Heerlijk: vrouwenvoetbal terwijl ik slaap

Edwin Struis

Deze week vindt een van mijn favoriete sporten plaats: vrouwenvoetbal-terwijl-ik-slaap. Als ik een van de hoogtepunten van het WK moet aanstippen, dan toch vooral het tijdsverschil met Australië en Nieuw-Zeeland. Voordat je goed en wel je slaap uit je ogen hebt gewreven is de speeldag alweer voorbij down under en kunnen we over tot de orde van de dag. Al die folkloristische potjes met Vietnam, de Filipijnen, Haïti en Zuid-Sulawesi en een rits gemiste penalty’s in de hoofdrol kunnen me gestolen worden.

In hun krampachtige pogingen om serieus te worden genomen, slaan ze telkens de plank mis bij de KNVB-afdeling vrouwenvoetbal, dat trouwens tot en met het afgelopen seizoen nog ressorteerde onder het kopje ‘amateurvoetbal’. Maar dat vrijblijvende karakter hebben ze nog steeds niet van zich afgeschud, bleek al in de aanloop naar het toernooi.

Zo werd een oefenduel met een jongensteam van De Volewijckers achter gesloten deuren afgewerkt en moest de uitslag (1-0) van een testcase tegen Zuid-Korea geheim blijven. Alsof dat al niet getuigt van puur amateurisme kwam de selectie er ook pas in Nieuw-Zeeland achter dat er zich midden op het zorgvuldig aangeharkte trainingsveld een speciaal voor cricketduels aangelegde harde pitch bevond, compleet met ongenadig scherpe randen. “Geen ideale omstandigheden,” concludeerde bondscoach Andries Jonker met pruillipje. Zoals het ook al gek is om een basiskamp aan te leggen ver verwijderd van de speelsteden.

Het beste (of beter slechtste) voorbeeld had de staf zelf in de archiefmap ‘mislukte trainingskampen’ kunnen vinden, toen Oranje in 2012 drie duels in het snikhete Oekraïense Charkiv moest spelen, maar domicilie hield in het koele Poolse Krakow. Resultaat: drie verloren pouleduels met daarna het onvermijdelijke ontslag van Bert van Marwijk. Of Jonker de zomer overleeft, valt nog te bezien.

Toen ik zondagochtend de slaap uit mijn ogen wreef en op zoek ging naar de uitslag van het Nederlands elftal tegen Portugal bleken ze nog bezig te zijn. Ergens in een stadion nabij Antarctica, in een stadje waar in 1964 ook The Beatles nog eens opgetreden hebben.

Toen ik rond tienen inschakelde stond Nederland met 1-0 voor, deden de in pyjama gehulde Portugese pygmeeën, die allemaal Silva, Pinto of Costa heetten, amechtige pogingen om af en toe de middenlijn over te steken en bleek een fatsoenlijke aanval net zo schaars als ijsberen op de Zuidpool. Nog voor de rust dook ik m’n bed weer in. Tot zover het WK. Zat jij ook aan de buis gekluisterd?

Micha Jacobs

Geloof het of niet, maar ik heb al meerdere WK-wedstrijden live gezien, ook ’s nachts. Dat komt vooral omdat de wekker van mijn vriendin tegenwoordig op onchristelijke tijdstippen loeit en ik daarna maar moeilijk de slaap kan vatten. Ze moest een paar keer vroeg op Schiphol en Eindhoven Airport zijn: het is dus niet dat ze zin had in Amerika-Vietnam of Zambia-Japan.

Eerlijk gezegd vermaak ik mij kostelijk met dit vrouwen-WK, en dan niet, wat eigenlijk de bedoeling zou moeten zijn, om voetbaltechnische redenen. Het is de volkomen onbeholpenheid – van Andries Jonker, van de NOS, maar ook van de FIFA – waardoor al meerdere malen de tranen over mijn wangen rolden.

Zo waren er problemen op de lijn Dunedin-Hilversum waardoor NOS-presentator Gert van ’t Hof – neef overigens van Rachel Hokke, een van de eerste Oranje Leeuwinnen – niet wist of het interview na afloop met Andries Jonker al had plaatsgevonden of dat de verslaggeefster ter plaatse, Rivkah op het Veld, wel het juiste stekkertje had ingeplugd. En toen het interview er dan eindelijk was, had Jonker een evenwichtige, maar tegelijk ook hilarische analyse klaar.

Vooral zijn antwoord op de vraag hoe ernstig de blessure van Oranje-spits Lineth Beerensteyn was, vond ik alleszeggend: “Ik heb geen idee. Direct na een wedstrijd mag de trainer, de mannelijke trainer, ik dus, niet in de kleedkamer komen.

Ik stikte bijna in mijn koffie: een trainer die niet in de kleedkamer mag komen? Niet eens om zijn ploeg te feliciteren met een WK-overwinning? Douchen kan ook vijf minuten later als een mannelijke trainer niet de blote tiet van Lieke Martens mag zien, toch?

Maar ik lachte nog het hardst om de ‘vernieuwing’ van de FIFA. Tijdens dit WK moeten scheidsrechters bij een VAR-moment hun beslissing in hun headset schreeuwen zodat het op standje gehoorbeschadiging door het hele stadion schalt en ook de luidsprekers van mijn tv beginnen te roken. Zo’n schelle vrouwenstem met een heerlijk Spaans of Frans accent die je heus wel wakker houdt: “MAI DIESJIESJON IES: PENALTY KIEK!” Of zoals bij dat VAR-moment van Oranje: “MAI DIESJIESJON IES: GOOOOOOL!”

Complimenten voor hen die, letterlijk, opeens hun stem moeten laten gelden. Maar ook voor de speelsters die in barre omstandigheden (regen, vaak halflege stadions) hun wedstrijden moeten afwerken en voor de commentatoren die tot en met de laatste minuut moeten volhouden dat we naar een prachtige wedstrijd zitten te kijken. Ik geef het je te doen.