Tamy (2) werd mishandeld, misbruikt en vermoord door een gewetenloze dader

Tamara heeft nooit een eerlijke kans gekregen. Dat begint al op 20 juni 2021 wanneer ze ter wereld komt in een straatarm dorpje in het Amazonegebied. Het regenwoud is een genadeloze omgeving, zeker voor hulpbehoevende kinderen als ‘Tamy’. Drie jaar later kan het meisje nauwelijks praten. Lopen gaat al helemaal niet. Om te eten heeft Tamy de hulp nodig van een zorgzame volwassene. Maar juist daar ontbreekt het jammerlijk aan in haar leventje. Haar vader is een alcoholist met losse handjes. Moeder ‘Veronica’ (25 jaar, niet haar echte naam) is vaak van huis terwijl ze wanhopig probeert de eindjes aan elkaar te knopen.

Afgelopen oktober gaan Tamy’s ouders uit elkaar. Haar 4-jarige broertje blijft bij papa in het woud. Tamy stapt met haar moeder in de bus naar het stadje Punata, op 250 kilometer afstand. Veronica heeft er werk gevonden als hulpje in een pension. Ze heeft het goed naar haar zin in Punata, zeker nadat ze de 24-jarige ‘werkzoekende’ Romario Fajardo leert kennen. Ze hebben een goede verstandhouding. Terwijl Veronica de kost verdient, past haar nieuwe vriend op Tamy. Het is maar voor een paar uurtjes per dag. Dit gaat prima, tot 18 april van dit jaar. Wanneer Veronica die avond thuiskomt van haar werk, belandt ze in een regelrechte hel...

Wanneer moeder Veronica haar stomdronken vriend vraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd, kan hij niet meer uitbrengen dan: ‘Weet ik veel. Breng haar maar naar het ziekenhuis’

Genitaal letsel

Veronica ziet eerst Romario laveloos in hun huurflatje liggen. Daarna vindt ze haar dochtertje in ‘een erbarmelijke toestand' in haar slaapkamer. Het meisje is bewusteloos. “Ze voelde koud aan,” zegt Veronica hierover. “Toen ik haar optilde om haar te verschonen, kwam er bloed uit haar mond. Ik zag toen ook bloed in haar luier.” Wanneer Veronica haar stomdronken vriend confronteert en vraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd, kan hij niet meer uitbrengen dan: “Weet ik veel. Breng haar maar naar het ziekenhuis.”

Minuten later rent Veronica met Tamy in haar armen de kliniek van Punata binnen. Ondanks verwoede pogingen om het meisje te redden, moeten de artsen haar rond 0.40 uur dood verklaren. Volgens de artsen is Tamara bezweken aan een subduraal hematoom, hersenletsel veroorzaakt door het samendrukken van haar keel en een paar krachtige klappen tegen haar hoofdje. Haar lichaam zit onder de kneuzingen. Ernstig ‘genitaal letsel’ bevestigt het bange vermoeden dat Tamy voor haar dood seksueel is misbruikt.

Vuist tegen zijn hoofd

Zoals het hoort in dit soort gevallen nemen de kinderartsen meteen contact op met de zedenpolitie. Nog dezelfde avond staat er een speciale opsporingseenheid bij Romario op de stoep. Hij ligt op de bank zijn roes uit te slapen en laat zich makkelijk inrekenen. De boze stiefvader mag gelijk door naar het hoofdkantoor van de technische recherche voor vingerafdrukken en een verhoor. Hier bekent hij, in het bijzijn van Veronica, vrijwel meteen schuldig te zijn aan het gruwelijke misdrijf.

Terwijl gewapende agenten Romario in handboeien naar de auto begeleiden, omringen woedende familieleden en omstanders de arrestant. Iemand weet Romario met een vuist tegen het hoofd te slaan. “Verdomde klootzak,” roept een familielid van Tamara. “Je wist dat ze zich niet kon verdedigen, hoerenjong!” De agenten duwen Romario een gepantserde politiewagen in. “Hij moet de maximale straf krijgen,” zegt een tante die namens de familie het woord voert. “Ik hoop dat justitie snel handelt.”

De gerechtelijke molens blijken vliegensvlug te malen voor de kindermoordenaar. Omdat Romario heeft bekend, komt hij in aanmerking voor een spoedprocedure. Dat is geen loze kreet in Bolivia. Nog diezelfde middag staat Romario voor de rechter die hem zonder aarzeling schuldig bevindt. De rechtbank legt de maximale straf op: dertig jaar cel.

Binnen 24 uur na de moord op de weerloze Tamara zit de dader achter de tralies in de zwaarbewaakte El Abra-gevangenis. Wie denkt dat dit een mensonterende, overbevolkte bajes is, zit er niet ver naast: in El Abra maken sadistische cipiers en beruchte bendes de dienst uit. Niemand zal de rode loper uitrollen voor iemand die een gehandicapt kind heeft verkracht en vermoord. Een paar maanden geleden is er nog een 38-jarige zedendelinquent dood in zijn cel gevonden, bungelend aan een laken.

Boosdoener

Ondertussen is Tamy’s moeder Veronica in een nachtmerrie beland. Op donderdagavond heeft ze haar dochtertje in ‘erbarmelijke toestand’ naar het ziekenhuis gebracht. Op vrijdag is de veroordeling van haar vriend en op zaterdag moet ze Tamy begraven. Een lokale hulporganisatie heeft voor de uitvaart betaald. Ze hebben ook Tamy’s vader laten afreizen naar Punata. De tientallen aanwezigen zien hoe Veronica zich luid huilend op het witte kistje stort. “Mi hija,” klinkt het door haar tranen heen. “Mijn meisje!”

De ontwikkelingen gaan zo snel dat veel Boliviaanse media de kindermoord, de veroordeling en de begrafenis in een nieuwsbericht melden. De journalisten houden moeder ‘Veronica’ bewust anoniem. Wie de reacties op social media leest, zal begrijpen waarom.

Zo levert het bericht van de lokale nieuwszender over de arrestatie ruim 600 boze emoji’s op. Veel reaguurders wensen Romario het ergste toe in de gevangenis, maar de woede richt zich overwegend op Veronica. De aanvallen komen opvallend vaak van andere vrouwen. “Die kwaadaardige moeder is ook schuldig,” schrijft Miriam. Mari concludeert: “Er zijn nou eenmaal vrouwen die niet zonder een vent kunnen. Dan krijg je dit.” Ruby: “Ik kan haar wel met mijn eigen handen wurgen.” Janeth: “Laat ze allebei de kolere krijgen.”

Moord in Bolivia

Voor een arm, coca-producerend land waar corruptie welig tiert, kent Bolivia een relatief laag misdaadcijfer. Volgens de laatste officiële cijfers (2021) telt het land drie moorden per 100.000 inwoners. Zelfs volgens meer pessimistische schattingen behoort het tot de veiligere landen in de regio. Zo telt Paraguay twee keer zoveel moorden per inwoner, voor buurland Brazilië ligt dat zelfs zes keer hoger.