Oranje had geschiedenis kunnen schrijven

Edwin Struis

Ik had een droom, klinkt wellicht iets te pretentieus voor wie de geschiedenis een beetje kent, maar ja, ik kon het ook niet ontkennen. Afgelopen zondag werd ik met een glimlach om de lippen wakker, uiteraard meteen gevolgd door het besef dat het allemaal maar een droom was. Het was ook te mooi om waar te zijn, zelfs in dromenland.

Ik keek toe hoe één dag voor de start van het WK de belangrijkste landen collectief Qatar de rug toekeerden, samen een vuist makend tegen de mensonterende toestanden in dit vermaledijde golfstaatje, waar je als je geen deel uitmaakt van de jurkdragende, heteroseksuele, autochtone mannen-clan, wordt gediscrimineerd, achter tralies gezet en/of tot slaaf wordt gemaakt.

In mijn droom zag ik Louis van Gaal, ja, onze Louis, als spreekbuis fungeren van de bonden en de spelers die het juk van de FIFA-maffia van zich afwierpen en per ommegaande het vliegtuig terug naar huis namen. “Ongelooflijk,” sprak Van Gaal. “Zijn ze hier nou echt zo dom, of ben ik nou zo slim? Als aanhanger van het Totale Mensch Principe constateer ik dat mijn uitgangspunten en waarden van hoe ik in het leven sta, hier met voeten getreden worden. Om het in het Engels te zeggen: that’s another cook. Jullie zoeken het maar uit hier, ik ga lekker terug naar huis, vanavond lig ik weer lepeltje-lepeltje met mijn Truusje.”

En weg gingen ze, Qatar achterlatend met het vooruitzicht op topduels als Iran-Costa Rica en Saoedi-Arabië-Zuid-Polynesië. Toen zowel Lionel Messi als Cristiano Ronaldo gebroederlijk op de vliegtuigtrap een lange neus maakte naar de achterblijvers, begon ik m’n eigen droom al een tikkeltje te wantrouwen.

Dit kon inderdaad niet waar zijn. Opstandige bonden, mondige spelers; ze doen altijd net alsof het hen ook allemaal maar overkomt. Ja, op Instagram en in commercials weten ze hun waar altijd goed te verkopen, maar als het er echt op aankomt, geven ze niet thuis. En verschuilen ze zich achter het grote geheel, waar ze zogenaamd geen invloed op kunnen uitoefenen.

Eenmaal goed wakker zag ik op internet een filmpje langskomen van de goedheiligman die gezeten in een stoel uit het Grote Boek met enorme pathos de namen voorlas van de kinderen die zich goed gedragen hadden. Jaspertje niet, Remkootje wel, dat werk. Een van de uitverkorenen schreef later op Twitter dat ‘we samen geschiedenis kunnen gaan schrijven’. Terugdenkend aan mijn droom hadden ze dat inderdaad kunnen doen.

Micha Jacobs

Dromen vind ik iets ongrijpbaars. Ik vergeet ze zo goed als altijd, maar als ik er af en toe eentje herinner komt Victoria Koblenko er steevast in voor. Je begrijpt dat ik het op prijs zou stellen als je dat tussen ons houdt, om een relatiecrisis te voorkomen, zeg maar.

Afijn, jij droomt over heel andere dingen: begrijpelijk.

Vergeef mij als ik er een jaartje naast zit, maar toen Oranje in 1978 de WK-finale tegen Argentinië speelde, was jij een jaar of 11, toch? Wist jij destijds dat dat WK onder duister gesternte werd gespeeld, dat tegenstanders van Jorge Videla uit een vliegtuig werden gesmeten of, als ze aan dat lot konden ontsnappen, op een paar honderd meter van het finalestadion in Buenos Aires werden gemarteld, zelfs tijdens de finale? Ik bedoel: je was een kind en wist niet beter, toch? Het verschil met Qatar is dat we ver van tevoren weten dat het een verwerpelijk kutland is, terwijl we dat van Argentinië grotendeels pas achteraf wisten (op Freek de Jonge na natuurlijk). Maar even eerlijk: wat als Rensenbrink die bal tussen de palen had geschoten in plaats van erop, en Oranje met gevaar voor eigen leven maar mét de wereldbeker het stadion had verlaten? Zou je daar met terugwerkende kracht een slechte smaak van in je mond krijgen? Zou je die wereldtitel liever niet hebben gewonnen? Dat geloof ik dus niet. Zoals ik ook niet geloof dat de Amsterdamse grachten leegblijven als Oranje in Qatar voor het eerst wereldkampioen wordt, tenzij die grachten in december bevroren zijn. Euforie laat zich niet temmen, ook niet als je tegen dat hele WK bent.

Ik zei laatst tegen mijn vriendin dat ‘elke camping er hetzelfde uitziet met de gordijnen dicht’. Daarmee doelde ik op een reis die we ooit per camper door Nieuw-Zeeland maakten: de ene nacht stonden we aan een prachtig meer, een nacht later op een troosteloze parkeerplaats in een nog troostelozer dorp waar we beter niet konden zijn. Maar met de gordijnen dicht maakte dat dus niks uit. Nieuw-Zeeland is natuurlijk geen Qatar, maar het principe van al het kwaad uit je hoofd houden is hetzelfde. Struisvogelpolitiek, zo mag je het ook noemen. Ik zie zometeen waarschijnlijk alleen maar een veld, een bal en 22 spelers. Niet omdat ik alle doden, misstanden en krankzinnige denkbeelden van geloofsidioten ben vergeten, maar omdat voetbal voetbal is, waar het ook wordt gespeeld. Ik wil je niet uit je droom helpen, maar voetballers hebben nu eenmaal nog minder ruggengraat dan ik.