Sportcolumn: 'Vrouwenvoetbal is niet om aan te gluren, maar zijn we dan meteen seksisten?'

Micha Jacobs

“Volgens mij hebben we niet nóg een man nodig die even komt vertellen hoe het allemaal moet,” zei mijn overigens niet zo heel feministische vriendin terwijl ik ergens tussen München en Salzburg een cordon bleu wegspoelde met een halve liter bier. Het ging natuurlijk over vrouwenvoetbal. Even daarvoor had ik de oplossing gepresenteerd voor het gebrek aan amusementswaarde tijdens dit EK. “Maak gewoon het veld wat kleiner,” zei ik. Een vernietigende blik vloog mijn kant op. Een kleiner veld? Ja. Omdat vrouwen minder uithoudingsvermogen hebben dan een man? Ja. “En omdat er dan ook eens een lange bal aankomt bij iemand met hetzelfde shirt in plaats van op de snelweg,” zei ik.

“Seksist,” zei ze.

Ik probeerde nog iets moois te zeggen over die geweldige actie van Jackie Groenen tegen Zweden, dat hakje aan de zijlijn waarmee ze haar tegenstander in de luren legde, maar het was al te laat: de misdaad was al begaan. “Er zijn er een paar die echt goed kunnen voetballen,” begon ik, maar nu kreeg ik niet de kans om mijn zin af te maken. “Je bent gewoon een seksist.”

Er is een reden waarom vrouwen nooit honkbalden op de Olympische Spelen, maar wel aan softbal deden, met een grotere en zachtere bal. Er is een reden waarom vrouwen op een grandslamtoernooi best-of-three sets spelen en niet best-of-five zoals mannen. Want vrouwen zijn geen mannen. Waarom we in het voetbal denken dat dat wel zo is, qua amusement, is mij dan ook een raadsel. Ik zapte langs België-IJsland (1-1) in Manchester: niet op Old Trafford of in het Etihad Stadium, maar op het trainingscomplex van Manchester City. En alsof dat al niet treurig genoeg was, zat dat kleine stadionnetje bij lange na niet vol. Als zelfs in Engeland, toch de bakermat van het voetbal, niemand op andere wedstrijden dan die van de Engelse dames zit te wachten, dan weet je wel hoe laat het is (één uur vroeger ja, Sherlock).

Ik hoor het mijn vriendin al zeggen: met dat seksistische gezeik van jou doe je niemand een plezier, zeker voetballende vrouwen niet, terwijl ik niks liever wil dan dat vrouwenwedstrijden aantrekkelijker worden. Maar máák het dan ook aantrekkelijk. Haal gewoon vijf meter van de achter- en zijlijn af, trek een lijn zoals in het tennis het enkelspel van het dubbelspel wordt gescheiden en je zult zien dat het na een uur ook nog leuk is om naar te kijken. Of valt dat voor jou in de categorie trekken-aan-een-dood-paard?

Edwin Struis

Man, man, hou op, schei uit. Als je ruzie wilt krijgen met het feminiene deel van de samenleving, moet je vrouwenvoetbal aansnijden als onderwerp. Binnen de kortste keren word je uitgemaakt voor alles wat mooi, maar vooral lelijk is, en dan met name, je zei het al, voor seksist. Dat staat me nog het meeste tegen van het oprukkende wokeïsme in het algemeen: je durft bijna niets meer spontaan te zeggen, bang dat je weggezet wordt in een hoek waarin je nooit terecht wilt komen. Terwijl je niets kwaads in de zin hebt, laat staan dat je een seksist bent.

Elke zin dient een goudschaaltje als ondergrond te krijgen terwijl je tegelijkertijd om je heen moet kijken of er toehoorders staan die met een iets te gevoelig gestel zijn uitgerust. Wat voor de een een amusant zinnetje is, kan door de ander opgevat worden als een belediging van het meest kwetsende kaliber. Hou dan je mond, hoor ik u zeggen (denken), maar flapuit als ik ben, is dat bijna ondoenlijk. De toevoeging ‘zou ik vroeger gezegd hebben’, wil nog weleens vergoelijkend werken, maar soms is het kwaad dan al geschied. En zou er bijvoorbeeld zomaar iemand van een redactie naar de hoofdredacteur kunnen stappen om flapuit Struis aan de schandpaal te nagelen.

Dus ja, fijn dat je het vraagt, ik geniet met volle teugen van vrouwenvoetbal, ben ook zo blij dat de NOS elke wedstrijd van begin tot eind uitzendt, voorzien van uitgebreide voor- en nabeschouwingen met ter zake doend analytisch commentaar van hoogstaande analisten, zoals Andries Jonker, de man die Telstar toch maar mooi naar een plek in de top-20 van de eerste divisie loodste.

Wat me ook zo bevalt is de amicale sfeer waarin het ‘voetbal’ zich afspeelt. Oei, zette ik voetbal nou tussen aanhalingstekens? Dat is de oude ik die even opspeelde, sorry. Vrouwen mekkeren niet, maken nooit opzettelijk overtredingen en verlagen zich nooit tot schwalbes. Steriel en zielloos spelletje zo, zeg je, ontdaan van elke opwinding uitgevoerd door knuffelbarbies met een paardenstaart? Eh, tja, dat mag jij vinden. M’n voormalige ik zou gezegd hebben: het is niet om aan te gluren. Of zoals ik in mijn vroegere rol als jeugdtrainer op de vroege zaterdagochtend tegen jongetjes zei die er weinig van bakten: “Zou jij niet beter een krantenwijk kunnen gaan lopen?” Maar dat was vroeger.