Sportcolumn: 'Het verdriet van België'

Micha Jacobs

Freek de Jonge is zelden grappig en ik ben het nog minder vaak met hem eens – ik weet uit ervaring dat je ‘je snikkel’ prima ‘in een hetero of een poot kunt steken’ zonder meteen de pijp uit te gaan – maar hij heeft natuurlijk gelijk als hij Heer, Heb meelij met de Belgen zingt. Ik heb ook steeds vaker medelijden met onze buren. Vorige week nog.

België speelde maar weer eens in de halve finales van een voetbaltoernooi, zij het de niet ter zake doende Nations League, en dolf wéér het onderspit tegen Frankrijk. 2-0 voorstaan in de rust is niet genoeg. Je weet bij de Belgen: dit gaat fout. En jawel. Eén minuut in blessuretijd: 2-3 voor Frankrijk. Troostfinale daarna tegen Italië: 2-1 verloren.

Het surplus aan talent dat België al bijna tien jaar heeft, verschrompelt als er titels gloren. Afgelopen EK: eruit tegen Italië. Dat WK ervoor: eruit tegen Frankrijk. Dat EK dáárvoor: eruit tegen Wales. Het WK in Brazilië: eruit tegen Argentinië. Dan kun je al jaren de FIFA-wereldranglijst aanvoeren en in bijna elke wedstrijd de favoriet zijn, maar daar koop je dus niks voor.

Met wielrennen precies hetzelfde:

Wout van Aert is de beste renner van het jaar en misschien wel de meest complete renner van dit millennium, maar op het moment suprême, wanneer hij de torenhoge favoriet is, grijpt hij overal naast. Het afgelopen WK op de weg in eigen land: 11de. WK tijdrijden in eigen land: tweede. De olympische wegrit in Tokio: tweede. Olympische tijdrit: zesde. Ronde van Vlaanderen dit jaar en onlangs nog Parijs-Roubaix: volledig weggeblazen. Medelijden, medelijden, medelijden.

Ik zeg dit niet om na te trappen – dat zou ook gek zijn aangezien wij er niet veel meer van bakken als het erop aan komt – maar omdat ik er zo weinig van begrijp. Wij haalden tenminste nog de finale van de Nations League (in 2019), wij hadden Dylan van Baarle (tijdens het WK wielrennen) en Mathieu van der Poel (Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix) nog op het podium.

Dan moeten er toch ook een keer een paar Belgen, op papier altijd de sterksten, opstaan? Alsof er een of ander spierverslappend middel in de thee of bidon wordt gegooid als de overwinning voor het grijpen ligt. Voor je weet heeft Freek de Jonge dus medelijden met je. Is dat niet het allerergste wat je als Belg en als sporter in het algemeen kan overkomen?

Mario Wisse

Choken heet dat, toch? Ooit had je de Tsjechische tennisster Jana Novotna die in grote wedstrijden in het zicht van de haven geen bal meer over het net kreeg. Het bekendste moment uit haar carrière is dat waarin ze getroost wordt door de hertogin van Kent nadat ze een Wim-bledon-finale heeft verloren van Steffi Graf. In de laatste set stond ze met 4-1 en 40-30 voor, maar toch ging het nog mis. Ik denk overigens dat er bij de Belgen iets anders aan de hand is. Het probleem bij hen is dat Vlaamse renners in het begin van hun carrières in eigen land naar duizelingwekkende hoogten worden geprezen. Het kan niet anders of ze gaan de Tour, de Giro en minstens vijf keer Parijs-Roubaix winnen. Vervolgens komt er kritiek – want je verliest bij fietsen meer dan je wint –en ontstaan er kampen (de ene helft van Vlaanderen is voor Van Aert en de andere voor Evenepoel). Ondertussen bemoeien ook orakels als Eddy Merckx en Patrick Lefevre zich ermee. Gevolgen: onmenselijke druk en pap in de benen op belangrijke momenten.

Leuker nog dan het over falende Belgen hebben, vind ik het om over succesvolle Italianen te praten. Want wat een ongelooflijk jaar beleven die! De voetballers werden Europees kampioen, wielrenner Sonny Colbrelli deed hetzelfde en won daarna ook nog de mooiste Parijs- Roubaix ooit. Elisa Balsamo verraste het complete Nederlandse wielerteam en werd wereldkampioen. Filippo Ganna deed hetzelfde bij de tijdrit, waarin hij Van Aert en Evenepoel op eigen bodem versloeg. Marcell Jacobs was tijdens de Olympische Spelen de snelste op het koningsnummer, de 100 meter sprint. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de songfestivalwinst van Måneskin. Ondanks het feit dat mijn naam Italiaanser klinkt dan die van Marcell Jacobs zit er in mijn bloed geen druppel azuurblauw. Desondanks heb ik een zwak voor de Italianen. Soms hoop ik dat ze winnen omdat ik liever naar hun volkslied luister – bij voorkeur vanuit de tenen voorgedragen door het duo Chiellini- Bonucci – dan naar pak ’m beet het onze. Om even terug te komen op je vraag of er íets erger is dan het medelijden van Freek de Jonge: Graf bekende na haar winst op Novotna dat ze, terwijl ze haar kampioensschaal aan het publiek liet zien, een brok in haar keel had vanwege het verdriet van Novotna. Het ergste is als je tegenstander het met je te doen heeft.