Bij de politierechter: 'Papa zat helemaal onder het bloed'

Michiel* (28) is het type good looking guy: zonnebankbruin, afgetraind sportschoollijf, glanzend zwart, golvend haar, zorgvuldig getrimd baardje, goed gekleed. De rest van zijn leven is al even onberispelijk. Hij heeft een eigen huis en een eenmansbedrijf dat floreert als een dolle. Daarnaast hoopt hij binnenkort de geboorte van zijn eerste kind mee te maken. Als hij tenminste niet voor vier maanden de bak in draait, zoals de officier van justitie eist.

Het is een vrijdagavond in april wanneer drie auto’s een woonwijk in komen scheuren. Uit de voorste auto stapt Michiel, uit de andere zijn zus, zijn vader en nog twee personen. Vastberaden beent het gezelschap richting het huis met huisnummer 10, waar Michiel de man die de deur opendoet zonder omwegen trakteert op een vuistslag vol in het gezicht. Een buurman, die een moedige poging waagt het slachtoffer te ontzetten, krijgt eveneens klappen. Op camerabeelden is te zien hoe hij steil achterover valt tussen twee geparkeerde auto’s, waarna Michiel erbovenop springt. Wat er daar precies gebeurt, is op de beelden niet te zien, maar ooggetuigen – de halve buurt is inmiddels uitgelopen – zien ‘de zonnebankbruine man’ nog zeker vijf harde vuistslagen uitdelen. Ook Michiels gezelschap laat zich niet onbetuigd. Zeker een van hen schopt stevig op de buurman in, terwijl die weerloos op de grond ligt. Wanneer de ergste woede is bedaard, wordt de inmiddels bewusteloze man door omstanders zijn huis binnengedragen, onder het toeziend oog van zijn eigen kinderen. “Papa zat helemaal onder het bloed,” zou een van hen later bij de politie verklaren.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Tja...,” verzucht de rechter vol ongeloof wanneer ze de gebeurtenissen van die avond nog eens op een rijtje heeft gezet. “En begrijp ik nou goed dat dit allemaal ging om een verdwenen kinderfiets?”

“Daar begon het mee, ja,” herinnert Michiel zich, “maar waar het mij om ging was mijn zus. Ik laat mijn zus niet uitschelden of bedreigen. Door niemand.”

Eerder die avond zit Michiel naast zijn zus wanneer zij gebeld wordt. Op de school van haar zoon is een fiets uit de stalling verdwenen. De man die de zus aan de lijn heeft, probeert te achterhalen wie daar verantwoordelijk voor is, maar hij doet dat op zo’n manier dat het gesprek al snel onvriendelijk wordt. Wanneer hij begint te vloeken en te tieren, trekt Michiel de telefoon uit de handen van zijn zus en vloekt en tiert hij duchtig terug. “Als je een kerel bent, dan geef je me nu je adres, dan kom ik even bij langs!” briest hij tegen de voor hem volslagen onbekende man.

Dat hij de twee mannen geslagen heeft, ontkent Michiel niet, maar in beide gevallen ging het volgens hem slechts om één klap. Bovendien zou hij er naar eigen zeggen min of meer toe gedwongen zijn. In het eerste geval omdat hij zelf werd aangevallen, en in het tweede geval omdat zijn zus werd geslagen. Het is een lezing die moeilijk te rijmen valt met de camerabeelden en de vele getuigenverklaringen. En met de aangerichte schade. Vooral de buurman was er slecht aan toe.

“Twee blauwe ogen, een snee onder zijn oog, een aantal diepe hoofdwonden, een neus die op meerdere plaatsen gebroken is...,” somt de rechter op. “Dat is toch niet van één klap?”

“Dat ligt er maar net aan hoe goed je hem raakt,” zegt Michiel. “En trouwens, waar bemoeide die man zich mee?”

“Datzelfde vraag ik mij ook van u af,” merkt de rechter op.

“Die man sloeg mijn zus,” zegt Michiel. “Ik laat mijn zus niet slaan. En mezelf ook niet.”

“Volgens getuigen was het juist uw zus die sloeg,” zegt de rechter.

“Mijn zus gaat toch niet vechten?!?” reageert Michiel verontwaardigd. “Die is zelf juriste, dat is een keurige vrouw, die kan dat helemaal niet. Al zou ze willen.”

Omdat het de eerste keer is dat hij zich schuldig maakt aan openlijke geweldpleging en mishandeling, vindt de rechter, ondanks het feit dat Michiel niet of nauwelijks berouw of compassie toont, een onvoorwaardelijke gevangenisstaf niet gepast. In plaats daarvan legt ze hem een taakstraf op van 150 uur, plus een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee maanden. Ook zal hij de twee slachtoffers een schadevergoeding moeten betalen van meer dan 2000 euro.

En de verdwenen kinderfiets? Die werd nog diezelfde avond heelhuids teruggevonden.