De val van 'Boem Boem Becker' - Whisky, vrouwen en harde ballen

Het contrast kon bijna niet groter. Een paar kilometer van de plek waar hij als tennisser zijn grootste successen vierde, het heilige gras van Wimbledon, meldde Boris Becker zich begin mei voor zijn celstraf in de beruchte Wandsworth-gevangenis, in het zuidwesten van Londen. Ook de beveiliging zal geschrokken zijn.

Want de Duitser deed in niets meer herinneren aan het icoon dat in de jaren 80 en 90 furore maakte op de tennisbaan. ‘Boem Boem Becker’ luidde z’n bijnaam vanwege zijn ongekend harde opslag, waarmee hij in feite de basis legde voor het latere powertennis van Rafael Nadal en Novak Djokovic.

Maar begin mei, een paar dagen nadat een rechter in Londen Becker tweeënhalf jaar celstraf had opgelegd, meldde zich niet meer dan een arm hoopje mens bij de entree van Wandsworth. Becker oogde te zwaar, onverzorgd, liep moeilijk en had diepe wallen onder zijn ogen. Was hij bevreesd voor wat komen ging? De gevangenis staat bekend als de slechtste van Engeland. Een onderkomen dat door ene Charlie Taylor, die als inspecteur onderzoek deed in Britse gevangenissen, werd omschreven als de meest gevaarlijke van het land. Onderlinge vechtpartijen zijn er aan de orde van de dag, net als drugsgebruik en ernstige mentale problemen. Niet verwonderlijk, omdat gevangenen liefst 22 uur per dag in hun cel moeten blijven en er slechts zes douches zijn voor 86 celbewoners. De hygiëne is ondermaats, constateerde Taylor.

Schimmel, ongedierte en zelfs ratten worden in deze bajes gesignaleerd.

De leeuw van Leimen

Hoe kon Boris Franz Becker, die in 1985 op 17-jarige leeftijd Wimbledon wist te winnen, zo diep vallen? Hoe kon de Duitser, wiens vermogen ooit werd geschat op 150 miljoen euro, zo in de problemen raken dat hij uiteindelijk struikelde over een nogal opzichtige faillissementsfraude? Vooropgesteld: er waren jaren waarin het leven Becker wél toelachte. In Leimen, een dorp in het zuidwesten van Duitsland, beleefde hij een onbezorgde jeugd als enige zoon van vader Karl-Heinz, die architect was, en zijn moeder, actrice Elvira Becker. Ook op school kende hij weinig problemen. Becker deed fluitend het gymnasium. Daarnaast stortte hij zich op zijn hobby, tennissen bij het Tennis Leistungszentrum in Leimen. Als kleuter al bleek hij talentvol. Zijn ster rees tot in heel Duitsland, waar hij in 1982,1983 en 1984 kampioen bij de junioren werd. ‘De leeuw van Leimen’ noemden ze hem ook wel.

Wat goed is, komt snel. En dat geldt zeker voor de carrière van Becker. De jaren 80 worden gedomineerd door de Amerikaanse drukteschopper John McEnroe, de Zweed Stefan Edberg en de Tsjech Ivan Lendl, totdat zich ineens een piepjonge Duitser aan het front meldt tijdens Wimbledon 1985. Onbevangen en onbevreesd legt Becker, die dan ongeplaatst is, zijn tegenstanders het vuur na aan de schenen. Voordat hij het weet staat hij in de finale tegen de Amerikaan Kevin Curren, die hij na vier sets op de knieën krijgt. En Curren niet alleen. Ook het Engelse publiek knielt en buigt voor de nieuwe ster in het mondiale tennis.

Wimbledon sluit Becker in de armen. De rossige Duitser wint het toernooi nog twee keer (in 1986 en 1989) en triomfeert later ook op de Australian Open (1991 en 1996) en de US Open (1989). In 1992 wint hij, samen met zijn landgenoot Michael Stich, goud in het dubbelspel op de Olympische Spelen in Barcelona. Twaalf weken lang was Becker de nummer één van de wereldranglijst. Zonder twijfel de grootste tennisser die Duitsland ooit heeft voortgebracht. Pas aan het einde van zijn succesreeks, in het najaar van 1991, ontmoet Becker zijn eerste vrouw, Barbara Feltus. Toevallig komt zij uit Heidelberg, een stad vlak bij Leimen. Barbara verdient de kost als designer, actrice en model. “Ze was spontaan, heel levendig,” zei Becker in Sports Illustrated over zijn eerste ontmoeting met de half-Amerikaanse. “Ik was humeurig, wist niet of ik door moest gaan met tennissen en zij bracht zonneschijn in mijn leven. Ze was het tegenovergestelde van hoe ik was.”

‘Mijn tollende hoofd’

Op dat moment, Becker was een mid-twintiger, worstelde de Duitser met zijn leven als beroemdheid en tennislegende. Hoewel hij overal op handen werd gedragen en het ‘Boem Boem Becker’ nooit ver weg was, voelde hij zich eenzaam en alleen. Alsof hij gevangen zat in zijn eigen succes. In zijn autobiografie Augenblick, verweile doch (Momentje, blijf nog even) zou hij later opbiechten dat hij vanaf 1987, na een sportieve dip, pillen begon te slikken. “Tegen mijn slaaptekort slikte ik Planum, tegen pijn pakte ik andere pillen en tegen de eenzaamheid hielpen vrouwen en whisky,” zei Becker in zijn boek. Barbara Feltus bleek een reddingsboei te zijn, al was Becker zo verslaafd aan de pillen en drank dat zware depressies hem soms tot wanhoop dreven.

“Het was een koude oktobernacht, ik stond halfnaakt op het terras van mijn huis en werd helemaal gek van mijn tollende hoofd. Ik zei tegen mijn toenmalige vrouw: Schiet me nu maar dood,” zei Becker over het dieptepunt van zijn verslaving. Maar Barbara deed iets anders. Ze gooide het laatste doosje met pillen het raam uit en besloot dat het roer drastisch om moest. Daarna beleefde Becker gelukkiger tijden, ook al was hij als tennisser niet meer zozeer succesvol op grand slams en de lager gewaardeerde ATP-toernooien. Maar wat gaf het? In december 1993 trouwde hij met zijn Barbara in München, en een maand later al werd hun eerste zoon geboren, Noah. Becker ontpopt zich als een vrijgevige, hardwerkende vader.

Hij speelt in totaal ruim 25 miljoen dollar aan prijzengeld bij elkaar, een bedrag dat nog eens rijkelijk wordt aangevuld met sponsordeals, voordat hij in 1999 stopt met tennis. Een klap voor Duitsland, dat een paar weken later ook tennisster Steffi Graf ziet stoppen. Is er een aanwijsbaar moment waarop het misging in het leven van Becker? Jazeker. In 1999 sloeg Becker een onvervalste ace buiten de lijnen, iets wat later ook wel de bezemkastaffaire is gaan heten. In die zomer ontmoette de Duitser het Russische model Angela Ermakova in een Londense bar.

“Vijf minuten hebben we gepraat en daarna hebben we het gedaan in de eerste de beste gelegenheid, in dit geval de linnenkamer van een Londens luxehotel,” vertelde Becker in zijn biografie. “Acht maanden later kreeg ik een fax met de droge mededeling dat het resultaat van onze ontmoeting acht maanden ver was…” Een maand later volgde de geboorte van Anna.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.