Op pad met The Whisky Teacher

Daar staat ie dan. In zijn Schotse kilt. Het tartanstrikje, de hoge kousen, het donzen tasje bungelend voor zijn middel, het nette, zwarte colbertje erboven: verassend! Want je verwacht toch iets anders dan een volbloed Highlander voor je neus als je aanklopt bij een rijtjeshuis in omgeving van Almelo. “Ja, als je jezelf een whiskyentertainer noemt, moet je het wel goed doen, hè? Alles erop en eraan. The real deal.”

We hebben het genoegen met Henri Goossen (54), een even vriendelijke als excentrieke Tukker. Of eigenlijk met zijn alter ego. “Zodra die kilt aan gaat, verander ik van Henri Goossen de schoolleraar in The Whisky Teacher. Deze outfit helpt mij in een soort modus te komen. Dan wil ik alleen nog maar mensen entertainen. Dat is mijn God given talent.”

Vanavond zullen die talenten weer rijkelijk vloeien, net als de whisky’s trouwens, waarover deze purist oneindig kan vertellen. Ook in de woonkamer van Henri spat de liefde voor Schotland ervan af. “Zeg het maar heren, wat willen jullie weten? Hier staan enkel flessen met een goed verhaal.” Henri wijst naar zijn indrukwekkende whiskykast.

Van lokale toppers tot extra lang gerijpte exemplaren en van Vikingthema’s tot de must-have klassiekers: als een whisky speciaal is, heeft Henri ’m allang in huis.

“Deze fles heeft mijn eigen naam erop,” zegt hij. “De eerste fles uit mijn eigen whiskyvat. Vind ik mooi. Je hebt er misschien niet zoveel aan, maar het is wel heel leuk om te hebben.” In een klein hoekje linksonder pronken de daadwerkelijke drinkwhisky’s. Op z’n tijd, natuurlijk. “Whisky moet je niet zuipen. Bier, dat zuip je. Whisky moet je leren drinken.” Dat geldt ook voor The Whisky Teacher. “Mijn eerste pure whisky dronk ik op mijn 19de, tijdens voetbalkamp,” blikt hij terug. “Om stoer te doen natuurlijk. Volgens mij was het White Horse. Tientje per fles. Niet te zuipen. Belabberde ervaring. In de jaren daarna leerde ik het spul pas echt waarderen.”

Stampvolle kroegen

In 1996 nam Henri’s liefde voor whisky een vlucht, toen hij in een lokaal restaurant zijn eerste kleinschalige proeverijen gaf. “Mijn neef, die een Schots restaurant in de buurt runde, zei altijd over zijn klanten: Ze eten me arm en drinken me rijk. Dus zocht hij naar manieren om meer whisky te verkopen.” Anders gezegd: iemand met een vlotte babbel die klanten met sterke verhalen en goede grappen kon overtuigen om eens een aantal merken, jaartallen en smaken van het Schotse goedje te proberen. “Ik moest mensen nieuwsgierig maken naar whisky. Die taak bleek mij op het lijf geschreven. Blijkbaar schuilde er toch een soort entertainer in mij.” De whisky-act van Henri was zo populair dat klanten hem ook na zijn vertrek uit het restaurant bleven bellen. Of hij niet eens een privé-proeverij kon geven. “Toen dacht ik: hé, dit is handel! Inmiddels was ik voor het eerst in Schotland geweest, met diezelfde neef.

Daar ontdekte ik de magie en tijdloosheid van de Schotse tradities. Schotse ruiten, kilts en doedelzakken, mooi spul. En ik leerde er natuurlijk heel veel over whisky. Ik vond die proeverijen enorm leuk en de klanten dus ook. Die hingen aan mijn lippen als ik over whisky begon te kletsen.”

Een passie was geboren. “Vanaf dat moment wilde ik alles weten over whisky. De historie, de verschillende smaken en geuren, de prachtige distilleerderijen in de Schotse Hooglanden. Er ging een wereld voor mij open.” Henri’s whisky-act ging als een lopend vuurtje door de regio. “Binnen de kortste keren vroegen mensen mij voor een proeverij bij hen thuis of in de kroeg. Na 25 jaar kan ik daar nog steeds geen genoeg van krijgen.” Volle kroegen, voetbalclubs, whiskyevenementen, privé-clubjes, Rotary’s en Lions, personeelsfeesten: de agenda van Henri is voller dan ooit. Tot volgend jaar maart staat hij elk weekend wel ergens over whisky te praten. Gewapend met zijn favoriete whisky’s, eindeloze anekdotes over Schotland en zijn nadrukkelijke aanwezigheid. Zijn missie: ons stervelingen iets bijbrengen over het meest geliefde exportproduct van Schotse bodem. Sommigen hebben dat meer nodig dan anderen, weet Henri inmiddels. “Soms sta ik voor geraffineerde whiskykenners, maar de volgende avond net zo goed bij een voetbalclub die tussen de emmers pils ook nog een paar whisky’tjes erin gieten.”

Zo buigt Henri zijn grote liefde om tot een meer dan aardige tweede carrière. Als hij geen whiskyles geeft aan volwassenen doceert de beroemde Tukker de Duitse taal op de middelbare school. En dan klinkt zijn artiestennaam, The Whisky Teacher, ineens nog logischer. Vijf dagen voor de klas, drie avonden in de kroeg, bijna elk weekend weg, twee keer per jaar op whiskytour door Schotland én een gelukkig huwelijk. Zijn geheim? “Een vrouw die ook van whisky houdt. En sigaren rookt. Zij begrijpt mij, mijn passie. Sterker nog, zij doet al mijn regelwerk. Door haar kan ik doen wat ik het liefste doe. Ik bekijk het zo: ik had nu ook thuis voor de buis kunnen hangen, maar nu sta ik op een woensdagavond in een stampvolle kroeg, midden in Enschede, mooie verhalen te vertellen over whisky en daarmee mensen blij en enthousiast te maken.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.