Sportcolumn: 'Newcastle divided'

Mario Wisse

Sinds kort is Newcastle United de rijkste club ter wereld. Het Saoedische investeringsfonds dat de club kocht is 371 miljard euro waard: een stuk meer dan waar de op één na rijkste clubeigenaar, Sheikh Mansour van Manchester City, goed voor is. Moet je willen dat je club wordt overgenomen door types voor wie zo’n Premier League-club een leuk speeltje is, net als hun privéjets, jachten, fonkelende renpaarden en de onbetaalbare kunst aan de muren van hun villa’s en appartementen in Dubai, Parijs en op de Seychellen?

Degenen die écht van The Magpies houden zijn natuurlijk degenen die hun laatste geld aan de club uitgeven en geen hap door de keel krijgen wanneer hun grote liefde verliest. Willen zij dat hun club door mensen wordt overgenomen die de term ‘laatste geld’ helemaal niet kennen? Ik ben bang van wel.

Nadat het nieuws bekend was geworden stonden ze met z’n duizenden rond St. James’ Park te juichen. Al jaren probeert hun club aan te haken bij United, City, Chelsea, Tottenham en Liverpool, maar zonder succes. De fans van Newcastle willen ook weleens kampioen worden en de Champions League winnen. Ze staan nu negentiende. Dat zal snel veranderen. Die Saoedi’s hebben intern alvast duidelijk gemaakt de botte bijl te gaan hanteren. Een van de eerste maatregelen is het buiten de deur werken van trainer Steve Bruce. Liefhebbers van Engels voetbal kennen ’m wel. Bruce is zo’n typisch Britse coach, met een boksersneus en vrij eenvoudige opvattingen over voetbal. Mouwen opstropen en die bal zo snel mogelijk naar voren jassen, daar komt het op neer. Erin kleunen en hopen op een paar goals. Bruce loopt niet in een pak en zit op de bank niet ingewikkeld te doen met driftig gegevensverwerkende assistenten. Bruce ijsbeert in een sportjack langs de lijn en brult af en toe iets richting zijn bonkige spitsen.

“Come on!” bijvoorbeeld.

Dat past niet meer bij Newcastle. De Saoedi’s willen een moderne trainer die een pak draagt en de club op professionele wijze vertegenwoordigt. Een gladde jongen die zijn emoties in toom houdt. Bruce zal zich er niet over beklagen, die krijgt 9 miljoen zwijgpremie mee. Want in het voetbal is met geld alles te koop. Gooi jij er een vreugdedans uit wanneer het grootkapitaal het in jouw geliefde Rotterdam- Zuid voor het zeggen krijgt? Droom je al van Pedri op het middenveld?

Micha Jacobs

Pedri? De puber van Barcelona die sinds vorige week een prijskaartje van één miljard euro om zijn nek heeft hangen? Nee, dank je.

Wat moet je trouwens met Pedri als je Jens Toornstra en Guus Til op het middenveld hebt? Wat dan wel weer een voordeel zou zijn: Pedri is niet eens oud genoeg om zijn rijbewijs te halen, dus dan kan hij ook niet twaalf Lamborghini’s in de prak rijden tussen het gamen door.

Maar waar hebben het in godsnaam over? Ja, over oliegeld dat het voetbal vernachelt, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe vaker ik denk: is dat eigenlijk wel zo? Als ik goed voetbal wil zien, dan zet ik de tv aan; als ik sfeer wil in een stadion, dan zoek ik wel een wedstrijdje uit in de tweede divisie van Engeland of de Regionalliga in Duitsland. Dat zijn tegenwoordig echt twee verschillende dingen, de Kuip daargelaten. Is dat erg? Ik weet het inmiddels niet meer. Voetbal is een schizofrene sport geworden. Je hebt geld nodig om de beste spelers in een elftal te zetten, die allemaal beter worden omdat ze met de besten trainen, en nóg beter worden omdat ze wedstrijden spelen, bijvoorbeeld in de Champions League, tegen teams die bijna net zo goed zijn als zij. Het is net als in de huidige maatschappij: de rijken worden rijker, de besten worden beter. En in het voetbal kijk je nu eenmaal het liefst naar de allerbesten, tenminste: ik wel.

Spelers zijn tegenwoordig zó goed dat je het bijna niet meer ziet als je in het stadion bent. Een soort ijshockey waar je de puck nooit ziet, zo snel als het gaat. Hoe briljant een actie is zie je pas als je de herhaling op tv ziet, en zelfs dan heb je vaak drie herhalingen nodig om te zien wat er gebeurt. Dat pirouetje van Bergkamp bijvoorbeeld, tegen Newcastle nota bene: ik durf te wedden dat 90 procent van de mensen op de tribune het niet heeft gezien. Maar uiteindelijk zijn dat wel de momenten die je bij blijven, natuurlijk ook door de talloze compilaties op YouTube. En door al het geld waar de Messi’s en Mbappés van deze wereld in zwemmen, want zonder dat geld zou hun talent nooit zo ontwikkeld zijn als nu en ontweken ze nu kogels in de favela’s en banlieues.

Dus kom maar op met de sjeik. En dan binnen twee jaar de Champions League graag, anders staat de ME weer met getrokken pistool in het Maasgebouw om het Legioen buiten te houden. Moet je niet willen uiteraard.