Jarno Errens, de eerste Nederlandse UFC-vedergewichtvechter: ‘Ik wil een legende worden’

Bij de voordeur van het Team Thriving Training Center in Heerlen-Noord ruikt het in de ochtend al sterk naar zwetende mannen en de deur staat op een kier om nog een beetje frisse lucht binnen te krijgen. Binnen, in de vechtkooi die tussen de muren van een van de zaaltjes geperst staat, is Jarno Errens al fanatiek aan het trainen met zijn trainer van het eerste uur Arne Boekee die, samen met zijn broer Ben, deze Heerlense sportschool runt. Kracht -en conditiecoach Jonah Rohi maakt het team rond Errens compleet. Als je Jarno zo bezig ziet zou je niet zeggen dat hij nog aan het herstellen is van een gebroken neus en een gebroken oogkas die hij ruim anderhalve maand geleden opliep in zijn derde UFC-gevecht tegen de Amerikaanse Steven ‘The Ninja’ Nguyen.

Zijn tegenstander kreeg al snel na aanvang van de strijd zo gigantisch op zijn donder dat hij na een aantal snoeiharde klappen en calfkicks naar het canvas zakte

Het gevecht

In de nacht van zaterdag 23 maart stortte de 1.80 meter lange en 66 kg ‘zware’ Limburgse kooivechter zich als een furie in de strijd tegen Steven Nguyen, die werd uitgevochten in de beroemde Octagon in Las Vegas. In de eerste ronde kreeg de wereld meteen de versie van Errens te zien die hij al zo lang en zo graag aan iedereen wilde tonen. Zijn tegenstander kreeg al snel na aanvang van de strijd zo gigantisch op zijn donder dat hij na een aantal snoeiharde klappen en calfkicks tot twee keer toe naar het canvas zakte. Genadeloos maakte Errens het de Amerikaan steeds moeilijker door onophoudelijke uppercuts en krachtige slagen uit te delen. ‘The Ninja’ had geen schijn van kans tegen deze ‘furious Dutchman.’

De grootste treffer van Errens was een loeiharde klap recht in het gezicht van zijn opponent die de lip van Nguyen in tweeën spleet. In de derde ronde wist iedereen al wie er ging winnen en de uitslag was , zonder enige twijfel, een unanieme overwinning voor Jarno Errens.

De Nederlander domineerde in alle drie rondes over de Amerikaanse vechter en hij kreeg in Las Vegas de zege: 30-27, 30-27 en 30-27. Nog nahijgend en bloedend zei Jarno direct na afloop van deze mijlpaal in zijn carrière: “Ik heb laten zien dat ik een gevaar ben voor de vedergewichtdivisie!”

Om zichzelf aan een lucratieve toekomst bij het UFC te helpen, moest Errens dit derde gevecht wel winnen nadat hij eerder tijdens zijn debuut in Parijs in 2022 verloor van de Fransman William Gomis. Voor deze wedstrijd had hij weinig voorbereidingstijd gekregen omdat hij pas een dikke week van tevoren hoorde dat hij moest vechten. Na dit jaar vol tegenslagen probeerde Errens in augustus 2023 terug te komen maar dit keer was het de Koreaan Seung-Woo Choi die de Limburger wist te verslaan. Jarno heeft een contract bij de MMA-organisatie voor een totaal van vier gevechten en hij kan nu gegarandeerd een nieuwe uitnodiging op de deurmat verwachten na zijn glorieuze overwinning in Las Vegas.

Van Benelux naar UFC

De Limburgse kooivechter werd al twee keer SHC Benelux-kampioen en één keer NFC Europees kampioen voordat hij in 2022 onder contract kwam te staan bij de Ultimate Fighting Championship die in 1993 is opgericht en waar scherp wordt gekeken welke gevechtsport het meest effectief is. Hoe pakt bijvoorbeeld een worstelaar het beste een karateka aan en hoe kan een kickbokser een expert in Braziliaanse jiujitsu verslaan? De naam van de sport wijst ook op deze mix van diverse vechtsporten, MMA staat voor Mixed Martial Arts. De UFC is de grootste MMA-organisatie ter wereld met een geschatte waarde van twaalf miljard dollar. Miljoenen liefhebbers over de hele wereld bekijken de wedstrijden en elke enthousiaste vechtsporter droomt ervan om eens een UFC-contract te mogen tekenen. Jarno Errens mocht zijn handtekening al zetten.

De ochtendtraining is afgelopen en Jarno zet eerst nog even een bak koffie bij het keukenblokje in de sportschool voordat hij zich gaat omkleden. Hij wil nog bij zijn ouders in Hulsberg gaan kijken in het huis waar hij opgroeide en van waaruit hij zijn eerste stappen in de (vecht) sportwereld zette. Daarna gaat hij naar zijn eigen stekje in Heerlen waar hij met zijn vriendin Lois samenwoont en hij zegt terwijl hij aan de koffiemachine morrelt: “Ik ben een paar dagen in Parijs geweest samen met Lois en ik heb er gelijk een buikje aan overgehouden!” Trainer Arne wijst in het voorbijgaan lachend naar de gewraakte buik en roept: “Dat is niet erg. Even bijkomen en lekker eten hoort er ook bij na de euforie van een overwinning. Dat train je er wel weer af.”

Dat Jarno zelfdiscipline heeft en een keiharde werker is, heeft hij nog weer eens bewezen toen hij besloot om tien weken voor het - voor hem cruciale - gevecht met Nguyen in totale afzondering te gaan leven en trainen. “Het waren zeer harde trainingsweken. Ik heb als een monnik in isolatie geleefd,” liet hij kort voor het gevecht weten. In die weken wilde hij zich volledig op zichzelf focussen en hij zegt nu zelf over die tijd: “Mijn vriendin stond voor mij automatisch tijdelijk op de tweede plek omdat ik heel egoïstisch ben in mijn sport en omdat ik wilde winnen. Daarom ben ik bewust een aantal weken voor deze belangrijke partij tijdelijk bij mijn ouders in Hulsberg gaan wonen. Na alle zware trainingen kon ik bij mijn vriendin niet bijkomen. Zij had natuurlijk ook dingen te vertellen aan het eind van haar dag en daar stond mijn hoofd niet naar. Als we samenzijn is het normaal dat ik ook naar haar luister en haar de aandacht geef die ze verdient. Het leven van de partner van een topsporter is niet altijd makkelijk. Het draait veel om mij. Soms is het zelfs erg lastig. Maar ik heb het goedgemaakt na de partij en ik kan nu de tijd nemen om samen met haar leuke dingen te gaan doen.”

Zijn eerste UFC-overwinning is voor de Limburgse kooivechter het grootste en meest euforische moment in zijn carrière tot nu toe maar ook in het verleden heeft hij belangrijke overwinningen behaald op een tegenstander én op zichzelf. “In december 2022 werd ik Europees kampioen bij het Duitse NFC. Ik was een underdog en ik was de meest kwetsbare persoon daar in de kooi. Niemand had verwacht dat ik zou winnen en ik zette het publiek en alle anderen op het verkeerde been. Mijn Duitse tegenstander Max Coga was de titelhouder en hij had voorafgaand aan het gevecht al dingen in interviews gezegd die me niet in de koude kleren gingen zitten. Hij bleef me als Nederlander belachelijk maken. Hij en zijn volgers maakten het echt moeilijk voor me, ook bij de vooraankondiging. Uiteindelijk waren ze gewoon onsportief. Dat zorgde wel voor wat extra vuur bij mij en dat heeft hij toen geweten. In 67 seconden sloeg ik hem knock-out. De gezichten van iedereen, het publiek, de Duitse journalisten en zijn team waren goud waard na die overwinning. Ik ging toen uit mijn dak. Dit was echt een doorbraakmoment, ja. Toen begonnen de mensen me serieus te nemen voor wat ik deed en gingen ze me eindelijk als een talent beschouwen.” Eenmaal in Hulsberg schuiven Jarno’s ouders Jan (63) en Giny (65) aan bij de keukentafel waar hun zoon op z’n gemak honderduit praat over zijn lust en zijn leven - de Mixes Material Arts - die in de volksmond ook wel ‘kooivechten’ worden genoemd.

Zwaar beschadigd

“Het gebeurt ook allemaal in een kooi,” legt Errens uit. “Kooivechten is eigenlijk straattaal. Het gevecht is inderdaad in een kooi omdat de vechters met elkaar kunnen gooien en in een gewone ring zouden ze te makkelijk over de touwen vliegen. Daar kan je zwaar beschadigd door raken. In de ring is het niet ideaal, dat heb ik al geprobeerd. De kooi is dus in eerste instantie een bescherming voor de vechters.”

Vader Jan laat ter illustratie een foto van een vechtkooi zien waarna Jarno verder gaat met zijn uitleg: “Het zijn verschillende sporten die bij elkaar komen, alles gaat supergedisciplineerd, we gaan echt niet alleen maar los tegen elkaar. Techniek en het lezen van je tegenstanders gedrag zijn heel belangrijk. Je moet ook heel berekend bezig zijn om een gevecht in te gaan en je emoties beheersen want als je je emoties niet beheerst dan word je voorspelbaar speel je de tegenstander in de kaart. Je moet juist zo onvoorspelbaar mogelijk zijn. De sport is echt een mix van kickboksen, worstelen, karate en boksen. Die kooi mag geen redmiddel zijn tijdens het gevecht en je mag je niet vasthouden aan de kooi. Hij kan wel helpen om een trap af te zetten, maar de kooi mag nooit gebruikt worden om het gevecht negatief te beïnvloeden. MMA is nog niet erg bekend in Nederland bij het grote publiek. In 1997 ongeveer kwam de sport hier op en het begint vaak bij één vechtsport. Bij mij was dat judo waarmee ik opgroeide omdat mijn vader judoleraar was.”

Bij de familie Errens is het nooit een vetpot geweest. Vader Jan werkt in een fabriek en moeder Giny in een bakkerij. Hard werken is altijd het motto geweest in het gezellige Hulsbergse huis. En ook nu de zoon des huizes inmiddels zijn eigen weg gaat, houdt hij vast aan deze instelling. Hij is zijn ouders dankbaar voor de opvoeding die hij heeft genoten en hij heeft een hekel aan kapsones, hij is bescheiden en werkt zich kapot om zijn doel te bereiken.

‘Ik baal ervan dat sommige mensen denken dat we een soort randdebielen zijn die elkaar de hersens inslaan. Rico Verhoeven geeft gelukkig een ander beeld’

Jarno maakte als peuter al kennis met de judomat, want naast zijn vader waren ook opa en een oom fanatieke judoka’s. In die jaren leerde hij alle beginselen van de traditionele vechtsport waarbij je wijze levenslessen leert zoals beheersing, discipline, respect voor je tegenstander, tegen je verlies kunnen, incasseren en integreren. Errens plukt daar nu de vruchten van. “De normen en waarden, die mij met de paplepel zijn ingegoten, zorgen ervoor dat ik zo gegroeid ben in de vechtsport. Ik kan ook dingen aannemen van iemand die meer ervaring heeft dan ik. En ik baal ervan dat sommige mensen denken dat we een soort randdebielen zijn die elkaar alleen maar de hersens inslaan. Iemand als Rico Verhoeven geeft gelukkig een ander beeld en dat beeld wil ik ook uitdragen.”

Na het overlijden van zijn opa werd de motivatie van Errens om naar judo te gaan steeds minder en rond zijn zesde jaar koos hij meer en meer voor motorcross. “Het gaf me een adrenaline-boost en op een klein motortje reed ik al wedstrijden. Op mijn 15de schuurde ik tegen Europees niveau aan en dat konden we niet bekostigen. Financieel was dit een heel zwaar last voor mijn ouders en ik zocht mijn conditietraining in het kickboksen omdat dat goedkoper was dan training op de motor. En ik begon te puberen. Ik was een laatbloeier, ik bleef klein, kreeg groeihormonen en ik voelde me niet thuis bij mijn leeftijdsgenoten. Om me te bewijzen kreeg ik een grote mond en ging ik stoer doen. Op een keer deed ik in een weekend een wedstrijdje kickboksen in plaats van motorcross en ik kreeg daar een heel fijn gevoel bij. Ik voelde me sterk, ondanks mijn lengte.”

Hierna kwam Jarno al snel bij Team Thriving in Heerlen terecht, waar hij nog steeds regelmatig traint. Verder traint hij elke week in Düsseldorf, Brussel en in Aken en soms vliegt hij naar Amerika voor expertise-training. Opeens doet Errens een leuke ontdekking terwijl hij naar de datum van zijn allereerste kickbokswedstrijdje zoekt: “Nou ja,” zegt hij met grote ogen van verbazing, “dat gelóóf je toch niet? Mijn allereerste UFC overwinning was op 23 maart 2024, mijn allereerste vechtpartij op 23 maart 2014… Precies 10 jaar eerder!"

‘Ik moet nog veel mijlpalen bereiken en aan het eind wil ik meemaken dat ik een legende genoemd word, bij leven. Ik wil dat mijn naasten dat ook meemaken’

Een legende 

Over een paar jaar wil Jarno Errens op de top van de berg van de vechtsport staan. Hij droomt van de financiële vrijheid die dat hem zal geven en als het spelletje MMA is uitgespeeld wil hij als legende de geschiedenis in gaan. “Niets in het leven is onmogelijk,” beweert hij. “Het begint bij geloven en als je iets niet kunt geloven kun je het sowieso niet waarmaken. Ik ben net een filosoof, haha! Mijn grote voorbeeld, vechter Max Holloway, zei na een grote overwinning: I want him next. Dat wil ik zelf nastreven, die drive wil ik zelf ook. Het stopt niet bij de winst. Ik moet nog veel mijlpalen bereiken en aan het eind wil ik meemaken dat ik een legende genoemd word, bij leven. En ik wil dat mijn naasten en mijn team dat ook meemaken. “

Jarno staat nog aan het begin van zijn carrière en op de eerste trede van de ranglijst. Voor zijn organisatie is hij een subtopper. Zijn doel is nu om de volgende wedstrijd te winnen en zo de volgende stap op de ladder naar succes te zetten. De plaats en tijd van dat gevecht zijn nog niet bekend onder meer omdat Errens nog met de gevolgen van zijn gebroken neus en oogkas zit. Voor zijn eigen veiligheid zit hij daarom nog in een schorsing die 45 dagen na het gevecht kan worden opgeheven door een vrijgave van een arts.

Errens: “Ik hoop zelf dat ik nog voor deze zomer, dus ergens in juni, zou mogen vechten. Dat zou een mooie tijd zijn voor een aankomend gevecht. Ik hoop er nog twee te kunnen vechten dit jaar. Nu eerst winnen en dan nadenken over de volgende stap. Ik geef de tijd aan die ik idealiter nodig heb om te kunnen voorbereiden. Dan neemt mijn manager contact op met mijn organisatie UFC en die gaan uitzoeken welke vechters van hetzelfde niveau er in dezelfde tijd willen vechten en waar de wedstrijd kan plaatsvinden. Gevechten worden strategisch weggezet qua kaartverkoop. Als alles klopt dan krijg ik de definitieve datum te horen. Dat is de procedure. Dan komt het papierwerk en dan merk je dat het serieuzer wordt. Ik kan niet wachten tot het zover is.” Sponsoren zijn van harte welkom bij Jarno: “Ik heb mijn webshop en ik geef workshops bij bedrijven. Ik kom rond, maar het is altijd de vraag wanneer het volgende gevecht komt en geldproblemen zijn geen pretje. Ik had een baan in de metaalbewerking en heb die opgegeven om me aan mijn sport te kunnen wijden. Ik leef nu mijn droom. En hier, in de kansarme wijken van bijvoorbeeld Heerlen, wil ik de jongeren laten zien dat als ik de top kan bereiken ze niets in de weg staat om ook keihard voor hun succes te gaan vechten.”