Afscheid nemen bestaat niet

Edwin Struis

Een zanger met inmiddels een discutabele reputatie beweerde ooit van niet, maar het bestaat echt: afscheid nemen. Over ruim twee weken, en in sommige gevallen wat eerder, zwaaien we een paar vedettes uit op het wereldtoneel. Het is dat Nederland al de grootste kans heeft om wereldkampioen te worden (dixit Louis van Gaal), anders zou je het Cristiano Ronaldo of Lionel Messi ook best gunnen.

Voor een ander oudje komt dit WK duidelijk te laat. Ik zag iets meehobbelen in het shirt van Uruguay en ik kon in eerste instantie niet geloven dat het hier onze epileptische kannibaal Luis Suárez betrof. Hij deed me nog het meeste denken aan Jhon van Beukering die destijds gehuld in een Feyenoord-shirt enkel met behulp van de draaiing van de aarde nog vooruitkwam. Suárez bleek een prominente plek ingenomen te hebben in de Uruguayaanse voedselketen, het lichtblauwe shirt kon niet op slobberen worden betrapt.

Had hij maar zijn licht opgestoken bij Louis van Gaal, nog zo’n crack die straks afscheid neemt. Die zich aan de zijlijn van het trainingsveld niet alleen liet ontvallen dat hij wel een nummertje wilde maken met zijn Truus, maar ook dat hij zich op een dieet heeft gestort genaamd ‘intermittent fasting’. Hij verloor er al 15 kilo mee.

Ach ja, die Louis. Zijn laatste optreden heeft wel iets van een onemanshow, zeker als ie op een persconferentie gaat knuffelen met een Senegalese journalist. Liever zou je willen dat hij zich wat meer concentreert op het coachen van het Nederlands elftal, want dat schort er een beetje aan. Voor een ploeg die denkt wereldkampioen te worden, valt het me allemaal zwaar tegen. Plichtmatig schuift men de bal bij elkaar in de voeten, het oogt allemaal zo inspiratie- en doelloos. Frenkie de Jong met z’n inmiddels voorspelbare pirouetjes, en nu vooral in de buurt van z’n eigen keeper, Virgil van Dijk die een leider acteert, maar het niet is, plus een rits spelers die al uit vorm in Qatar aankwamen en er daar niet bepaald beter op geworden zijn, maar toch worden opgesteld.

Dit elftal heeft nieuw elan nodig, à la het Nederlands elftal op het WK van 1978, toen bondscoach Ernst Happel na een zwakke poulefase vers bloed in Oranje pompte en het plots begon te lopen. Meehobbelen laten we aan Suàrez over, dit elftal smeekt om gedrevenheid, beleving en toewijding. Op deze manier kan Van Gaal toch geen afscheid nemen. Wat jij?

Micha Jacobs

Wie zegt dat Louis van Gaal afscheid neemt, vriend? Ja, als bondscoach, maar denk je werkelijk dat dit zijn allerlaatste klus is? Hoe harder je dat roept, hoe groter de kans is dat je tóch nog ergens de kastanjes uit het vuur haalt. Ik bedoel: Dick Advocaat die na het ontslag van Dirk Kuijt ADO Den Haag uit het moeras van de Keuken Kampioen Divisie moet trekken, zag je die niet aankomen? Sommige mensen kúnnen gewoon niet stoppen, en ik denk dat Van Gaal ook zo’n type is. De afgelopen jaren had hij reden genoeg om ermee op te houden en om zijn dagen te slijten op de golfbaan, maar zelfs ziekte houdt ’m niet aan de kant. Hij gáát maar door, wat zijn Truusje er ook van vindt. Omdat zijn ego ook wat waard is. Oh, je bent fan van me? Hier, krijg je een knuffel. Oh, het gaat niet goed in de bestuurskamer? Hier, ik kom het wel even oplossen. Of denk je niet dat Ajax nog vóór de herstart van de eredivisie de komst van Van Gaal aankondigt als technisch directeur of een andere beleidsmatige functie? Want wie is Van Gaal om de zoveelste lokroep uit zijn Amsterdam te weerstaan? Oh, jullie willen weer eens de Champions League winnen? Ga ik voor jullie regelen! En die arme Truusje maar weer elke weekend achter dat ego van Van Gaal aanhobbelen richting Waalwijk en Emmen.

Ik heb nooit medelijden met mensen die van geen ophouden weten. Meestal eindigt dat in een troosteloze afgang, een pijnlijke weg naar het einde die je, ondanks alle waarschuwingen van je naasten, echt zelf bewandelt. Het is een beetje wat botox is voor mensen met een laag zelfbeeld: denken dat je de tijd kunt stoppen terwijl de tijd verder is dan je aankunt. Het voetbal verandert, voetballers veranderen, maar niet volgens de theorieën van Louis van Gaal. Die zijn nog steeds dezelfde als in 1995.

Ik hoop dat alles tot nu toe een experiment is, dat Van Gaal doelbewust alle schijnwerpers opzoekt en alle felicitaties en complimenten van zijn bewonderaars aanneemt om op die manier zijn spelers mogelijk uit de wind te houden. Zodat zij zich, ondanks een korte aanlooptijd naar dit WK, toch in alle rust kunnen voorbehouden op, ik krijg het bijna niet uit mijn strot, de wereldtitel. Ik hoop ook van harte dat vanaf de achtste finales de kaarten opnieuw worden geschud, dat Van Dijk eindelijk eens opstaat en niemand meer naast zich laat verzuipen in de defensie en dat Xavi Simons de Mario Götze van 2014 wordt. Niet voor Louis van Gaal, maar vooral voor mezelf.