'Waarom hebben sommige vrouwen zo’n uitgesproken zwak voor de foute man?'

Een goede vriend van mij, ik noem hem voor het gemak maar even Erik, was na een gestrand huwelijk van twaalf jaar en een afkoelingsperiode van twee jaar toe aan een nieuwe relatie. Dat is een nette manier om te zeggen dat hij op vrouwenjacht was en dat ging bepaald niet van een leien dakje. Als veertiger durfde hij niet zomaar een willekeurige kroeg binnen te lopen, uit angst dat het (te) jonge publiek zich zou afvragen of hij zijn dochter kwam ophalen of de kassa kwam repareren. Ook op de werkvloer ving hij steeds bot. De ene vrouw was al bezet, de ander toonde domweg geen enkele interesse en de volgende noemde hem ‘aardig, als een grote broer’. Dat laatste is natuurlijk al helemaal dodelijk.

Maar een week of wat geleden was er opeens goed nieuws. Via een datingsite had hij een leuke vrouw van 36 leren kennen. Ook gescheiden, geen kinderen, sportief en net als Erik gek op wintersport. Via de app werd ik op de hoogte gehouden van zijn vorderingen. Het zag er veelbelovend uit. De wederzijdse families waren al bezocht, een liefdestripje naar Bologna was een groot succes geweest en ze konden niet wachten tot het wintersportseizoen zou beginnen. En toen opeens een appje: “Het is uit.” De reden, aldus Erik: “Ze vond me te aardig, te meegaand. Niet spannend genoeg.”

Ik zuchtte eens diep. Het was het bekende liedje en een van de grootste mysteries van de vrouw. Wat heeft onze Schepper in vredesnaam bezield om attente, lieve, zorgzame en verzorgde mannen het nakijken te geven en botte hufters met een strafblad een grote voorsprong te gunnen op het slagveld van de liefde? Waarom hebben presentjes, complimenten en gezonde aandacht bij bepaalde vrouwen minder effect dan een grauw en een snauw? Kortom: waarom hebben sommige vrouwen zo’n uitgesproken zwak voor de foute man?

Mijn opa zei altijd: “Hoe lelijker je tegen een hondje doet, hoe hoger die tegen je opspringt.” Zo was het volgens hem ook met vrouwen. “Ze houden niet van appels die je makkelijk kunt plukken.” Best grappig, deze wijsheden uit de vorige eeuw. Maar in de praktijk is er vaak niets lolligs aan. De fascinatie die sommige vrouwen hebben voor ‘spannende mannen’ kan ziekelijke vormen aannemen. Neem alleen al de zakken vol fanmail die aan de poorten van de Amerikaanse gevangenissen worden afgeleverd. Zelfs seriemoordenaars worden aanbeden en kunnen huwelijksaanzoeken tegemoet zien. Vaak zijn die bajesgroupies nog trots ook als ze zo’n griezel aan de haak hebben geslagen. “Iedereen is bang van hem,” hoorde ik de kersverse bruid van een drievoudige moordenaar ooit trots zeggen in een Amerikaanse talkshow, “maar door mij is hij veranderd. Hij houdt van me en heeft door mij het ware geloof gevonden.”

De gevolgen van dergelijke gemankeerde relaties laten zich niet moeilijk raden. De slachtoffers, vaak vrouwen met een laag zelfbeeld, raken zo verslaafd aan hun ‘spannende en ongrijpbare’ partner dat ze zelfs een pak slaag of andere vernederingen voor lief nemen, want: “We hebben het uitgepraat en hij zal het nooit meer doen.” Het zal dan ook weinig verbazing wekken dat zulke relaties, waarbij geweld schering en inslag is, niet zelden uitdraaien op moord. Als misdaadverslaggever heb ik zoveel van zulke zaken gezien, dat ik de tel een beetje ben kwijtgeraakt. Stuk voor stuk drama’s waarbij het slachtoffer talloze waarschuwingen in de wind had geslagen en ze de partner steeds een nieuwe kans had gegeven. Onvoorwaardelijke en fatale liefde. “Ik heb haar zo vaak gewaarschuwd,” zei de intens verdrietige vader van een vermoorde vrouw me ooit, “maar ze wilde niet luisteren. Die kerel had onze dochter volledig in zijn macht. En nu is ze er niet meer.”