Bij de politierechter: 'Een lont in het Kruidvat'

Esther* (41) is een kleine, stoere, ietwat onverzorgde vrouw. De ruggen van haar beide handen staan vol met tatoeages, haar pluizige zwarte haar mag ogenschijnlijk doen waar het zin in heeft en haar hoogwaterbroek biedt uitzicht op een paar opvallende, knaloranje sokken.

“Ik stond in het Kruidvat,” zegt ze op nauwelijks meer dan een fluistervolume. “Ik was nog wat boodschappen aan het doen, hij stond in de rij voor de kassa. Ik voelde dat hij naar me keek. Ik voelde zijn ogen in mijn rug. Toen ik kort naar hem omkeek maakte hij een gebaar alsof hij mij wilde steken met een mes. Ik heb gewacht tot hij de winkel uit was.

Daarna ging ik zelf pas richting kassa. Maar ik wist dat ik nog niet van hem af was. Ik wist dat hij mij buiten zou opwachten.”

De gespannen situatie in de drogisterij is het gevolg van een langlopend conflict. Jarenlang was Esther in een burenruzie verwikkeld waarbij volgens haar zo’n beetje de halve wijk tegen haar samenspande. Vrijwel dagelijks werd ze naar eigen zeggen gepest en getreiterd. Op social media werden aan de lopende band leugens over haar verspreid en de woningbouwvereniging ontving zoveel klachten over haar en haar honden dat ze ook daar al snel te boek stond als een continue bron van overlast. Op straat werd ze nagewezen en uitgescholden. Eén keer liet Esther zich gaan, wat haar op een boete van 225 euro kwam te staan wegens mishandeling. Sinds kort is ze – ‘onvrijwillig’ benadrukt ze – verhuisd naar een andere wijk, maar dat is voor haar oude buren blijkbaar nog geen reden om haar met rust te laten. Op Facebook gaat het getreiter gewoon door. Net als in het Kruidvat.

“Toen ik de winkel uitkwam, zat hij op zijn scooter,” vervolgt Esther. “Hij keek me recht aan, gaf gas en reed daarna recht op mij af. Hij wilde me gewoon aanrijden. Door tegen het windscherm te duwen kon ik hem van mij afhouden. De scooter viel op de grond, maar hij niet. Hij pakte me keihard beet en zette me klem tegen de winkelruit. Ondertussen gaf hij me knietjes en trok hij aan mijn haren. Minuten lang. Ik heb gekrabd en gebeten, maar niets hielp. Ik kon geen kant op. In de politieauto op weg naar het bureau had ik een hele dot haar in mijn handen, zo hard had ie eraan getrokken.”

‘Hij keek me recht aan, gaf gas en reed recht op mij af’

Esthers versie van de gebeurtenissen voor het Kruidvatfiliaal verschilt nogal van die van haar ex-buurman, die aangifte tegen haar deed. Volgens hem zat hij nietsvermoedend op zijn scooter toen hij Esther ineens vloekend en tierend de winkel uit zag stormen. Op het moment dat hij afstapte duwde ze zijn scooter omver en vloog hem zonder omwegen aan. Ze schopte, ze sloeg en ze krabde. Met de nodige moeite wist de man haar uiteindelijk beet te pakken en in bedwang te houden, waarbij hij nog lelijk in zijn arm werd gebeten. Esther schudt driftig van nee terwijl de rechter haar het verhaal van de aangever voorhoudt.

“Hij wilde me gewoon aanrijden,” houdt ze vol. “Geloof me nou maar. Dat heeft ie al eens eerder gedaan. Zo is hij. Hij wilde me gewoon aanrijden. Geen twijfel over mogelijk.”

Helaas voor Esther zijn er nogal wat ooggetuigen die de lezing van haar buurman bevestigen. Allemaal hebben ze het over een ‘agressieve’ en ‘hysterische’ vrouw en een ‘heel rustige’ man. Bovendien heeft niemand de man met zijn scooter op haar zien inrijden.

“Het vermoeden bestaat dat mevrouw onvoldoende inzicht heeft in haar eigen handelen en in haar eigen problematiek,” citeert de officier van justitie een van de bevindingen uit het rapport dat de reclassering naar aanleiding van het incident over haar opstelde. “En dat begrijp ik eerlijk gezegd wel,” vervolgt hij. “Het staat hier verder los van, maar ook op haar nieuwe adres zijn er al meerdere klachten over mevrouw geweest vanwege aanhoudende overlast. Dat zegt toch wel iets, denk ik.”

Hoe stellig ze zelf ook anders beweert, de rechter kan niet anders concluderen dan dat Esther, al dan niet getriggerd door een eerder voorval in het Kruidvat, moedwillig de scooter vernielde en daarna haar ex-buurman aanvloog.

Voor zelfverdediging of noodweer is geen enkel bewijs. Opvallend genoeg is de werkstraf van 40 uur, ondanks het feit dat er sprake is van recidive, geheel voorwaardelijk.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.