Noppert, de Messi-stoppert

Micha Jacobs

Ik durf te stellen dat mijn fantasie levendiger is dan het seksleven van Katja Schuurman, en tóch valt die in het niet bij de fantasieën van zogenaamde ‘tijdreizigers’ die ‘filmpjes uit de toekomst’ op TikTok verspreidden. Heb je ze gezien? Ze zouden zijn gemaakt tijdens de WK-finale van volgende week zondag, maar blijkbaar zijn die mafklappers allemaal bij een andere wedstrijd geweest. Argentinië-Brazilië, Frankrijk-Brazilië, zelfs Engeland in de finale: alles kwam op redelijk vermakelijke en goed in elkaar geknutselde wijze voorbij. Maar ook al heb je het IQ van een puntenslijper, pis je het liefst in een luier en geloof je in de paashaas, dan nóg weet je dat het allemaal lulkoek is. Want: in geen enkel filmpje kwam Andries Noppert voor. Terwijl de kans toch steeds groter wordt dat hij volgende week zondag daadwerkelijk tussen de palen staat.

Imagineren, dat eist Louis van Gaal toch altijd van zijn selectie? Nou, ik imagineer al een paar dagen dat Andries Noppert, ‘de Tower fan de Jouwer’ zoals ze dat in Joure graag zeggen, aankomende vrijdag alle Argentijnen op de tribune tot wanhoop drijft (Máxima incluis), na een ook na verlenging bloedeloze 0-0 een penalty van Lionel Messi stopt en daarna wordt besprongen door alles wat Oranje is (als dat van de organisatie mag natuurlijk, mannen die op elkaar duiken). Waarmee hij, Andries, de man die tot twee weken geleden nog nooit een internationale wedstrijd had gekeept en nog geen enkele interland voor Oranje had gespeeld, een einde maakt aan de illusie dat misschien wel de beste voetballer aller tijden ooit nog eens een WK wint. Na Nederland-Verenigde Staten afgelopen zaterdag (3-1) nam hij al een klein voorschot op de ontmoeting met Lionel Messi. Op de vraag wat hij daarvan vond, spelen tegen hem, reageerde hij stoïcijns als altijd: “Ook die ballen moet ik stoppen.”

In 2014 riepen we Ron Vlaar – ken je ’m nog? – uit tot onze Man van het Jaar, omdat hij Messi in zijn broekzak had tijdens die halve finale van het WK in Brazilië. Maar het zou zomaar kunnen dat Andries Noppert over twee weken in datzelfde lijstje van Mannen van het Jaar komt. Hoe snel kan het gaan, hè? Een paar weken geleden voorspelde ik al, zelfs zonder in de tijd te reizen, dat niemand het volgend jaar nog heeft over ‘Qatar’ als afvoerputje van de wereld waar een regenboog taboe is, maar laat ik mezelf corrigeren: nu al heeft niemand het er nog over. Maar wat wil je ook met iemand als Andries Noppert tussen de palen?

Edwin Struis

Tja, op dat niveau zijn we nu aanbeland. Dat een keeper met minimale internationale ervaring ons moet redden. Tuurlijk heeft Louis van Gaal een meesterzet gedaan door deze Fries tussen de palen (onder de lat laat ik hier wijselijk achterwege, want daar past hij niet onder) te zetten, maar dat de blik zich op de keeper richt, zegt tegelijk ook alles over het ondermaatse veldspel vóór hem.

Tegen ploegen van B-garnituur blijft dit gezelschap nog net overeind, maar als straks de echte top zich meldt in de nabijheid van dit elftal moet er een wonder gebeuren willen we níet blijven steken voor het einddoel. Hoezeer ik ook de finale imagineer, geen enkele keer zie ik in m’n visioenen een Oranjehemd opdraven, maar ik vergis me graag. Het zou ook wat zijn. Pik ik voor de eerste keer sinds 1990 niet minimaal één duel van Oranje live mee op een WK-eindronde, eindigt juist dit vermaledijde toernooi in een rondvaart door de Amsterdamse grachten met een ijsbreker voorop.

Afgelopen zaterdag had ik het onzalige idee opgevat om Nederland-Verenigde Staten eens in een andere setting dan thuis te bekijken. Geen schreeuwkroeg, maar een wijnbar, waar ik ontspannen met een verdejootje in de hand het spektakel bekeek. Er waren zowaar wat Amerikanen opgetrommeld waarmee ik gaandeweg de wedstrijd medelijden kreeg. Aardig voetballend, veel in balbezit, maar niet echt doortastend genoeg. En dat is tegen een luizenploeg als Oranje dodelijk.

Vroeger blèrde ook ik vanaf de tribunes tijdens het EK 88 ‘aanvallen!!!’ nu volstaat een gefluisterd ‘counteren!!!’. Het is een manier van voetballen, maar een klap in het gezicht van hele generaties die voorheen probeerden ons voetbal onderscheidend te laten zijn, in plaats van spel op de mat te leggen waarvoor we het dozijn spreekwoordelijk hebben opgerekt naar dertien. Ik kan er warm noch koud van worden. We zijn verworden tot een laf counterploegje dat geduldig loert op balverlies van de tegenstander en dan hoopt op een bevlieging van Memphis Depay of een meegeslopen wingback. Wingback, het woord alleen al.

Gelukkig voor dit elftal beschikt het over een ‘Tower fan de Jouwer’, de enige die me wél kan bekoren. Ik verkneukel me al op het duel Noppert vs. Messi. Zijn ze in Friesland trouwens al begonnen met de bouw van een standbeeld in de vorm van een gouden toren van 2,03 meter hoog? Plus inscriptie: ‘Laat mij maar ballen stoppen.’ Een cultheld is geboren.