Dionne Slagter: ‘Voorheen testte ik speelgoed, nu doe ik research naar moordzaken’

Jouw nieuwe documentaireserie True Crimes of The ’90s behandelt zes spraakmakende misdaadverhalen. Welke van die zes is in jouw ogen het meest bizar?

“Die van Lyle en Erik Menendez, twee broers van 18 en 21 jaar die in 1989 hun vader Jose, een bekende filmbaas uit Hollywood, en hun moeder Kitty hebben vermoord. Terwijl hun ouders in slaap waren gevallen, kozen Lyle en Erik ervoor om hen te overvallen met geweren en ze dood te schieten. Nadat ze even later hun wapens hadden gedumpt, belden ze met de politie om te zeggen dat ze hun ouders dood hadden aangetroffen. Lange tijd kwamen ze er nog mee weg ook. Tot een van die jongens de moord opbiechtte aan een psycholoog, die vervolgens de politie inschakelde. De advocaten van Lyle en Erik argumenteerden dat zij handelden uit zelfverdediging nadat ze jarenlang door hun vader waren misbruikt, maar het Openbaar Ministerie verwierp die aantijgingen, stelde dat de mishandelingen nooit hadden plaatsgevonden en beweerde dat ze hun ouders hadden omgebracht om de erfenis op te strijken. Ze zijn beiden veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Het is een bizarre zaak, maar minstens zo bizar is die van Gianni Versace, de modeontwerper.”

Vertel.

“Nou, toen Versace op een ochtend zijn huis in Florida verliet om een krantje te halen, werd hij vanuit het niets doodgeschoten. Het had er alle schijn van dat zijn moord een gerichte aanval was. Naast zijn lichaam lag bijvoorbeeld een dode duif. Mogelijk een aanwijzing dat de moord gepleegd was door de maffia, dacht men. Een soort visitekaartje. Maar onderzoek wees uit dat Versace eigenlijk bij toeval was vermoord. Hij werd doodgeschoten door seriemoordenaar Andrew Cunanan, iemand die in de maatschappij door niemand geaccepteerd werd en zijn frustratie daarover is gaan uiten op onschuldige mensen die toevallig zijn pad kruisten. En op die duif.”

En daarvan krijgen we een reconstructie te zien?

“Precies. In de documentaire komen veel experts aan het woord: advocaat Kerem Canatan, modedeskundige Arno Kantelberg, strafpleiter Natacha Harlequin, Amerika-deskundige Victor Vlam, advocaat Richard Korver, dokter Jannes Koetsier en forensisch psychiater Belle van Berkel. Zij geven hun visie op de zaken, vanuit hun expertise of basis van soortgelijke cases die zij hebben meegemaakt. De afleveringen bevatten trouwens veel beeldmateriaal: van plaats delicten, van politieverhoren en van interviews. De zaken worden echt van A tot Z besproken.”

Tien jaar geleden begon je je eigen YouTube-kanaal, waarop je kinderspeelgoed beoordeelde. Op hetzelfde kanaal bespreek je sinds een half jaar moordzaken terwijl je jezelf opmaakt met make-up. Vanwaar die opmerkelijke switch?

“Omdat ik een dagje ouder word. Ik merkte dat ik steeds verder af stond van de kindercontent die ik maakte. True crime is iets wat mij van jongs af aan al interesseert. Vroeger keek ik veel naar documentaires over moorden en naar series als Baantjer en CSI. Zodoende ben ik die video’s gaan maken en tegelijkertijd heb ik de podcast Moordcast gestart. Totáál iets anders inderdaad. Voorheen ging ik naar Intertoys om speelgoed te testen, nu doe ik research naar moordzaken.”

Wat fascineert jou zo aan moordzaken?

“Eerlijk gezegd weet ik dat niet zo goed. Ik weet alleen dat het onderwerp mij heel erg aangrijpt. Normaal gesproken heb ik moeite om ergens mijn aandacht bij te houden, maar naar true crime kan ik uren geboeid blijven kijken. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een mens tot zoiets gruwelijks in staat is als het plegen van een moord. Dat staat zo ontzettend ver van me af, dat ik er zoveel mogelijk over wil weten.”

Zelf nog geen moordneigingen gekregen?

“Haha, nee, dat niet. Het is eerder andersom. Als ik ’s avonds mijn research heb afgerond en in het donker nog even de hond uitlaat, kijk ik regelmatig achterom om te controleren of ik niet word achtervolgd of zo. Godzijdank is dat nooit het geval.”