Bij de politierechter: 'Dit heeft met jeugdzorg niets te maken'

Gefeliciteerd alvast,” zegt de rechter wanneer hij zijn oog laat vallen op de geboortedatum van de man tegenover hem.

“Dank u, morgen feest,” zegt Ger* met een portie niet te missen cynisme. Morgen wordt hij 42, maar zijn hoofd staat duidelijk niet naar slingers en confetti. Schuin achter hem in de zaal zit zijn vrouw haar eigen emoties en frustraties te verbijten. Aan de andere kant van de zaal, met het uiterste aantal lege stoelen tussen hen in, zitten twee dames van Jeugdzorg, geflankeerd door iemand van Slachtofferhulp Nederland.

Afgelopen zomer meldden Ger en zijn vrouw zich bij het kantoor van jeugdbeschermingsorganisatie Samen Veilig om een nieuwe omgangsregeling te bespreken met hun uit huis geplaatste dochter. Het meisje werd bij hen weggehaald toen ze amper twee maanden oud was. Inmiddels is het twee jaar geleden dat Ger en zijn vrouw haar voor het laatst zagen. Hetzelfde gebeurde met hun andere twee kinderen. Alle drie verblijven ze uit veiligheidsoverwegingen op een geheime locatie.

“Onze baby zou naar huis mogen,” vertelt Ger. “Dat was door een hoge rechter bepaald, maar al snel bleek dat de instanties daar blijkbaar lak aan hadden. Ze wilden de uithuisplaatsing hoe dan ook doorzetten. Nog voor het gesprek goed en wel begonnen was, kregen we al een contract onder de neus geschoven waarmee we afstand zouden doen van ons kind.” Op dat moment slaan bij vrachtwagenchauffeur Ger de stoppen door. Wat er daarna gebeurde, durft hij niet precies meer te zeggen. Feit is dat de spreekkamer enkele minuten later, wanneer Ger buiten een peuk staat te roken, een ravage is. Een tafel waarvan een poot is afgebroken, ligt op z’n kant op de grond, omringd door papieren, koffiebekertjes en een flinke pluk haar.

‘Dat is wat deze mensen doen. Liegen, bedriegen en manipuleren. Dat is precies de reden waarom we daar zaten. Dat doen ze ook in hun rapportages’

Volgens getuigen en slachtoffers zou Ger de tafel met kracht richting de twee gezinsvoogden van Samen Veilig hebben geduwd of gegooid, waardoor zij klem kwamen te zitten tussen muur en tafel. Daarna zou hij de tafel woedend opzij hebben gesmeten en een van de vrouwen aan haar lange haren door de kamer hebben gesleurd. Haar collega pakte hij hard bij de keel en duwde hij met kracht tegen de muur. Bij het verlaten van de kamer zou hij nog dreigend hebben geroepen dat hij hen wist te vinden.

“DAT IS ECHT NIET WAAR!” roept Gers echtgenote terwijl de rechter citeert uit het proces-verbaal, waarna haar man zich omdraait om haar tot kalmte te manen.

“Ik heb die tafel omvergeschopt,” bekent Ger, “maar al het andere is bij elkaar gelogen. Dat verbaast mij trouwens niets. Dat is wat deze mensen doen. Liegen, bedriegen en manipuleren. Dat is precies de reden waarom we daar zaten. Dat doen ze ook in hun rapportages.”

Enkele dagen na het incident plaatst hij een bericht op Facebook waarin hij geen spaan heel laat van het werk van Samen Veilig. De twee betrokken dames noemt hij daarbij met naam en toenaam, net als een aantal politiemensen die volgens hem met hen samenspannen. Wanneer hem per mail dringend wordt verzocht de post te verwijderen, plaatst hij ook die mail op Facebook, voorzien van zijn ongezouten commentaar.

“Daar sta ik nog steeds vierkant achter,” zegt Ger. De kalmte en rust waarmee hij de meest vergaande beschuldigingen uit is indrukwekkend. “Wat deze mensen doen, heeft niets met jeugdzorg of het belang van het kind te maken. Het is niets anders dan het bewust ontwrichten van gezinnen en het ontvoeren van kinderen op basis van pure leugens. Het enige wat ik heb willen doen, is andere mensen waarschuwen voor de praktijken van deze twee zogenaamde hulpverleners.”

Van de slachtofferverklaring die een van de dames daarna met trillende stem voorleest – ze heeft aan het incident een trauma op haar stembanden overgehouden – is Ger niet onder de indruk. De opmerking dat door zijn woedeuitbarsting hun geplande zomervakanties in het water vielen, waar ze zich zo op hadden verheugd, doet hem zelfs voor het eerst zijn zelfbeheersing verliezen.

“De vakantie verpest, nou sorry hoor, woehoe... Ons hele leven is verpest!”

Met de getuigenverklaringen en het letsel dat na het incident bij beide dames werd geconstateerd, kan de rechter niet anders dan de mishandeling bewezen verklaren. Ook vindt hij dat Ger zich met de Facebook-berichten schuldig heeft gemaakt aan smaad. Hoewel hij begrip toont voor de wanhoop en machteloosheid legt hij een taakstraf op van 160 uur, waarvan de helft voorwaardelijk en een contactverbod met de slachtoffers, die hij bovendien ieder een schadevergoeding van 1000 euro moet betalen. Ook zal hij zich moeten melden bij de reclassering en verplicht een agressieregulatietraining moeten volgen.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.