Bij de politierechter: 'Papapaniek'

Voor het eerst vader worden; iedere man gaat er anders mee om. De één bestelt een dozijn rompers met daarop het logo van zijn favoriete voetbalclub, de ander belegt een peperduur feest met alles erop en eraan om het blije babynieuws groots te delen met familie en vrienden, en weer een ander laat de naam van de ongeboren vrucht alvast schouderbreed op zijn rug tatoeëren.

Mike* (33) deed niets van dat alles. Al een paar weken had hij er bij zijn vriendin op aangedrongen een zwangerschapstest te doen, maar al die tijd wilde ze daar niet aan. Ze wist het zeker, ze was niet zwanger. Pas toen ze ruim een maand over tijd was, ging ze eindelijk overstag. En jawel hoor.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“En u was daar niet zo blij mee,” denkt de rechter uit het dossier te kunnen opmaken.

“Ik was daar niet zo blij mee, nee,” bevestigt Mike terwijl hij zijn petje dat voor hem op tafel ligt doelloos heen en weer schuift. Met behulp van een royale lik gel heeft hij vanmorgen, voor de spiegel van de penitentiaire inrichting waar hij nu bijna twee weken verblijft, zijn halflange donkere haar strak achterover gekamd. Pas in de nek springt het speels in de krul.

“Waarom niet?” wil de rechter weten.

“Dat lijkt me duidelijk,” antwoordt Mike. “Geen werk, geen huis, gewoon... de hele situatie. Ik moet eerst mijn eigen leven maar eens op de rit krijgen.”

Nadat hij zijn vriendin uitvoerig verrot heeft gescholden, smijt hij de voordeur achter zich dicht en verdwijnt hij hals over kop in de nacht. Urenlang zwerft hij onder het genot een paar blikken bier vloekend over straat. Wanneer hij ergens een verdwaalde lifehammer vindt, besluit hij te vervallen in oude gewoontes. Bij vijf auto’s slaat hij een ruitje in en grist van alles en nog wat mee. Even later ziet een getuige hem het stuurslot van een geparkeerde scooter forceren en belt de politie.

“Waar kwam dat nou ineens vandaan?” vraagt de rechter.

Mike haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet. Pure paniek. Ik sloeg op tilt of zo.”

“En als ik dan kijk wat u zoal meenam uit die auto’s...” zegt de rechter. “Een goedkope zonnebril, een USB-kabeltje, een paar euro aan kleingeld, een flesje Rituals-parfum... Wat moest u daarmee?”

“Geen idee,” verzucht Mike.

“En die scooter, wat was u daarmee van plan?”

Opnieuw haalt de aanstaande vader moedeloos zijn schouders op. “En hoe gaat het nu? Met u, met uw relatie, met de zwangerschap?”

“Over drie dagen is de eerste echo,” zegt Mike. “Daar zou ik wel graag bij willen zijn.”

“Begrijp ik daaruit dat de paniek inmiddels wat gezakt is?” vraagt de rechter.

Mike knikt, maar zonder enige overtuiging. Zijn leven is een zooitje. Jarenlang kampte hij met een hardnekkige cocaïneverslaving en met alles wat daarbij hoort: foute vrienden, torenhoge schulden en een strafblad waar de honden geen brood van lusten. Een paar jaar geleden resulteerde dat in een zogenaamde ISD-maatregel: het ultieme middel dat justitie uitsluitend reserveert voor de meest hardnekkige veelplegers op wie geen enkele andere straf nog indruk maakt. In de praktijk betekent het vaak twee jaar zitten, met daarbij de nodige behandelingen, therapieën en andere vormen van noodzakelijk geachte heropvoeding. Van dat laatste kwam bij Mike helaas weinig terecht. Na een uiterst moeizaam verblijf van acht maanden in een gesloten afkickkliniek had hij het dusdanig aan de stok met enkele medebewoners dat de directie geen andere optie meer zag dan hem onbehandeld terug te sturen naar de gevangenis.

Nadat hij zijn vriendin uitvoerig verrot heeft gescholden, verdwijnt hij hals over kop in de nacht

Ook andere behandelingen kwamen door Mikes houding en gebrek aan medewerking niet of nauwelijks van de grond, waardoor hij sinds zijn vrijlating in februari van dit jaar, weliswaar twee jaar verder is, maar geen steek wijzer.

“Ik hoop echt dat u mij niet terugstuurt naar de gevangenis,” zegt Mike wanneer de rechter hem voor de laatste keer het woord geeft.

“Hoe langer ik vast moet zitten, hoe minder tijd ik heb om alles te regelen en zo. Die kleine wacht niet. En mijn vriendin is al zo boos op me.”

Maar daar lijkt de rechter niet gevoelig voor. Voor de impulsieve strooptocht legt ze hem zes maanden cel op, waarvan twee voorwaardelijk, plus reclasseringstoezicht. Mocht hij geen domme dingen meer doen, dan hoeft hij de geboorte van zijn eerste kind dus niet te missen. Daarnaast zal hij de verschillende gedupeerden een schadevergoeding van in totaal 2400 euro moeten betalen. Het equivalent van een prachtige babykamer.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.