Sportcolumn: 'Man, man, Manchester'

Mario Wisse

Je was in Manchester, hoorde ik: mazzelaar. Geen stad ter wereld waar de belangrijkste bijzaken des levens - voetbal en muziek - zo schitterend samensmelten. Vooral in ‘vijfde Beatle’ en United-icoon George Best natuurlijk. En in Liam en Noel Gallagher, alleen eensgezind wanneer het om hun liefde voor City gaat.

Liefde die diep zit. Want ver vóór de koninklijke familie van Abu Dhabi daar met geld strooide, moesten de Oasisbroers het doen met types als Richard Dunne, Gerard Wiekens en Haaland. Niet Erling, maar diens vader Alf-Inge, die er een stuk minder van kon.

Of misschien was ook hij steengoed, maar kwam hij niet tot zijn recht tussen de zwoegers. Want probeer maar eens uit te blinken in een team vol harde voeten.

Ik kan mij herinneren dat Leo Beenhakker als Feyenoord-coach de technisch begaafde Igor Kornejev geregeld op de bank hield, omdat die volgens Leo té goed was voor zijn medespelers. Niemand begreep de briljante passjes van de Rus. Hetzelfde probleem had George Best wanneer hij werd opgeroepen voor het nationale team van Noord-Ierland. Misschien dat hij elke dag een gooi naar de wereldtitel comazuipen deed omdat wereldkampioen voetbal worden een utopie was. Noord- Ierland wist zich in de jaren dat Best op z’n best was niet eens voor een EK of WK te kwalificéren. Weah, Giggs en Litmanen kennen het probleem. Haaland ook, trouwens. En nu heb ik het wél over dat uit alle hoeken en standen ballen in de touwen knallende oermens van Dortmund, en níet over zijn vader. Want de kans dat je als Noor ooit wereldkampioen wordt is natuurlijk nihil. Zeker als je niet aan langlaufen of biatlon doet. Kwalificatie voor Qatar, dat zal nog wel lukken. Nederland is het enige topland in de groep van Noorwegen. Noemde ik Nederland nou een topland? Je merkt: sinds Van Gaal bondscoach is loop ik over van optimisme. Komende dagen walsen we even over Letland (vrijdag) en Gibraltar (maandag) heen en dan is het volle bak richting WK-goud in Qatar. Maar laat Frenkie en Memphis buiten de ploeg, adviseer ik Louis (zoals je weet een fanatiek Panorama-lezer en bovendien groot fan van deze rubriek, waar hij wat goede raad betreft meer aan heeft dan aan Danny Blind en Henk Fraser). Anders bestaat het gevaar dat ze de malaise bij Barcelona in het spel van Oranje importeren. En malaise hebben we afgelopen zomer genoeg gezien, of niet?

Micha Jacobs

Ik stap net uit het vliegtuig inderdaad, dus voor pessimisme heb ik even geen plek. En afgelopen zomer voelt ook verder dan de maan: Manchester was grijs en bij wijlen guur, precies zoals het hoort. Mijn vriendin, niet de allergrootste voetballiefhebber, was nog bereid om afgelopen zaterdag rond lunchtijd met mij naar Manchester United-Everton te gaan (1-1), maar het vooruitzicht om in alle vroegte naar Old Trafford af te zakken, voor het stadion de regen te trotseren in de hoop dat iemand op straat voor 200 pond per stuk twee kaartjes aan ons wilde slijten - om een glimp van Ronaldo te zien die, zo begreep ik later, niet eens aan de aftrap stond - dat zag zelfs ik niet zitten. Het werd dus de pub, dat begrijp je wel. En daarna de plub, een woord dat we na een pint of veertien zelf verzonnen voor een pub met een dansvloer. Daar, aan de bar, ging het natuurlijk niet over Best of over Haaland: uiteraard wel over voetbal. Daar willen ze pas weten wat je wilt drinken als je kleur bekent, voor United of voor City. Toen ik zei dat ik een in Amsterdam wonende Feyenoord-supporter ben, vielen hun ogen bijna uit hun kop.

Alsof ik een of ander buitenaards wezen was, precies wat ik dacht over de lokale vrouwen die daar rondliepen met zes liter zelf bruinende latex op hun hoofd, nepwimpers van een halve meter en veel te krappe jurkjes waar ze hun hele gelardeerde bestaan in hadden gepropt. Haaland, de grote Noor waar jij het over hebt, interesseert niemand iets. Dat doen ze pas als hij in Manchester speelt, of dat nu in het rood is of in het blauw.

Toen Ronaldo een paar jaar geleden United verliet, kotsten ze hem uit: nu hij weer terug is, wordt hij weer door iedereen aanbeden. Puur opportunisme, ik hou daar wel van. Het is een vrij simpele emotie, maar dat maakt voetbal, en zo’n voetbalstad als Manchester, zo bijzonder.

Over opportunisme gesproken: dat van jou is ook weer overuren aan het maken, of niet? Wat ik laatst al zei: Nederland wint een keer dik van een paar tamme Turken en we lopen allemaal weer in de polonaise. Met jou voorop dus. Lekker makkelijk ook, met Letland-uit en Gibraltar-thuis in het vooruitzicht deze week. Dat je dan na een zakelijke 1-2 en een 5-0 de balans opmaakt en zegt: “Zie je wel: zes punten! Boek de tickets maar naar Qatar!” Daar hoef je niet echt een Einstein voor te zijn, denk je wel? Toch alvast gefeliciteerd!