Sportcolumn: onze top en flop 3 van 2023

Edwin Struis

We blikken al zo vaak terug op deze plek, weemoedige nostalgici als we zijn, maar in dit kerstnummer is het gelegaliseerd. We móéten terugkijken op sportjaar 2023. Mag ik jouw top- en flop-3 van het jaar? Hier zijn de mijne.

Top 3

1. Hoe vaak zal Teletekstpagina 819 gefotografeerd zijn eind oktober? Heerlijk toch, het moment dat Ajax de ranglijst van de eredivisie sloot. Een tikkeltje gechargeerd, omdat ze twee wedstrijden achterliepen, maar toch: een paar jaar eerder leek het er nog op dat Ajax te groot zou worden voor eigen land, dat het jaarlijks als enige de Champions League-miljoenen zou opstrijken en zie wat er nu gebeurde. Dat is het mooie van de voetbalwereld, een paar verkeerde aanstellingen, aankopen en dickpics later en je staat weer op nul, of beter op achttien.

2. Het zijn momenten die je niet snel vergeet. Pats boem, daar lag Mathieu van der Poel op het Glasgowse asfalt tijdens het WK op de weg. Het perspectief verschoof razendsnel van Joop Zoetemelk, onze laatste wereldkampioen in 1985, naar Hennie Kuiper die ooit in de slotfase van Parijs-Roubaix een schuiver maakte. VDP herpakte zich echter weergaloos, waardoor zijn zege nog heroïscher werd.

3. Het is jou en de Rotterdammers gegund. Feyenoord stal afgelopen seizoen de harten van de voetbalfans met het kampioenschap in mei als mooie bekroning. Coach Arne Slot en directeur Dennis te Kloese lieten zien wat een goede samenwerking op kan leveren, met een lange neus ook naar Amsterdam.

Flop 3

1. Hoe saai kan een sport zijn? De vangrail hoeft echt niet weg bij de Formule 1, ook hoeven er geen kopspijkers gestrooid te worden, maar iets bedenken (een looping?) waardoor de uitslag wat minder voorspelbaar wordt is toch niet te veel gevraagd? Nu doet het te vaak denken aan een optocht van newtimers met Max voorop. Gaaaap.

2. Sommige zaken zie je gewoon aankomen. Fifa-voorzitter Gianni Infantino als zetbaas voor de Saoedische slavendrijvers. Een dag voordat de FIFA de plaats van handeling voor het WK van 2034 zou toewijzen, trok Australië zich terug en bood Saoedi-Arabië zich ‘spontaan’ aan. Na Qatar weer een staaltje sportswashing van het onzuiverste water.

3. Een aansteker die tijdens de Klassieker op het hoofd van Davy Klaassen landt, valt niet goed te praten, maar de maatregelen die de KNVB erna nam om het supportersgeweld in te dammen, waren bijna draconisch te noemen. Er hoefde maar een leeg plastic bekertje het veld in te waaien of het spel werd stilgelegd en daarna gestaakt. Typisch gevalletje van: middel erger dan kwaal.

Micha Jacobs

Hoogtepunten meet je af aan de hoogte van het kippenvel op je arm en ik moet zeggen dat ik dat zelfs in een oneven jaartal, waarin dus geen groot voetbaltoernooi of een Olympische Spelen plaatsvond, meerdere malen heb gehad. Zélfs door vrouwen ja, en dan doel ik uiteraard niet op onze Oranje Leeuwinnen.

Heb je niet, net als ik, op de bank staan schreeuwen toen Femke Bol tijdens de 4 x 400 meter op het WK atletiek in Boedapest vanuit kansloze positie en met een machtige eindsprint het halve veld voorbij rende naar het goud? En voor Sifan Hassan die in haar allereerste marathon ooit, die van Londen, meteen won en wel op een dusdanige manier dat bij iedereen de bek openviel van verbazing? Ik probeer hier niet geforceerd de moraalridder uit te hangen, maar het was écht geweldige sport. De hele wereldtop stond aan de start in Londen, echt grote kansen tegen zoveel loopgeweld werden haar niet toegedicht, maar ondanks hevige krampaanvallen halverwege de race plus een sportieve, maar zeer ongebruikelijke geste – zij bood haar grootste concurrenten water aan – rende ze iedereen het licht uit de ogen. Natuurlijk vond ik de wereldtitel van Mathieu van der Poel misschien wel het sporthoogtepunt van het jaar (als er in november geen Tweede Kamerverkiezingen waren geweest, was hij zonder twijfel onze Man van het Jaar geworden), en uiteraard stond ik dronken te dansen bij de fontein op het Hofplein toen Feyenoord kampioen werd, maar Bol en Hassan zorgden anders ook voor twee hoogtepunten.

Dan mis je nog een derde inderdaad: goed geteld. Die wil ik graag reserveren voor de sport die me toch wel het meest heeft geïntrigeerd dit jaar: rugby. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst op het puntje van mijn stoel heb gezeten tijdens een voetbalwedstrijd (onzin natuurlijk: Nederland-Argentinië vorig jaar), maar tijdens het WK rugby kón ik niet eens zitten, zo vaak als ik in de lucht sprong van opwinding. En dan deed Nederland niet eens mee, kun je nagaan. Vooral als ik terugdenk aan de kwartfinales tussen de nummers 1 en 2 van de wereld, Ierland en Nieuw-Zeeland (24-28), en die tussen gastland Frankrijk en Zuid-Afrika (28-29), de regerend wereldkampioen die uiteindelijk ook zijn titel met succes verdedigde, snak ik naar adem. Het was spannend tot de allerlaatste seconde, het was hard, intens, respectvol en emotioneel wat je aan de tranen tijdens de volksliederen al kon zien. Precies wat je van geweldige sport verwacht. Dat was zelfs zo grandioos dat ik niet eens over de flops van dit jaar wil beginnen.