Bij de politierechter: 'Te gek om los te lopen'

Toen Rajiv* (59) na een mooie carrière van ruim dertig jaar bij de KLM zijn eerste hartstilstand kreeg, besloot hij het voortaan rustiger aan te doen in het leven. Van zijn spaargeld kocht hij een familiecamping aan de Lek. Zijn kinderen zouden zich er bezighouden met de dagelijkse beslommeringen. Zelf zou hij samen met zijn vrouw een van de vaste staplaatsen bezetten, hier en daar de nodige hand- en spandiensten verrichten, en vooral: van zijn rust genieten. Dat laatste wil helaas niet altijd even goed lukken en dat is vooral te wijten aan campinggasten die het niet zo nauw nemen met het veertig punten tellende huisreglement van de camping.

Vorig jaar april is Rajiv samen met zijn echtgenote net begonnen aan zijn dagelijkse avondwandeling wanneer hij een hond ziet loslopen. Hij kent die hond. Nog geen maand eerder heeft hij de eigenaar ervan nog eens fijntjes gewezen op de vele borden op de camping die aan duidelijkheid niets te wensen over laten: honden moeten op het terrein te allen tijde worden aangelijnd (behalve in de kantine van de camping, daar zijn ze helemaal niet welkom, op het terras worden ze volgens het reglement ‘gedoogd’). Niet veel later komt een vrouw aangerend met een hondenriem in haar handen. Haar man volgt op enige afstand. Rajiv spreekt het echtpaar er nogmaals op aan. Dit keer iets minder vriendelijk dan de vorige keer “Zie je die borden niet? Of kun je niet lezen?”

Het echtpaar reageert in eerste instantie niet. Pas wanneer ze een meter of twintig verder zijn, begint de man ineens naar Rajiv te schreeuwen. Dat laat de campingbaas zich niet gebeuren. Niet op zijn eigen camping. Onverschrokken beent hij op de hondenbezitter af. Briesend en tierend staan de twee mannen neus aan neus tegenover elkaar. Ook de zoon van Rajiv komt erbij. Hij heeft inmiddels 112 gebeld en zegt tegen zijn vader dat ze tot een burgerarrest overgaan.

“Voor een loslopende hond?” onderbreekt de rechter het verhaal van Rajiv.

“Voor een loslopende hond, ja,” bevestigt de campingbaas. “Waarom niet? Het is privéterrein, daar dienen mensen zich aan onze regels te houden, toch?”

“Heeft u hem geslagen?” vraagt de rechter.

“Absoluut niet. Ik heb hem alleen de weg versperd. Ik ben juist degene die is geslagen. Hier,” zegt Rajiv wijzend op een niet of nauwelijks met het blote oog waarneembaar litteken boven zijn linkeroog.

“Geschopt?”

“Ook niet.”

“Heeft u de hond geschopt?”

“Moet u luisteren, die vrouw laat op een gegeven moment die hond los, zo’n grote zwarte labrador, en roept pak ’m. Dus ik heb dat beest afgeweerd met m’n been, ja. Wat moet je anders? Volgens mij heb ik hem niet eens geraakt.”

Om zijn lezing van de feiten te staven heeft Rajiv zijn laptop meegenomen met daarop het filmpje dat zijn vrouw die avond maakte met haar mobiele telefoon. Het incident met de hond staat daar niet op, een deel van de rest van de confrontatie wel. Aandachtig buigen de rechter en de officier zich over het scherm. Wanneer de officier van justitie daarna het woord krijgt, steekt hij zijn irritatie niet onder stoelen of banken.

“Beide heren zouden zich wat mij betreft de edele delen uit de broek moeten schamen,” begint hij. “Waar hebben we het hier over? Over een loslopende hond op een camping. Moet daar nou echt de politie aan te pas komen? En een burgerarrest... je gaat iemand die een paar kilometer te hard rijdt toch ook niet klemrijden? Dit gaat gewoon alle perken te buiten. En tot overmaat van ramp belandt meneer diezelfde avond ook nog op de intensive care met een hartstilstand. Nogmaals: voor een loslopende hond...”

“Hoe is het nu met uw gezondheid?” informeert de rechter.

“Beter,” zegt Rajiv. “Er zijn twee stents geplaatst.”

“Is het dat nou allemaal waard geweest?”

“Misschien niet, maar als mensen zich op mijn terrein niet aan de regels houden, dan mag ik daar toch iets van zeggen of niet?” houdt Rajiv stug vast aan zijn principes.

Hoewel op het filmpje dat hij zelf heeft meegebracht wel degelijk een schoppende beweging in de richting van de hondenbezitter te zien is, acht de rechter mishandeling uiteindelijk niet bewezen. Daarvoor is de impact van de schop, als het überhaupt raak was, te onduidelijk. Rajiv wordt daarom vrijgesproken.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.