'Achter zijn rug om lachten de spelers Van Gaal uit'

Micha Jacobs

Een een-tweetje is geen dieptepass, het is doorgaans tik-tik op de vierkante meter, maar wij slaan alles deze week, vriend. Want terwijl jij naar een giraf zit te kijken in Tanzania – of hebben ze daar geen giraffen? –trek ik nog maar eens een Polar-biertje open op Bonaire. Ik heb het uitgerekend, er zit maar liefst 11.500 kilometer tussen ons: zouden we hiermee het Guinness Book of Records halen met het ‘langste een-tweetje ooit’? Maar dat allemaal terzijde natuurlijk.

Ik weet niet of je het allemaal hebt meegekregen in de rimboe, maar de Klassieker is gespeeld, Feyenoord is uiteraard nog steeds koploper, Wout Weghorst heeft zijn eerste minuten gemaakt voor Manchester United en Ronald Koeman is officieel gepresenteerd als nieuwe bondscoach. We laten het voetbal dan maar even voor wat het is.

Vlak voordat ik vorige week mijn snorkel inpakte, bleef ik hangen bij het handbalgevecht tussen Nederland en Noorwegen (26-27) op het WK in Polen en Zweden dat momenteel aan de gang is. Daar moet ik bij zeggen: voor mannen, want Nederland bestond op handbalgebied slechts bij de gratie van de successen van onze vrouwen. Nu denk je waarschijnlijk: val mij hier in godsnaam niet mee lastig terwijl ik mijn blote toges over de Serengiti banjer, maar het is fascinerende kost, niet in de laatste plaats vanwege de bondscoach van onze handbalmannen: de Zweedse oud-wereldkampioen en handballegende Staffan Olsson. In de twee maanden dat hij pas aan het roer staat, heeft hij een swingende machine van Oranje gemaakt, al ging dat niet zonder slag of stoot.

Ik las het ongelooflijke verhaal over hoe hij überhaupt door de Nederlandse handbalbond werd aangesteld. Niet, zoals gebruikelijk in bijvoorbeeld het voetbal, door een gesprek met de voorzitter, maar door op sollicitatiegesprek te gaan bij de spelers. Als zij hem niet wilden hebben, dan moest er iemand anders komen. Ofwel: de spelersraad bepaalde.

Olsson – nogmaals, tweevoudig wereldkampioen en een levende legende – zei in de Volkskrant dat hij het zelf als speler altijd moest doen met een trainer die ‘van bovenaf was aangesteld’: “Een andere tijd, maar ik kan er niks negatiefs over zeggen.” Sterker nog: hij zou het andere sportbonden en clubs zeker niet afraden om spelers bij sollicitaties te betrekken. Ik vind het eigenlijk niet eens zo’n gek idee, dat spelers zelf hun trainer uitkiezen. Ik vrees alleen dat Alfred Schreuder twee maanden geleden al ontslagen zou zijn, denk je niet?

Edwin Struis

Ergens op die eindeloze Serengeti, dat ze hier trouwens het Beekse Bergen van Tanzania noemen, somde een manager van een tentenkamp (denk aan Ter Apel, maar dan uitgerust met iets luxere onderkomens) de namen op van de Nederlandse top-3. Dat moment was m’n enige connectie met de Klassieker. Verder staat het leven hier vooral in het teken van FC Gnoe en Zebra United. Beide clubs hebben geen trainer nodig om ze te begeleiden in de migratie die langzaam aan het ontstaan is en die komend najaar uitmondt in de Grote Trek waarbij ook een kolkende rivier moet worden bedwongen.

Dat handbalcoach Staffan Olsson eerst een rondje moest maken langs de spelers, vind ik bijna een walk of shame. Geen enkele Nederlandse handballer mag ook maar de veters strikken van deze levende legende, laat staan dat deze types mogen meebeslissen over zijn aanstelling als bondscoach. Wees blij dat deze man zich verlaagt tot het bijbrengen van wat handbalmanieren aan een verzameling molenwiekjes.

Als je als handbalbestuur toch enige inspraak wil dulden, zou ik enkel de aanvoerder/natuurlijk leider van het team inlichten, maar veel verder moet het niet gaan.

Stel dat je een inventarisatie maakt binnen het Nederlands voetbalteam over welke coach ze graag voor de groep willen hebben, dan was Ronald Koeman nu waarschijnlijk geen bondscoach geweest, maar eerder een of andere meeloper zonder ruggengraat. Of zelfs een muziekverkrachtende rapper. Ik denk eigenlijk dat het ze geen moer uitmaakt, als ze maar opgesteld worden. De tijd dat voetballers een stapje extra doen voor een coach ligt ver achter ons.

Ik moet altijd lachen als ik spelers hoog hoor opgeven over Louis van Gaal of moppersmurf José Mourinho, maar geloof me, als de coach eenmaal uit het zicht is of de microfoon uit, hoor je heel andere geluiden. Zowel in z’n eerste als tweede periode als bondscoach werd Van Gaal achter z’n rug om uitgelachen om z’n schoolse aanpak, niet zelden kwamen er internationals bij ons – de pers – off the record uithuilen of klagen over de man die ze in officiële interviews met droge ogen betitelden als ‘wereldcoach’. Dus nee, betrek nooit een hele selectie in een sollicitatieprocedure, daar wordt niemand wijzer van. En terwijl jij nu aan het ontbijt zit op Bonaire trek ik m’n eerste Kilimanjaro-biertje open onder het motto: ‘If you can’t climb it, drink it.’