Misdaadcolumn: 'Peter R. de Vries als verdienmodel'

Nederland heeft een nieuwe Rachel Hazes. Haar naam: Tahmina Akefi. Naar eigen zeggen de laatste grote liefde van Peter R. de Vries en dat zullen we weten ook. Want we kunnen niet zeggen dat Tahmina in stilte rouwt. Haar toespraak bij de herdenkingsdienst in Carré zorgde al voor het nodige ongemak onder de gasten.

Niet gehinderd door de aanwezigheid van Peters ex-vrouw Jacqueline en zijn kinderen Royce en Kelly stak ze haar verhaal af. Over hoe Peter haar zijn ‘grootste liefde’ had genoemd. Over de intieme momenten die ze hadden beleefd, de plannen, de briefjes, de tripjes, de kennismaking. Ik keek naar de achterhoofden van Jacqueline, Royce en Kelly en voelde plaatsvervangende schaamte. En niet alleen ik, zo hoorde ik na afloop van de dienst.

Daar bleef het niet bij. Ik kreeg een paginagroot interview met Tahmina uit de Volkskrant onder ogen. Hetzelfde verhaal. Nu is het allemaal wel gezegd, dacht ik, maar dat bleek een misvatting. Want samen met televisiemaker Simon Vuyk, wiens morele kompas na Peters dood ook een beetje op tilt is geslagen, werd er een televisie-interview in elkaar geflanst. Naar ik heb begrepen viel het vraaggesprek bij het vrouwelijke kijkerspubliek in goede aarde. Anderen waren minder enthousiast en vonden het smakeloos, zeer ongemakkelijk en vaktechnisch slecht. Ik kan er niet over oordelen, want ik heb het niet gezien. Bewust. Uit principe. Ik kende Peter al 33 jaar en denk eerlijk gezegd dat hij het vreselijk zou hebben gevonden, dat uitventen van intieme details. Peter was erg gehecht aan zijn privacy, had een broertje dood aan roddelbladen en trok duidelijke grenzen. Als iemand hem iets vroeg over zijn privé- of liefdesleven was het antwoord doorgaans heel kort: “Dat gaat je niets aan.” Tahmina had en heeft hier duidelijk geen boodschap aan. Ik wel. Daarom liet ik de documentaire aan me voorbijgaan.

Als we de laatste berichten mogen geloven, komt er nu ook een boek. Heere bewaar me. Waarom Tahmina, denk ik dan, waarom? Wat is het dat je denkt dat mensen hierop zitten te wachten? Gaat het om aandacht? Om geld? Om een opstapje naar de televisiewereld? Geloof me, het zijn vragen die vele échte vrienden van Peter zich nu stellen. Schrijfster Heleen van Royen wond er als tafelgast bij Vandaag Inside geen doekjes om: “Ik kreeg er een ongemakkelijk gevoel bij, omdat we tijdens Peter zijn leven nog nooit van haar hadden gehoord. Ze heeft twee dagen na zijn overlijden een interview gegeven aan de Volkskrant, waarin ze zegt dat ze niet bekend wilde zijn als zijn vriendin.

(...) Peter heeft heel lang een vrouw gehad, hij heeft twee kinderen en een gezin. Die vrouw was natuurlijk ook een heel grote liefde. Dat vind ik een beetje ongemakkelijk hieraan, dat Tahmina nu zó die positie opeist van: ík was dat!”

Laat gaan dat boek, zou ik tegen Tahmina willen zeggen, maar daarvoor is het waarschijnlijk al te laat. Want uitgeverij Prometheus heeft de titel al pontificaal in de najaarscatalogus opgenomen. MIJN GROTE LIEFDE, schreeuwt de omslag, met als ondertitel: Een leven met Peter R. de Vries. Je vraagt je af wat er nog meer aan zit te komen. Petjes, mokken, sjaaltjes, slechte televisieformats (Op zoek naar de nieuwe Peter R. de Vries!)? Misschien wat kort door de bocht, maar De Vries als ‘verdienmodel’, je maag draait ervan om. Mensen als Kees van der Spek, advocaat Peter Schouten of Wouter de Vries (broer van) zouden ook moeiteloos een boek over Peter kunnen afleveren. Het verschil is alleen: ze doen het niet. Gewoon omdat het niet kies is.