometer per uur is in principe gewoon een wandelgang. Als het nodig is om de boef te vangen of snel hulp te kunnen verlenen, gaan we harder.”

Of als de patat koud wordt?
“Dat verhaal dat blijft de politie maar achtervolgen, haha. Jaren terug hadden twee agentes hun zwaailicht aangezet omdat ze niet wilde dat de patat koud zou worden. Over het algemeen worden onze voertuigen ingezet bij achtervolgingen en overvallen. De wat zwaardere criminaliteit. Als we dienst hebben krijgen we ook meldingen als een gestolen voertuig een ‘hit’ geeft op de ANPR-camera’s, automatic number plate recognition. Die staan overal. Zo’n voertuig proberen we dan op te vangen. We worden ook getraind om op specifieke manieren auto's uit het verkeer te halen en staande te houden. We zitten altijd met z’n tweeën in een auto en trekken soms met meerdere voertuigen op. Over het algemeen eindigen achtervolgingen doordat de verdachte een fout maakt.”

‘Eén keer kreeg ik een oorkonde omdat ik in een schietwaardige situatie zat, maar samen met een collega een andere oplossing vond. Dat vonden ze zó mooi’

Wat was je laatste achtervolging?
“Achter een motor aan op de A1 en A6. Die haalde ons in met ruim 200 km/u. Niet slim, want de Audi’s van de politie kunnen ongeveer 260. Maar als de risico’s écht te groot worden, haken we af.”

Heb je de 260 wel eens aangetikt?
“Oh ja, ik denk iedere SIV-chauffeur wel. Ik deed vroeger aan autosport en had het geluk om in teams te mogen rijden van mensen als de racekampioenen Gijs van Lennep, Michael Bleekemolen en Frans Verschuur. Aan hun wijze lessen heb ik veel te danken.”

Heb je weleens geschoten op iemand?
“Gelukkig alleen op papier, dus tijdens een training. Ik zat wel in situaties dat ik het vuurwapen daadwerkelijk trok, waarbij de volgende stap schieten zou zijn, maar zo'n spanningsveld is bijna niet te simuleren. Als je daarin terecht komt en er gebeurt iets waardoor je besluit je wapen daadwerkelijk te richten, dan weet je voor jezelf: mocht het nodig zijn, dan schiet ik. Eén keer kreeg ik een oorkonde omdat ik in een schietwaardige situatie zat, maar samen met een collega een andere oplossing vond. Dat vonden ze zó mooi dat daar een bloemetje, een oorkonde en een VVV-bon voor vrijgemaakt werden. En de verdachte hoefde het ziekenhuis niet in.”

Hoe doe je dit allemaal naast je radioprogramma Somertijd?
“Ik ben nu als vrijwilliger in dienst op basis van een soort nulurencontract. Toen ik nog in vaste dienst zat, moest ik achttien uur per week werken. Dat kan ik niet meer. Daarvoor heb ik het gewoon te druk met radio maken. Ik geef toe: papa wordt ook een dagje ouder. Voorheen kon ik het vrij makkelijk aan om ’s ochtends om kwart voor vijf op te staan. Dan was ik om half zeven voor de briefing op het bureau, werkte ik tot drie uur en was ik daarna op de radio. Ik heb dat bij Radio 10 nog een tijdje volgehouden, maar op een gegeven moment moest ik de handdoek in de ring gooien. Ik merkte dat ik in mijn programma door vermoeidheid wel eens concentratiefoutjes maakte. Dan moet je keuzes maken en radio is voor mij het belangrijkst.”

En dan je glorieuze wederopstanding bij 100% NL, na je turbulente vertrek bij Radio 10. Hoe bevalt het?
“Nou ja, erg goed. Het is meer een voortzetting van mijn oude programma. Weet je, het werd mij al vrij snel duidelijk dat de mensen die al een jaartje of 25 gewend waren om mijn programma in de middag te horen, het niet zo fijn vonden dat wij naar het weekend moesten. Dus ja, dan kijk je naar andere oplossingen. Mijn collega’s met wie ik Somertijd maak vonden dat weekend ook maar niks, en ik had echt goede afspraken gemaakt met Radio 10 en alles vastgelegd. Maar daar hield het radiostation zich niet aan. Dan vraag je om een conflict.”

Dan kom je als radiostation voor het hekje.
“Nou ja, in allerlaatste instantie. Ik heb écht alles geprobeerd om er samen uit te komen. Maar als zij niet wensen te bewegen en negeren waar ze destijds hun handtekening onder zetten, heb ik ook geen andere keuze meer. Ik bedoel, wat moet ik dan nog? Moet ik dan zeggen: We zetten toen allebei onze handtekening, maar jij hoeft je daar niet meer aan te houden? Zo zit de wereld niet in elkaar.”

Veel van je collega’s laten het dan toch vaak zitten. Die zijn bang voor hun baantje en denken: als ik nu moeilijk ga doen, krijg ik straks helemaal geen programma meer.
“Ja, daar zal ieder zijn persoonlijke beweegreden voor hebben, maar ik bedoel: als je met mij afspreekt dat ik van vier tot zeven programma maak op de radio, kom ik niet om half vijf. Afspraak is afspraak en daar heb je je gewoon aan te houden. Ik vind ook dat je je als radiostation fatsoenlijk mag gedragen als er zoiets ingrijpends in het leven van een dj en zijn directe collega’s gebeurt. Plus, buiten het feit wat er op papier staat, vind ik dat er ook nog zoiets is als de menselijke maat en een beetje respect voor elkaar. En dat je niet als een olifant door de porseleinkast hoeft te stampen, zo van: ik heb dit besloten en jij gaat dit nu doen. Want zo ging het.”

Hoe kreeg je dat te horen?
“Het ging op een heel aparte manier. Ik werd gebeld door iemand van het AD. Die zei: Wat vind je ervan dat Gijs Staverman jouw programma gaat doen? En by the way, ontkennen heeft geen zin, want ik heb het rechtstreeks uit het team van Gijs bij Radio 2. Maar ik wist echt van niks. Ik ben gaan bellen en rondvragen, maar nee hoor, er was allemaal geen sprake van. Mijn direct leidinggevende, de stationsdirecteur van Radio 10, zwoer op de gezondheid van z'n kinderen dat hij van niks wist. En hij wist ook echt van niks.”

‘Ik had echt goede afspraken gemaakt met Radio 10 en alles vastgelegd. Maar daar hield het radiostation zich niet aan. Dan vraag je om een conflict’

Dus je was gerustgesteld?
“Nou, gerustgesteld… De geruchten bleven aanhouden. Toen puntje bij paaltje kwam bleek dat het Dave Minneboo was die dat besloten had, de creative director bij Talpa Radio. Dat heeft hij niet handig gedaan en dat weet hij nu zelf ook.”

Als zoiets gebeurt, dan lig je daar dan wakker van?
“Ik hoef jou niet te vertellen dat het geen stressvrije periode is als er rechtszaken boven je hoofd hangen, een hoger beroep en als ze je programma willen verplaatsen.”

Het eist zijn tol, toch?
“Natuurlijk. Maar ik heb nu eenmaal - en dat is ook de reden dat ik ooit bij de politie ben gegaan - een redelijk oversized rechtvaardigheidsgevoel. Als er iets echt tegen dat gevoel indruist, dan zal ik me er daar nooit bij neerleggen. Nooit. Tegen welke prijs dan ook.”

Ken je Gijs Staverman persoonlijk?
“Nee, alleen van dag en hallo zeggen. We zitten ongeveer even lang in het vak, dus je komt elkaar wel tegen op gala's en dat soort dingen, maar hij zit niet in mijn vrienden- of kennissenkring. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich aardig in zijn zak gescheten voelde toen hij dacht een nieuw programma te gaan maken, als daar rechtszaken van komen. Daar heb ik in mijn overweging ook wel rekening mee gehouden. Ik had kunnen zeggen: ik blijf gewoon lekker op mijn eigen uren zitten. Maar ja, als je iets doet wat je werkgever pertinent niet wil, dan ontploft de boel, vroeg of laat. Dat houdt gewoon geen stand. En ik bedoel, wat hadden ze dan met Gijs moeten doen?”

Wat vind je van Gijs als radiomaker?
“Diskjockeys als Eddy Keur en Edwin Evers liggen veel dichter bij wat ik leuk vind, dan wat bijvoorbeeld Gijs Staverman nu maakt. Ik vind het prima dat hij het zo doet, en het is hem ook gevraagd om het op die manier in te vullen, maar het is niet mijn ding. Simpelweg omdat ik dat anders ook wel gedaan had, als ik dat super vond. Maar ik heb niet zoveel op met saaie Wikipedia-radio en daar zijn zat voorbeelden van.”

Het is uiteindelijk goed afgelopen voor je. Hoe is het nu bij 100% NL? Met frisse moed een nieuwe start gemaakt?
“Ja, dat is toch wel weer grappig. Ik doe dit werk al 40 jaar, waarvan meer dan 30 jaar Somertijd, en dat er dan nog steeds zo'n vlammetje is dat ik denk: we gaan het zó aanpakken, dat is leuk.”

Je bent best origineel op de radio. Verklaart dat ook dat je er soms ineens ergens uitgebonjourd wordt? Dat een nieuwe baas denkt: liever praatje-plaatje dan dat frivole?
“Ja, dat denk ik wel. Wij hadden bij Veronica destijds ineens een interim-directeur, die had niet heel veel verstand van radio, had hij ook nooit eerder gedaan. Hij haalde de voormalig programmadirecteur van Radio 538 binnen, Niels Hoogland. Van pop en rock bij Veronica had Niels niet heel veel verstand. Dus wij moesten ineens Alicia Keys draaien van hem, waardoor de Veronica-luisteraar totaal het spoor bijster raakte. Als jij Bon Jovi verwacht en je krijgt Alicia Keys, dan denk je toch: wat moet ik híer nu weer mee? Dus het ging met de cijfers van Veronica ook niet zo goed.”

Je vroeg een gesprek aan met die interim-directeur. Hoe ging dat?
“Ik zei: We zijn nu 360.000 luisteraars kwijt. Wanneer zeggen jullie: tot hier en niet verder? Dat we tot de conclusie komen dat de nieuwe weg niet de juiste is? Nou, toen kreeg ik het meteen voor de kiezen: Oh, je bent het niet eens met ons beleid. Ik zei: Het gaat er niet om of ik het ermee eens ben of niet, maar we zijn 360.000 mensen kwijtgeraakt. Die luisteraars zijn het er niet mee eens. En ik werk al een tijdje bij dit station en denk: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Want uiteindelijk ging het ten koste van de omzet. Toen was ik ineens persona non grata omdat ik het niet eens was met hun beleid. Dat was in 2014. Vervolgens kreeg ik een hartinfarct. En dat zal niet alleen daardoor zijn geweest, maar goed, dat was wel een redelijk stressvolle periode. Ik deed toen ook bij Veronica de middag van 4 tot 7. Jeroen van Inkel had in die periode te horen gekregen dat hij kon vertrekken bij Qmusic en was beschikbaar en op zoek. Zonder dat ik het wist tekenden zij een contract met Van Inkel op mijn tijdslot en was ik daarmee ontslagen. Ik lag echt nog op de hartbewaking toen ik dat te horen kreeg.”

Niet…
“Ja echt. Je hoort dat als werkgever niet te doen. Dus de reden waarom ik toen met Veronica in conflict kwam, was niet zozeer door het feit dat ze de programmering veranderden, maar dat ze dat flikten terwijl ik in het ziekenhuis lag. De cardioloog die mij destijds behandelde zei ook: Rob, dit zijn geen dingen waar je op dit moment mee bezig moet zijn. Je moet revalideren, hier bovenop zien te komen. Dus geef het uit handen en bemoei jezelf er niet mee. Dus ik gaf het uit handen, en aan mijn advocaat, die dat verder voor me afhandelde. Een kind kan natuurlijk op z'n vingers natellen dat je dan als werkgever in het ongelijk wordt gesteld. Maar de rechter zei ook dat we niet samen verder konden. Dus ik kreeg een schadevergoeding en we gingen uit elkaar. De keren dat ik in mijn leven naar de rechter stapte vanwege dit soort conflicten, ben ik in alle gevallen in het gelijk gesteld. Dus wie is dan steeds de partij die iets te verwijten valt?”

‘Zonder dat ik het wist tekende Veronica een contract met Van Inkel op mijn tijdslot en was ik ontslagen. Ik lag echt nog op de hartbewaking toen ik dat te horen kreeg’

Je nieuwe contract bij 100% NL is volledig dichtgetimmerd zodat jij altijd de middag blijft doen?
“Zij kunnen dat natuurlijk veranderen als ze dat willen, maar dat doe je dan wel in overleg met elkaar. Ik bedoel, het kan toch ook niet zo zijn dat ik bij wijze van spreken alleen maar Rammstein ga draaien en dat zij daar dan niks aan kunnen doen? Je kunt, wat je hebt afgesproken, altijd door een rechter laten toetsen. Maar als je een beetje normaal met elkaar omgaat is dat écht niet nodig.”

Wat zeggen de praktijken die je meemaakte over de mensen die het voor het zeggen hebben in de radiowereld?
“Dat ze vaak arrogant zijn. En inderdaad, gebruik maken van de voorzichtigheid - ik wil het niet direct angst noemen – van de dj’s, maar het neigt wel naar een angstcultuur. Dat je als dj denkt: zo groot is dat wereldje niet. Laten we eerlijk zijn, op het moment dat je met een organisatie als Talpa in conflict komt, sluiten er aardig wat radiodeuren. Dan heb je feitelijk nog drie partijen op de landelijke radio: DPG, Mediahuis en de Publieke Omroep. Meer werk is er voor discjockeys niet. Kennelijk zijn daarom dit soort uitspraken van een rechter ook gewoon nodig. Dat de zenders beseffen: hé, dat is toch ook wat zeg, die arbeidswet is ook gewoon van toepassing op discjockeys! Hoe is het mogelijk? Wij dachten dat dat gewoon aangeschoten wild was.”

Ze hebben doorgaans het idee dat ze met hun dj’s kunnen doen en laten wat ze willen?
“Ja, die indruk is natuurlijk wel ontstaan. Na mij is er voor zover ik weet ook niemand meer opgestaan bij Radio 10 die zei: als dat voor Rob geldt, geldt dat voor mij ook. Dat geeft al aan dat iedereen weer in z'n schulp kruipt. Want ja, ze hebben nu gezien wat er met mij gebeurd is. Dus ze denken: ik zeg niks, ik doe aan die polonaise niet mee.”