De cold cases van Peter en Kelly

Cold cases. Ze komen in deze column geregeld voorbij. De één vindt het interessant, de ander heeft er niets mee. Nabestaanden blijven om begrijpelijke redenen aan de boom schudden, want de onzekerheid over de toedracht van een moord is onverdraaglijk. Binnen de politie zijn de meningen verdeeld. Waarom zoveel moeite steken in oude zaken als er zoveel actuele moorden om recherche-inzet vragen? Daar staat tegenover dat het zonde is om dossiers, waaraan dankzij de nieuwste technieken misschien nog eer te behalen is, te laten liggen. Per regio verschilt de aanpak van cold cases dan ook behoorlijk. Sommige politie-eenheden – zoals Rotterdam – hebben een volwaardig team dat zich louter met cold cases bezighoudt, andere regio’s doen het er een beetje bij.

Ik had het over deze zaken tijdens mijn bezoek vorige week aan Kelly de Vries, die tegenwoordig fulltime actief is voor de Peter R. de Vries Foundation. Haar werkkamer ademt nog helemaal de sfeer van haar vader, wat nog eens wordt versterkt door de vele dossiers die in slagorde staan opgesteld. Kelly heeft het er maar druk mee, want de nabestaanden weten de Foundation inmiddels goed te vinden en zien in haar werkwijze een laatste strohalm. Begrijpelijk, want de beloningen liegen er niet om: 100.000 euro voor de gouden tip in moordzaken en soms 250.000 voor doorslaggevende info in verdwijningszaken. De hoop is natuurlijk dat het mensen die, om wat voor reden dan ook, nooit de moed hebben gehad om met hun tip naar voren te stappen, op deze manier alsnog over de brug komen.

Lopende zaken zijn onder andere de vermissing van Germa van den Boom, de moord op Cassandra van Schaijk, de vermissing van Tanja Groen en de slepende vermissing van Jaïr Soares.

Als het aan Kelly ligt komen er nog heel wat dossiers bij, waarbij ze momenteel ook actief werkt aan andere manieren om cold cases onder de aandacht te brengen. Helemaal in de geest van Peter, die zelf ook erg begaan was met vastgelopen moordonderzoeken. Het boeide hem zelfs meer dan de georganiseerde misdaad, waarvan de kopstukken volgens hem maar ‘onuitspreekbare namen’ hadden. Tijdens lange autoritten kon hij urenlang filosoferen over zaken die hij in zijn programma had behandeld. “Snap jij dat nou?” riep hij dan vertwijfeld, “zo’n Herman Ploegstra kan toch niet verdwijnen zonder dat iemand er iets vanaf weet?” Peter refereerde in dit geval aan de vermissing van een 35-jarige graafmachinist uit het Zeeuwse IJzendijke, een dorp waar iedereen alles van elkaar weet. “En nu opeens weet niemand iets, dat is toch niet voor te stellen?”

Echt op zijn praatstoel kreeg je De Vries als je de moord op Petertje Oort ter sprake bracht. Het 10-jarige jongetje werd op maandag 16 augustus 1982 in het water van de Purmerringvaart in Purmerend gevonden en was voor zijn dood vermoedelijk misbruikt. Geruchten en aannames waren er genoeg, maar de zaak werd nooit opgelost. De Vries greep alles aan om erover te kunnen schrijven en stond in nauw contact met moeder Sientje. De emoties die daarbij kwam kijken, raakten hem diep.

In november 2020 kwam er een einde aan dat contact toen de vrouw op 83-jarige leeftijd overleed. Maar zelfs toen was voor De Vries het boek nog niet gesloten. Een tweet over Sientjes overlijden leverde een nieuwe tip op. “Een serieuze,” aldus De Vries op Twitter, “één die voldoende aanknopingspunten biedt om uit te zoeken.” De tip leidde echter niet tot een doorbraak. De zaak is inmiddels verjaard, dus strafrechtelijk is er geen eer meer aan te behalen. Maar voor de gemoedsrust van Petertjes nabestaanden is het te hopen dat de feiten ooit nog aan het licht komen. Het zou een kroon zijn op Peters zoektocht naar de waarheid.