De Premier League is nog erger dan Saoedi-Arabië

Micha Jacobs

Een jaar of twaalf geleden had ik grote schulden, tot brieven in Naam der Koningin op de deurmat aan toe. Eigen schuld natuurlijk: dan had ik maar niet alle enveloppen van de Belastingdienst, zorgverzekeraar en gemeente ongeopend in de la moeten stoppen. Pas toen het water al ver boven mijn lippen stond en ik geld moest lenen van mijn vriendin, werd ik wakker. Geld lenen? Dat nooit meer. Schulden krenken je ego, in ieder geval wel dat van mij.

Ik denk daar nog elke zomer aan als ik lees hoeveel miljoenen euro’s er weer worden uitgegeven door clubs met kasboeken die roder kleuren dan de Ferrari’s van Kylian Mbappé. En het ergste van alles is: het interesseert die clubs helemaal niks. Die hebben een ego van graniet.

Ik las dat Erik ten Hag voorafgaand aan het nieuwe Premier League-seizoen geen extra druk voelde door de inmiddels 400 miljoen euro die hij uitgaf aan nieuwe spelers sinds hij op Old Trafford werkt. 400 miljoen euro, en dan niet eens aan spelers als Mbappé, Bellingham of Haaland, maar aan niemendalletjes als Mason Mount, Rasmus Højlund en een grabbelaar van een keeper als André Onana. En ondertussen maar rode cijfers schrijven.

Liverpool legde alleen al deze zomer bijna 250 miljoen neer voor nieuwe spelers, eentje van maar liefst 130 miljoen euro – een Brits record – waar ik zelfs nog nooit van had gehoord: Moisés Caicedo, een middenvelder uit Ecuador die vorig seizoen gemiddeld drie keer per wedstrijd de bal naar een ploeggenoot van Brighton wist te spelen. En wij maar spugen op al die Saoedische clubs die het voetbal zouden verzieken met exorbitante salarissen waarmee ze uitgerangeerde en iets minder uitgerangeerde voetballers naar de zandbak lokken. Wat er aan de andere kant van de Noordzee gebeurt, en met name ook in de Champions League, is misschien nog wel erger. Daar zijn vrijwel de meeste cijfers rood, terwijl die in de woestijn waarschijnlijk zo zwart als olie zijn.

Natuurlijk heb ook ik allang geaccepteerd dat het voetbal niet meer wordt gespeeld met een opgepompte varkensblaas en dat evolutie van het voetbal óók evolutie van het grote geld betekent. Maar ik word steeds onpasselijker van het gemak waarmee schulden worden geaccepteerd, zeker van clubs die de beste spelers ter wereld maar blijven kopen met geld dat ze eigenlijk niet hebben. Waarom krijgen zij nooit brieven in Naam der FIFA op de deurmat, of zal ik deze vraag maar weer als retorisch beschouwen?

Edwin Struis

Je bijdrage is me uit het hart gegrepen, met dien verstande dat ik me er allang niet meer druk over kan maken. Het grote geld regeert in het topvoetbal, de tweede plek bemachtigen in de eredivisie wordt als een mooie prijs gezien omdat je je dan kan verlekkeren aan de miljoenen die deelname aan de Champions League met zich meebrengt. Nog niet zo heel lang geleden werd je uitgelachen als je naast de landstitel greep, remember Ajax tegen De Graafschap in 2016, nu ga je na zo’n wanprestatie op de schouders van de fans én de penningmeester het veld af. Champions League als heilige graal in plaats van de kampioensschaal.

En inderdaad: er komen namen voorbij van spelers die niet eens een muizenbelletje laten rinkelen, maar waarvoor toch gewoon een miljoen of vijftig wordt neergeteld omdat ze ooit in een oefenduel de bal in een rechte lijn van A naar B hebben getransporteerd. Ach, je kunt het de spelers eigenlijk niet eens kwalijk nemen dat de voetbalwereld totaal op hol geslagen is. En het maakt nogal een verschil of je volgende werkgever zich in sportnatie Engeland of in de Saoedische hel bevindt. Bijna dagelijks ruilt een ‘topper’ zijn carrière in voor een zak zilverlingen, zoals Faust ooit zijn ziel aan de duivel verkocht.

Zelfs de lagere divisies van Saoedi-Arabië schijnen in trek te zijn, vraag maar na bij Reda Kharchouch (27) die de eredivisie inruilde voor Al-Boerkajaja of iets dergelijks. In de kracht van je leven je loopbaan verder vervolgen in een treurige zandbak, waar de helft van de mensheid onderdrukt wordt, waar de geringste kritiek op het bewind al leidt tot afschuwelijke straffen; tja, een weldenkend mens heeft daar niets te zoeken.

Maar nog is alles niet verloren, hè. Richt je vanaf nu niet meer op het grote geld of de dito namen. Neem eens een kijkje in de lagere regionen van het Engelse voetbal. Vanaf League One begint het feest der herkenning en springt je voetbalhart weer open. Ga eens langs bij Notts County, AFC Wimbledon, Exeter City, Fleetwood Town, Stockport County, Barnet of Shrewsbury Town. Ik heb het gedaan en geloof me, ik kon er weer maanden tegenaan. Echte clubliefde, normale supporters, aanraakbare spelers, overzichtelijke stadions, kick-and-rushvoetbal, en dat allemaal tegen een schappelijke entreeprijs. Heus, het bestaat allemaal nog.