FC Union Berlin-Ajax: 'Een affiche om je braadworst bij af te likken'

Micha Jacobs

Zei ik het niet, twee weken geleden? Allemaal gejank om niks in Amsterdam: een paar potjes winnen onder Johnny, sorry Big Jóhn Heitinga, en de kleur op de wangen is weer terug in de Arena. Net op tijd trouwens, want het tweeluik met Union Berlin voor een plek in de Europa League moet vanaf deze week worden uitgevochten.

Wat een heerlijke loting, Ajax-Union Berlin. Maar nog veel beter: Union Berlin-Ajax volgende week. Dat affiche wordt ‘gewoon’ afgewerkt in het eigen stadion van Union, An der Alten Försterei, dat zo diep in Oost-Berlijn ligt dat je de Poolse grens bijna kunt ruiken. Toen Feyenoord vorig seizoen Union trof in de Conference League speelden de Duitsers hun Europese thuiswedstrijden nog in het megalomane Berlijnse Olympia-Stadion met die verschrikkelijke sintelbaan om het veld waar je een verrekijker nodig had om Cyriel Dessers van Luis Sinisterra te onderscheiden. Dat Olympia-Stadion is nota bene de thuishaven van aartsrivaal Hertha, maar nu staat ons dus een ouderwetse Europacup-avond te wachten bij Union-thuis, in een van de meest unieke stadions waar ik in mijn leven ben geweest.

Ik kan me herinneren dat ik ooit in een vlaag van zelfmedelijden een retourtje Berlijn kocht om niet alleen in mijn eentje mijn liefdesverdriet weg te drinken, maar ook om naar een wedstrijd van Union Berlin te gaan, in de wijk Köpenick. Toen ik uitstapte bij het dichtstbijzijnde metrostation zag ik een muur van bierkratten die tot het plafond reikte. Op weg naar het stadion, dat voor een deel zelf is gebouwd door de supporters, passeerde ik een stuk of tien straatverkopers die met winkelwagentjes vol traytjes bier, uiteraard alleen maar halve liters, al voor de alcoholische nekslag probeerden te zorgen nog voordat je op de tribune stond. Alsof ik nog niet dronken was van de avond ervoor: de wedstrijd begon om 13.00 uur.

Als ik naar links keek zag ik supporters die verkleed waren als Batman en Jürgen Klinsmann; rechts van mij stonden een paar travestieten van wie er eentje een blikje bier had verstopt in haar opblaastieten. Voor de wedstrijd werd, zoals nu nog steeds, Rammstein en Iron Maiden gedraaid om de boel op te zwepen in plaats van die hersenen verschrompelende hardcore takkenherrie waarmee in zo goed als elk Nederlands stadion de supporters worden geterroriseerd. Ik keek mijn ogen uit en dronk mijn slokdarm uit mijn lijf in de vele Biergartens die het stadion rijk is. Je begrijpt: ik zou er volgende week zo weer naartoe rijden, naar die parel in het oosten. Ga je mee?

Edwin Struis

Hij staat hoog op m’n verlanglijstje: An der Alten Försterei. Ik ben een paar keer in het Olympia- Stadion van Berlijn geweest, uit historisch oogpunt (remember ene A. Hitler) zeer van belang, maar de voetbalsfeer was er ver te zoeken, inderdaad ook vanwege die vermaledijde atletiekbaan (hoewel vanuit historisch oogpunt: remember ene J. Owens), maar ook omdat het spelniveau van Hertha BSC ver ondermaats was. Heel vreemd dat ik destijds niet een bezoekje heb gebracht aan het onderkomen van Union, zo rustiek gelegen tussen de Oost-Berlijnse bosschages.

Met terugwerkende kracht heb ik me verdiept in ‘Eisern’ Union. Hun anti-Stasi-houding in de communistische tijd, de ludieke acties en evenementen (Weihnachtssingen, kerstzang), over de supporter van het eerste uur die in 2004 voorzitter werd (Dirk Zingler) en over hun weigering om het stadion te vernoemen naar een of andere commerciële instelling. In die zin zijn er wel overeenkomsten met die andere cultclub van onze oosterburen: St. Pauli, gevestigd in Hamburg.

In de tijd dat ze samen de onderste regionen van de 2de Bundesliga onveilig maakten, heb ik nog eens een onderling duel mogen aanschouwen in het Millerntor-Stadion, ook een naam die voor geen goud vervangen mag worden. Man, man, wat een belevenis was dat. Uiteraard was ik een dag eerder al in Hamburg om me voor te bereiden (lees: in te drinken) op deze speciale clash.

Ik ging al vroeg in de middag aan de Stammtisch zitten van café Jolly Roger tegenover het stadion en wachtte rustig op de dingen die komen gingen.

Ik werd niet teleurgesteld: een onuitputtelijke stroom aan alternatievelingen/ antifa’s/anarchisten/antiglobalisten en o ja, ook nog wat voetbalfans, meerde aan bij het café, met allemaal hun eigen anekdotes en belevenissen. Hoe langer de avond vorderde, hoe meer wrakhout er aanspoelde. Zelden heb ik zoveel bier langs m’n huig laten spoelen op één avond, waarbij het culinaire aandeel werd verzorgd door enkel een pot augurken. Enigszins wankel zocht ik mijn hotel weer op, om de volgende dag verre van hersteld het stadion weer op te zoeken.

Het werd een feestje zoals dat enkel in Duitse stadions gevierd kan worden. Om de beurt mochten de supporters hun liedjes zingen, waarbij enkel de eigen heldendaden werden bezongen in plaats van de andere verketterd. Het scoreverloop verhoogde de feestvreugde (2-2) en na afloop gingen fans van beide teams gezamenlijk op de foto en wensten elkaar veel succes. Cultsupporters onder elkaar, heerlijk volk.

Hup Eisern!