Sportcolumn: De hypocriete vader van Xavi Simons

Edwin Struis

In de voetballerij is niets wat het lijkt. Toen ik laatst enkele interviews met Regillio Simons, de nieuwe trainer van Volendam en de vader van, onder ogen kreeg, moest ik even grinniken. Zeker om de kop boven het verhaal in de Volkskrant: ‘Je moet bidden voor de gebrokenheid van de wereld’. Want inderdaad: als er iemand weet wat breken is, is hij het. Vraag dat maar na bij zoon Xavi, die al lange tijd niets met zijn vader te maken wil hebben.

Dat bleek eens temeer uit een interview vorig jaar in Helden. Op het eerste gezicht een doodnormaal vraaggesprek met een jongen van 19 die dat seizoen uitgroeide tot dé smaakmaker van PSV en uiteindelijk zelfs (mede)topscorer werd van de eredivisie. Maar na het uitlezen ervan bekroop me een vreemd gevoel, waar ik pas na herlezing van het interview de vinger op kon leggen. Ondanks de lengte van het artikel repte de jongeling met geen woord over zijn vader. Nu hoeft dat natuurlijk niet, maar zijn moeder, oudere broer Faustino en zusje Kenza werden uitvoerig besproken. Moeder Peggy werd geprezen omdat ze zichzelf wegcijferde voor haar zoon, met name toen het gezin een schamel appartementje in Barcelona betrok. Waar ze twaalf uur per dag werkte om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Vaak spaarde ze het eten uit haar eigen mond om de kinderen maar te kunnen voeden.

Xavi prees ook broer Faustino die uitdrukkelijk de vaderrol op zich nam en later vanuit de VS terugkeerde om hem bij te staan toen het gezin verhuisde naar Parijs. “Van mijn eerste salaris bij PSG heb ik kleren gekocht voor mijn moeder, broer en zusje,” las ik in het betreffende interview. “Het was fijn om iets terug te kunnen doen.” Wederom werd de vader compleet doodgezwegen.

Inmiddels weet ik ook waarom. Terwijl Regillio in interviews net doet alsof hij de basis heeft gelegd voor het profbestaan van zijn zoon, blijkt in werkelijkheid dat vader en zoon al lange tijd gebrouilleerd zijn. De werkelijke reden is me niet helemaal duidelijk, maar boze tongen beweren dat Regillio in zijn Spaanse periode een dubbelleven leidde. Hij zou er ook een andere familie op nahouden, zonder dat zijn eigen vrouw en kinderen daarvan op de hoogte waren.

En ondertussen maar de Heer loven en ons doen geloven dat we hier te maken hebben met een zeer barmhartige vader en echtgenoot. De hypocrisie ten top. Ik zei het al: in voetbal is niets wat het lijkt.

Micha Jacobs

Zal ik de olifant in de kamer dan maar meteen benoemen? Geloof is een ziekte en God is een gezwel, dat blijkt ook hier maar weer. Met een beetje houvast in het leven is niks mis – al hou je je vast aan een pindarotsje – zolang je de ander maar in zijn waarde laat. Maar precies dáár gaat het altijd mis. Ik ken geen gelovige die zich niet boven een ander stelt, want ‘mijn God is beter dan de jouwe’. En door de gedachte dat je superieur bent aan de ander en alles kunt doen wat je wilt – want jouw God vergeeft jou toch alles of legt veertig maagden voor je klaar zolang je hem maar aanbidt – worden de meest gore misdrijven gepleegd, met vrouwen, kinderen, andersgeaarden, ongelovigen, noem maar op. Of er wordt gewoon een gezin in de steek gelaten of ronduit bedonderd, zoals de familie Simons. Als het waar is natuurlijk.

Daarbij vraag ik mij af: maakt God geil, of zo? Of staat in de Bijbel dat het Heilige Zaad zoveel mogelijk moet worden verspreid? Ik weet het eerlijk gezegd niet: toen ik besefte dat de kinderbijbel het allerslechtste sprookjesboek ooit was en ik de helft van mijn communiegeld moest afstaan aan de pastoor, die het zogenaamd ‘aan die arme kindjes in Afrika’ zou geven terwijl ik het in zijn eigen zak zag verdwijnen, werd het mij allemaal al te ranzig, met de Bijbel als drijvende drol in de katholieke gierput.

En maar bidden met z’n allen, ‘voor de gebrokenheid van de wereld’, schijnheilig volk dat het is. Je mag branden in de hel als je niet weet dat ‘de gebrokenheid van de wereld’ door jou en al die andere machtsbeluste geloofsradicalen komt, en nergens anders door. Dus als meneer Simons zo in de Heere is en zulke prietpraat uitkraamt, dan weet je eigenlijk al hoe laat het is. En Xavi dus ook, al vrees ik dat de ‘ziekte’ van zijn vader erfelijk is als ik zijn juichgebaren zie.

De voetbalwereld is hypocriet ja, maar er is niks erger dan een gelovige voetballer. Santiago Giménez die na elk doelpunt op zijn knieën gaat om zijn God te eren, Memphis Depay die na een goal twee vingers in zijn oren steekt omdat hij ‘alleen naar God luistert’, Hakim Ziyech die met zijn hoofd naar Mekka het gras kust: zij doen maar lekker. Maar laat die verwarde geest van je in zijn hok als je wordt geïnterviewd. Je bewijst er niemand een dienst mee, vooral jezelf niet.