Misdaadcolumn: Komt kindermoordenaar Richard H. vrij?

Ruim twee jaar geleden schreef ik iets over de moord op Claudia Harteveld (31) en haar dochtertjes Marieke (5) en Charlotte (3). Het was een zaak die heel Nederland schokte. Want de dader bleek Claudia’s echtgenoot Richard te zijn. Een ogenschijnlijk doodnormale man, die op geen enkele manier opviel in de Zoetermeerse wijk waar het gezin woonde. Eigenlijk was Richard zelfs het type ideale schoonzoon. Altijd bereid om een handje te helpen, een volwaardig lid van de familie. Totdat hij dus werd ontmaskerd als moordenaar van zijn vrouw en kinderen en tot twintig jaar cel en tbs werd veroordeeld. Die komt nooit meer vrij, zou je denken. Verkeerd gedacht. Grote kans dat in augustus dit jaar de deuren van de tbs-inrichting voor hem openzwaaien.

Om te weten welke gruwelijkheden deze Richard, die volgens zijn behandelaars dus ‘toe is aan een volgende stap’, precies heeft begaan, moeten we negentien jaar terug in de tijd. Het is 11 april 2005 als de 33-jarige Richard zijn vrouw Claudia en dochtertjes opgeeft als vermist. Richard is flink van slag en wordt bijgestaan door zijn schoonouders, die ook ten einde raad zijn. Het drietal staat voor een raadsel. Wat kan er met Claudia en de kinderen zijn gebeurd? Weggelopen? Een ongeluk? Schortte er toch iets aan het ogenschijnlijk perfecte huwelijk? Het verhaal is dermate vaag dat wordt besloten een Team Grootschalige Opsporing (TGO) op de zaak te zetten.

Het onderzoek levert in eerste instantie weinig op. Richard werkt actief mee, spreekt rustig en weloverwogen. In alles een verontruste vader en echtgenoot. De rechercheurs leven oprecht met hem mee. Maar dan gebeurt het. Richard komt met een detail dat niet klopt, spreekt zichzelf tegen. Verwarring in de verhoorkamer. Dit kan toch niet waar zijn? Richard H., die keurige huisvader die steeds zo goed met de politie meewerkt, zal toch niets te verbergen hebben? Maar de verdenkingen nemen alleen maar toe. Als vervolgens de woning minutieus wordt doorzocht, vindt de recherche op de muur van de slaapkamer bloedsporen, verborgen achter kindertekeningen. Ook is er een stuk uit het beddengoed geknipt en blijkt het matras te zijn omgedraaid. Richards alibi rammelt. Ruim een week nadat de vermissing werd gemeld, komt de harde waarheid aan het licht.

Richard H. blijkt al een tijdje te scharrelen met een Poolse vrouw, die hij op internet heeft leren kennen. In april 2005 zou ze een weekend naar Zoetermeer overkomen. Maar Richard had een probleem, of eigenlijk drie problemen; Claudia en de kinderen. Hij vertelde aan zijn Poolse vriendin dat ze al een tijdje vermist waren en had van deze leugen al snel een lugubere werkelijkheid gemaakt. Hij sloeg Claudia’s nachts de hersens in en wurgde de kinderen. Vervolgens was hij met de lichamen naar het Brabantse Chaam gereden, waar hij ze in de bossen had begraven. Kort daarna had hij zijn vriendin thuis ontvangen. De twee hadden seks in het bed waarop hij Claudia had doodgeslagen. De brave huisvader had zich ontpopt tot een gewetenloze, door lust gedreven moordenaar.

Voor de recherche is het allemaal maar moeilijk te bevatten. “Ondanks al onze ervaring wist hij ons om de tuin te leiden,” vertelde een van de rechercheurs me ooit. “Hij leek volkomen normaal, sympathiek zelfs. En dan blijk je er totaal naast te hebben gezeten. Daar hebben we best een tijdje last van gehad.”

Gedragsdeskundigen kunnen geen stoornis vinden bij H. en achten hem volledig toerekeningsvatbaar. De vraag is dus wat er precies is behandeld in de tbs-inrichting. Komt er straks een ‘genezen’ man vrij, of een wolf in schaapskleren, die zijn behandelaars zand in de ogen heeft weten te strooien?