Grote woede over 10 jaar cel voor Australische hondenmoordenaar (53): ‘Voer hem aan z’n krokodillen!’

“Ik kan niet stoppen en ik wil het ook niet,” zo schrijft zoöloog Adam Britton in een tekst in een afgeschermde chatbox op Telegram, waar de autoriteiten beslag op hebben weten te leggen. Hij plaatst er een smiley achter om zijn woorden kracht bij te zetten. Britton voelt zich onkwetsbaar: hij vertelt zonder omwegen dat hij nu al enkele jaren zijn sadistische neigingen niet meer onderdrukt. Hij mishandelt honden en vermoordt de krijsende dieren voor het oog van de camera. De filmpjes laat hij rondgaan op internet.

De geboren Brit weet dat een team van ‘dierendetectives’ naar hem op zoek is, maar hij denkt dat ze geen schijn van kans maken om hem te vinden. Hij gaat namelijk ongekend zorgvuldig te werk en wist minutieus al zijn sporen. Maar hij heeft buiten de honderden ogen gerekend die zijn filmpjes op elk detail napluizen. En die uiteindelijk een aanwijzing vinden die leidt tot zijn arrestatie en de rechtszitting waarbij hij in augustus dit jaar definitief te horen krijgt dat hij in totaal tien jaar en vijf maanden moet brommen. Met aftrek van de tijd dat hij al vast zit, dat wel. En hij zit is al even vast: een kwart van z’n detentie heeft hij al achter de rug. Mogelijk komt hij in 2028 in aanmerking voor vervroegde vrijlating, anders uiterlijk in 2032. Moet hij wel beloven om nooit meer zoogdieren te houden.

Dat hij over uiterlijk acht jaar alweer een vrij man is, staat nogal in schril contrast met de 249 jaar in de nor die hem aanvankelijk boven het hoofd hing. Dat vinden ook de dierenvrienden die protesteren voor het Hooggerechtshof van het Australische Northern Territory, waar Britton zijn definitieve straf te horen krijgt. In pamfletten die ze voor de deur verspreiden, roepen ze op om hem de doodstraf op te leggen. Op de weg voor het gebouw hebben ze met spuitbussen de tekst ‘Dog Killer’ aangebracht.

Marktplaats voor honden

Adam Britton wordt in 1971 geboren in het Britse Wakefield, waar hij een opleiding volgt aan de Queen Elizabeth Grammar School, gevolgd door een studie aan de Universiteit van Leeds. In 1992 haalt hij zijn Bachelor of Science in de zoölogie, vier jaar later aangevuld met een doctoraat in Bristol. In 1996 emigreert hij naar Australië, waar hij zijn toekomstige vrouw, boswachter Erin, ontmoet. In 1997 trouwen ze en wordt hij Australisch staatsburger. Samen richten ze het dierenasiel en adviesbureau voor krokodillen Big Gecko in McMinns Lagoon op. Ook wordt Britton onderzoeksmedewerker aan de Charles Darwin Universiteit.

Met zijn passie, zijn behaalde papieren en ruime publiciteit, weet Britton een wereldwijde reputatie op te bouwen. Levende legende sir David Attenborough raakt ervan onder de indruk en neemt een deel van zijn, met een Bafta bekroonde, documentaireserie Life in Cold Blood bij hem op. Onwetend van het feit dat hij plaats heeft genomen naast een man die in zijn vrije uurtjes killt in cold blood…

Locals die in aanraking komen met Britton merken ook niets bijzonders aan hem. Ze zien in hun buurtgenoot een stille, maar gepassioneerde beschermer van dieren, die als expert meewerkt aan producties voor o.a. de BBC, Animal Planet en National Geographic.

‘Mijn eigen huisdieren voelen aan als familie en die doe ik niets aan. Ik takel alleen honden toe waar ik geen emotionele band mee heb’

Het is ook die reputatie waarmee hij vertrouwen wekt bij hondeneigenaren die op het platform Gumtree Australia (een soort Marktplaats) op zoek zijn naar een goed tehuis voor hun viervoeters. Omdat ze bijvoorbeeld lang op reis gaan of naar het buitenland moeten voor werk. Britton bouwt een band met ze op via mooie woorden over liefde, aandacht en lekker eten en een fijn nieuw thuis dat hij hun dieren kan bieden. Uiteindelijk weet hij 42 mensen zover te krijgen dat ze hun hond aan hem toevertrouwen. Daarvan zullen er 39 op een gruwelijke manier de dood vinden, maar niet voordat ze uitgebreid door Britton zijn gefotografeerd, zodat hij de oude baasjes mooi materiaal kan laten zien als ze in de toekomst informeren hoe het met hun huisdier gaat.

Grenzen trekken

Opmerkelijk is dat de Australiër voor de rechter geen enkele moeite doet om zijn daden te verhullen. Hij bekent zonder omwegen schuld aan de in totaal 56 aanklachten met betrekking tot dierenmishandeling en bestialiteit, oftewel seks met dieren. Hij verklaart zijn daden uit een ‘sadistisch seksuele interesse’ die van kinds af aan al in hem huist. Op 13-jarige leeftijd uitte zich dat voor het eerst in het molesteren van paarden. Britton: “Als kind was ik bloeddorstig misdadig tegenover dieren, maar dat heb ik daarna jarenlang kunnen onderdrukken. Echter, het verlangen om hen pijn te doen bleef. De laatste paar jaar heb ik die gevoelens weer vrij spel gegeven en er meermaals uiting aan gegeven. Nu kan ik niet meer stoppen. Ik wil het ook niet. Als ik de kans krijg, dan zal ik er beslist weer aan toegeven.”

Britton zegt steeds onderscheid te hebben gemaakt tussen zijn eigen honden en geadopteerde soortgenoten. “Ik heb grenzen. Mijn eigen huisdieren voelen aan als familie en die doe ik niets aan. Ik takel alleen honden toe waar ik geen emotionele band mee heb. Ze zijn niets meer of minder dan puur speelgoed voor me.”

De mishandelingen vinden steevast plaats in een door Britton op zijn terrein geplaatste zeecontainer, die hij zijn ‘martelkamer’ noemt. Als ware het de filmset van een horrorfilm heeft hij die uitgerust met allerhande gereedschap om mee te kunnen verwonden en opnameapparatuur om zijn daden vast te leggen.

IJselijk geschreeuw

Britton vervaardigt ook dierenporno in zijn container, waarbij zichzelf tijdens de daad zodanig in beeld brengt dat hij niet te identificeren valt. De angst in de ogen en het ijselijke geschreeuw om hulp van de arme dieren gaan door merg en been, maar bezorgen de zieke volgers van Britton een kolossale adrenalinekick. Beelden plaatst Britton onder pseudoniemen online op het end-to-end encrypted chatprogramma Telegram.

Hij vertelt er zonder omhaal van woorden hoe hij de honden met aandacht verkracht en pijnigt om zo een reactie te krijgen die het goed doet op beeld. De Australiër werpt zich ook op als trainer van gelijkgestemden: hij moedigt hen aan om zijn gedrag te kopiëren en leert zijn volgers hoe je je sporen wist en bewijzen verwijdert. Zelf doet hij dat door de restanten van zijn in stukken gehakte honden aan zijn acht krokodillen te voeren. Juist door zijn waakzaamheid en vermogen zich tegenover onwetenden op te stellen als een vriendelijke oom, buur en dierenliefhebber, kan het misbruik jaren doorgaan. Toch loopt hij tweeënhalf jaar geleden door eigen stommiteit alsnog tegen de lamp.

Met een legertje internet-detectives dat misstanden aan de kaak stelt, is het voor Britton goed opletten dat zijn video’s niet herleidbaar zijn. Eigen identiteit en locatie dienen te allen tijde verborgen te blijven, iets wat hij nauwlettend in de gaten houdt. Het controleren van foutjes behoort steevast tot de ‘post-productie’ van zijn ‘documentaires’. Toch weet een pientere speurder het misbruik uiteindelijk te linken aan Britton, door een filmpje te bestuderen waarop hij minstens acht honden martelt, waarvan zeven puppy’s.

Op de achtergrond van de in maart 2022 en onder de naam ‘1B***hgPups’ online geplaatste beelden is namelijk een feloranje hondenriem te zien met daarop het logo van de stad Darwin en in zwarte letters de slogan: ‘Great pets start with you’. Het attribuut hangt in beeld terwijl op de voorgrond een moederhond door Britton wordt gepenetreerd, nadat ze even daarvoor haar eerder gedode pups kreeg gevoerd. Tot slot wordt haar buik opengesneden en slaat Britton haar de hersens in met een hamer.

De oplettende kijker meldt deze bevindingen anoniem bij de lokale autoriteiten, waarna een onderzoek wordt ingesteld. Vier weken later kan Britton in zijn woning worden aangehouden en kan de nachtmerrie voor de nog levende honden worden beëindigd. Tijdens de huiszoeking wordt een schrijnende verzameling aan bewijsmateriaal in beslag genomen, waaronder computers, mobiele telefoons, camera’s, externe harde schijven, gereedschappen, wapens en seksspeeltjes. Op de computers worden, naast de dierenbeelden, ook vijftien bestanden met kinderporno gevonden. In Brittons vriezer ligt een zak met afgehakte hondenpoten, in een vijver wordt een al in staat van ontbinding verkerende puppy aangetroffen en op een naburig landgoed vindt men een afgehakte hondenkop.

Kans op herhaling

De schok onder dierenliefhebbers is groot. Temeer omdat niemand een dergelijk vergrijp achter deze man zocht. Hoe konden zijn liefde voor dieren naar buiten toe en het molesteren van diezelfde beesten achter de voordeur zolang hand in hand gaan?

Betrokkenen zijn doodsbang voor de gevolgen wanneer de dierenbeul over een paar jaar weer vrij rondloopt. Tenzij hij zich met aantoonbaar resultaat laat behandelen, is herhaling haast onvermijdelijk. Britton geeft immers zelf die aan nog altijd een diepgewortelde drang te voelen zijn lugubere verslaving opnieuw ten uitvoer te brengen. Wat betekent dat wanneer al die opgekropte en ingehouden aandrang er straks na zijn celstraf uit moet?

Aan het einde van de laatste hoorzitting spreekt de rechter eenzelfde vermoeden uit: “Uw gedrag bevat een mate van verdorvenheid en verwerpelijkheid die volledig buiten elk normaal menselijk begrip valt. Ik twijfel er ook niet aan dat u met dit gedrag zou zijn doorgegaan als u niet door de politie was gearresteerd.”

‘Adam Britton is een zieke geest die door zijn aandoening misschien niet schuldig is, maar hij moet wel uit het maatschappelijk verkeer gehaald worden’

De Animal Justice Party, een Australische politieke partij vergelijkbaar met de Partij voor de Dieren bij ons, noemt de opgelegde straf van ruim tien jaar ‘pathetisch zwak’ en niet in lijn met die voor soortgelijke misdrijven bij mensen. “Het op zo’n sadistische manier martelen en verkrachten van dieren en genoegen scheppen in het aangebrachte lijden tot de dood erop volgt, dient op een passende manier te worden bestraft.”

Naar aanleiding van deze zaak rond krokodillenman Adam Britton is de wetgeving met betrekking tot dierenmishandeling in Australië aanzienlijk aangescherpt. Maar de rechterlijke macht is bij de veroordeling nog gebonden aan de wetten zoals die golden toen Britton zijn misdaden beging.

Echtgenote pakt koffers

Britton wordt tijdens zijn proces bijgestaan door een advocaat en verklaart via hem te hebben gehandeld ten gevolge van een zeldzame stoornis die intense, atypische seksuele interesses veroorzaakt. In een voorgelezen brief stelt hij: “Ik betreur ten zeerste de pijn en het trauma dat ik heb veroorzaakt bij onschuldige dieren en bijgevolg ook bij mijn familie, vrienden en leden van de gemeenschap. Het waren vernederende misdaden waar mijn naasten niet van op de hoogte waren, noch bij betrokken waren. Ik zal een langdurige behandeling ondergaan en een pad naar verlossing vinden.”

Dat pad zal hij in ieder geval moeten bewandelen zonder zijn vrouw Erin. Zij is naar verluidt met de noorderzon vertrokken en probeert elders onder een andere naam een nieuw leven op te bouwen. Diep in shock en vol schaamte over alles wat zich tijdens haar huwelijk en onder haar eigen dak heeft afgespeeld, kon ze niets anders doen dan een scheiding aanvragen en haar koffers pakken. Vijftien jaar lang leefde ze met een seriemoordenaar in huis, met wie ze kerstmis vierde, vrienden bezocht en seks had. Dat werd haar allemaal afgenomen op de dag dat de Adam die ze dacht te kennen, genoodzaakt was open kaart te spelen.

Hoe haar toekomst eruitziet, is ongewis, net zo ongewis als de vooruitzichten voor Britton wanneer de poorten van de gevangenis voor hem opengaan. De maatschappij zal niet staan te springen om een veroordeeld misdadiger in z’n midden op te nemen. De gemeenschap van dierenbeschermers al helemaal niet. Die verloor alle respect voor de man die zij ooit op een voetstuk plaatsten omdat hij het lef had de confrontatie aan te gaan met de familie van wijlen Steve Irwin.

Begin 2015, ongeveer een jaar nadat Britton zegt opnieuw aan het mishandelen van dieren te zijn begonnen, sprak hij diens dochter Bindi aan op Twitter. In een reactie op haar klaagzang over het verzamelen van krokodil-eieren, schrijft hij: “Foetussen die toch al niet zouden overleven uit een nest halen heeft geen catastrofale impact op de wilde populatie, dus je zorgen zijn ongegrond. Jouw familie heeft succesvol een media- en toerisme-imperium opgebouwd, waarbij krokodillen gevangen worden gehouden en commercieel geëxploiteerd. Jullie misbruiken op een hypocriete manier jullie macht om de emoties van mensen te benutten. Ik wijd mijn leven aan het redden van krokodillen, maar gebruik in ieder geval nog de wetenschap om weloverwogen, onpartijdige beslissingen te nemen.” Op zijn wens om met de familie Irwin in gesprek te gaan en zelfs samen te werken werd nooit gereageerd.

Zieke geest

De website van Brittons dierenasiel en adviesbureau big-gecko.com is inmiddels uit de lucht. Wel bestaat zijn Linkedin-pagina nog steeds. Hij is er ondanks diverse lovende kritieken over zijn vaardigheden wel heel wat volgers kwijtgeraakt. Het zijn er op het moment van schrijven nog maar 186. Op X (het voormalige Twitter) heeft hij er nog 1.391, al vraagt men zich op het platform met name af wat er met de gevallen krokodillenman moet gebeuren. Een greep uit de reacties: “Dit is waarom we de doodstraf nodig hebben. Die arme dieren. We mogen nooit slap optreden tegen geharde criminelen van welk soort dan ook.” En: “Je bent een van de meest verdorven mensen ooit. Ze zouden je levend aan je krokodillen moeten voeren.”

Hondentrainer Martin Gaus neemt met afschuw kennis van Brittons verhaal. “Het gesodemieter met dit soort dingen is dat dieren nu eenmaal geen mensen zijn. Met heel je hart en ziel kun je je afvragen hoe wij in de bio-industrie honderdduizenden varkens, koeien, konijnen en kippen de dood insturen. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat een nek van een stier niet goed genoeg wordt opengesneden en zo’n beest met z’n kop er half af door een hal heen loopt? Of wat te denken van de enorme slacht van dolfijnen en het doden van walvissen voor, zogenaamd, de medische wetenschap? Dat zijn dieren met verstand en een waanzinnige schoonheid.

De wetgeving omtrent dierenleed zou eens op een goede manier gedefinieerd moeten worden en misschien zelfs gelijkgeschakeld met wat voor mensen geldt. Wat mij betreft is die Adam Britton een zieke geest die door zijn aandoening misschien niet schuldig is, maar hij is wel de persoon die het heeft gedaan. En er is kans op herhaling, dus als het aan mij ligt sluit je hem levenslang op. Deze man moet uit het maatschappelijk verkeer gehaald worden omdat hij een afwijking heeft. Zo iemand kun je niet opnieuw tussen de dieren zetten. Ik ben er echter geen voorstander van om Britton met gelijke munt terug te betalen door hem eveneens te martelen. Als je dat voorstelt, deug je zelf ook niet.”