Sportcolumn: 'Studio Sport is net Opsporing Verzocht'

Micha Jacobs

Even de balans opmaken. Dus Dusan Tadic is eind vorige maand belaagd door twee overvallers, waarna hij bij een van hen een bosje vingers tussen de ogen plaatste, zij er met de staart tussen de benen vandoor gingen en hij, Tadic dus, met kapotte knokkels tegen PSV aantrad voor de Johan Cruijff Schaal. Da’s één.

Daarvoor bleek dat Mohamed Ihattaren, die vooralsnog meer talent heeft voor het maken van negatieve krantenkoppen dan voor het voetbal, voorlopig niet bij de Ajax-selectie zit, omdat hij ‘bedreigd’ zou worden door criminelen. Of beter gezegd: John van den Heuvel onthulde dat hij in de gevangenis op bezoek was bij kopstukken van de Mocro Maffia en dat hij andere verdachten in het Marengo-proces zijn auto had uitgeleend waarmee zij naar de rechtbank reden. Da’s twee.

En dan hebben we natuurlijk nog Quincy Promes (drie) die nog steeds wordt verdacht van poging tot moord op zijn neef die hij tijdens een familiefeestje in Abcoude zou hebben neergestoken en voormalig PSV-spits Eran Zahavi (vier) die na een reeks gewelddadige inbraken in zijn huis en een trauma rijker voor zijn vrouw en kinderen Nederland inmiddels heeft verlaten.

Naast alle voetballers die beroofd werden van hun Rolex (vijf tot en met 24) of die verdacht worden van matchfixing (25 tot en met 287) kunnen we sinds vorige week ook oud-international David Mendes da Silva (288) aan het lijstje toevoegen: hij zit momenteel vast op verdenking van drugshandel en witwassen. Tot zover, al lijkt het lijstje van (oud-)voetballers die slachtoffer zijn van criminelen of zelf dader zijn inmiddels langer dan de Chinese Muur.

Hoewel ik geen bal kan trappen, daarom ook minder geld heb dan de gemiddelde voetballer en dus ook geen prooi ben voor mensen die kwaad willen, snap ik het wel: voetballers hebben veel geld, maar niet altijd de benodigde intelligentie om met zoveel geld om te gaan, waardoor ze makkelijker te manipuleren en te intimideren zijn dan een bankdirecteur. Komt nog eens bij dat ze vaak uit een milieu komen waar criminaliteit aan de orde van de dag is en in het voetbal terechtkomen waar de sponsoren, zaakwaarnemers en ander gespuis ook niet altijd jofel zijn en hun entourage evenmin. De meeste daders zijn zelf slachtoffer, dat blijkt maar weer. Maar moeten we criminele voetballers ook als slachtoffer bestempelen? Of is het gewoon een stel mafklappers voor wie op het schild gehesen worden niet genoeg is of het zwarte gat na hun carrière te diep?

Edwin Struis

Ik zal de aanblik nooit vergeten. Waren ze dat nou echt? Staken twee Heineken-ontvoerders nou echt een joint op in de businessclub van HFC Haarlem? Het was inderdaad geen fata morgana. In het kielzog van de voetballers (Mara)Donny Huysen en Mike Offenberg waren ook Willem Holleeder en Cor van Hout meegekomen om zich te schurken aan het voetbalwereldje. En als de bediening rond middernacht aangaf te willen gaan sluiten, legden de twee zomaar een snip of vuurtoren (voor de jongere lezers: biljetten van 100 of 250 gulden) op tafel, met het dringende verzoek om nog even open te blijven. Zaten we nog langer opgescheept met dit duistere duo, waarvan Van Hout zich later ook nog eens vergreep aan de vrouw van de voorzitter.

Hoe onwelkom ook, je wist in die tijd wel waar je aan toe was, de lijnen waren vrij overzichtelijk. Aan de ene kant stonden de voetballers, aan de andere kant de criminelen die dat wereldje waarin ook veel geld in omging liefdevol omarmden. Dat zie je nu nog steeds terug in onverlaten die zich aangetrokken voelen tot de huizen (Eran Zahavi) van de voetballers of enkel hun horloges, die alleen al een waarde vertegenwoordigen van een bolide of tiny house. Gelukkig bijten sommige spelers, in het geval van Dusan Tadic dus bijna letterlijk, van zich af. Je hoeft nu eenmaal niet alles te pikken.

Tegenwoordig zijn de lijntjes veel minder transparant. Mohamed Ihattaren die zich in een wespennest heeft gestoken, al geloof ik niet dat hij doelbewust de criminaliteit heeft opgezocht, maar eerder dat er misbruik is gemaakt van zijn goedgelovigheid en zijn wat minder met hersenen gevulde brein. Maar toen ik laatst de krant opensloeg en las dat David Mendes da Silva in de boeien was geslagen, schrok ik toch even.

Toen hij nog als een groot talent werd bestempeld, zat ik ooit bij de familie Da Silva thuis, ergens op een flat in Rotterdam voor een interview in Sportweek. Zelden zo vertroeteld als toen. Pa en ma waren zeer voorkomende mensen die het bezoek allerlei Kaapverdische liflafjes voorschotelden, de hoofdpersoon zat vrij bedeesd in een stoel wat plichtmatige zinnetjes aan elkaar te punniken. Als je me toen had verteld dat dit schuchtere mannetje twintig jaar later in de cel zou belanden op verdenking van betrokkenheid bij de handel in drugs en witwaspraktijken had ik je keihard uitgelachen. Dat lachen is me allang vergaan.